ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΝ
Ο Ιησούς, η λογοκρισία και η χούντα
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
1. / 2.
Μέρες που είναι, ο υπεύθυνος
Αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου επέλεξε να απαντήσει με τη μορφή "εξωδίκου" για όσα
γράψαμε σχετικά με το ρόλο του στην καταδίκη του αυστριακού κομίστα Γκέρχαρντ
Χάντερερ, αλλά και για το παρελθόν του στη Νάπολη επί δικτατορίας. Εστω και μ'
αυτόν τον άκομψο τρόπο καλοδεχούμενος ο διάλογος.
Με εξώδικη επιστολή του ο γραμματέας της Συνοδικής
Επιτροπής επί των Αιρέσεων πρωτοπρεσβ. Κυριακός Τσουρός απαντά στο δημοσίευμα
του "Ιού" της 30/1/05 ("Η ελευθερία
γνώμης στην πυρά"), σχετικά με την πρωτοφανή καταδίκη του αυστριακού
συγγραφέα Gerhard Haderer και την κατάσχεση του βιβλίου κόμικς "Η ζωή του Ιησού"
από ελληνικό δικαστήριο. Δημοσιεύουμε στη συνέχεια το τμήμα της επιστολής του
που αναφέρεται στο συγκεκριμένο δημοσίευμα:
Η επιστολή του π. Τσουρού
1) Κάθε εχέφρων και λογικός αναγνώστης μπορεί να κατανοήσει τους λόγους της
επίθεσης αυτής κατά του προσώπου μου, δηλαδή ότι αποσκοπεί στην «απαγόρευσή μου
να ομιλώ», ως Γραμματέας της Σ. Επιτροπής επί των αιρέσεων, όπως είχε συμβεί και
στον προκάτοχο μου μακαριστό π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο στις 12/2/95, από το ίδιο
έντυπο και τους ίδιους δημοσιογράφους. Επί πλέον, κατά την γνώμη μου, στοχεύει
στο να πλήξει το ποιμαντικό έργο και την μαρτυρία της Σ.Ε. επί των Αιρέσεων, το
πρόσωπο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστοδούλου
και την Εκκλησία γενικότερα. Αλλωστε, αυτό φανερώνει και η δημοσιευθείσα
συγκεκριμένη φωτογραφία του Μακαριωτάτου.
2) Διά του επιμάχου δημοσιεύματος εγκαλούμαι διότι ετόλμησα να διατυπώσω, κατά
την εξέτασή μου ενώπιον του Δικαστηρίου και μάλιστα ως Γραμματέας της Σ.
Επιτροπής, την άποψή μου (άποψη που εκπροσωπεί τον μέσο Ορθόδοξο Χριστιανό), επί
του περιεχομένου ενός βιβλίου, το οποίο, κατά την γνώμη μου, είναι υβριστικό
κατά του Παναγίου προσώπου του Ιησού Χρίστου. Ο αξιότιμος κ. συντάκτης σας δεν
μου αναγνωρίζει εν προκειμένω το δικαίωμα να έχω και να διατυπώνω γνώμη περί
αυτού, και μάλιστα ενώπιον Δικαστηρίου, εκφράζοντας και την πίστη της
συντριπτικής πλειοψηφίας των Ορθοδόξων Χριστιανών!!!! Εφαρμόζει δηλαδή κατά
γράμμα στην περίπτωσή μου τον τίτλο του άρθρου του: «Ή ελευθερία γνώμης στην
πυρά», πράγμα που και ο ίδιος θεωρεί καταδικαστέο. Δεν νομίζω κ. Διευθυντά ότι
εσείς και μια εφημερίδα του κύρους της εφημερίδας σας αποδέχεσθε την άποψη αυτή.
Αρα τεκμαίρεται ότι το επίμαχο δημοσίευμα προσβάλλει πρωτίστως την εφημερίδα
σας, εμφανίζοντάς την να μην αποδέχεται το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης σε
οποιονδήποτε, πλην του συντάκτου σας!!!
3) Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας υπενθυμίσω, για να το πληροφορηθούν και οι
αναγνώστες σας, ότι κινηματογραφικές ταινίες, με πανομοιότητο περιεχόμενο, όπως
το ως άνω βιβλίο, καταδικάστηκαν στην Αγγλία και στην Αυστρία και απαγορεύθηκε ή
προβολή τους, η δε καταδίκη τους επικυρώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το
οποίο εθεώρησε πράγματι βλάσφημες τις εν λόγω ταινίες (Βλ. Ευρωπαϊκού
Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απόφ. της 25.11.1996, υπόθεση Wingrove κατά
Αγγλίας, και απόφ. 20.9.1994, υπόθεση Οtto Preminger Institut, κατά Αυστρίας).
4) Περαιτέρω, ο αξιότιμος κ. συντάκτης σας, όχι μόνον με εγκαλεί διότι εξέφρασα
ελευθέρα την γνώμη μου επί του θέματος, αλλά φαίνεται να έχει την αξίωση να
εξέφραζα την αντίθετη άποψη. Δηλαδή εμφανίζεται, όχι μόνον αρνούμενος την
ελευθερία έκφρασης στον οιονδήποτε πολίτη, αλλά και να τον υποχρεώνει να
εκφράζει διατεταγμένη γνώμη. Μόνον όμως στα απολυταρχικά καθεστώτα επιβάλλονται
τέτοιες υποχρεώσεις στους πολίτες και στον Τύπο.
5) Στην συνέχεια, ο αξιότιμος κ. συντάκτης σας αποφαίνεται ότι διετύπωσα την
άποψη μου για το ως άνω βιβλίο, διότι εγώ αλλά και οι άμεσοι άλλοτε
Εκκλησιαστικοί προϊστάμενοί μου στην Ιταλία, υπήρξαμε δήθεν συνεργάτες του
στρατιωτικού καθεστώτος του 1967 και άρα δεν δικαιούμαι να ομιλώ. Προκειμένου
μάλιστα να στηρίξει τους ισχυρισμούς του αυτούς ανατρέχει σε «φακέλους», που δεν
αποδεικνύουν τίποτε, και το σπουδαιότερο, αποσιωπά γεγονότα που αποδεικνύουν
ακριβώς τα αντίθετα. Οι πληροφοριοδότες του δεν του έδωσαν όλους τους
«φακέλους»; Είναι σαφές, αξιότιμε κ. Διευθυντά, ότι ο διαπρεπής συντάκτης σας,
εν τη ρύμη του λόγου (δεν τολμώ να σκεφθώ κάτι άλλο, διότι αλίμονο!) με όσα
γράφει δυσφημίζει κι εμένα και την εφημερίδα σας. Και για να μη θεωρηθεί ότι με
όσα γράφω επιδιώκω να καλύψω κάποια δήθεν «χουντική» μου δραστηριότητα, σας
παραθέτω τα κάτωθι στοιχεία:
6) Επειδή το μεγαλύτερο τμήμα του άρθρου της εφημερίδας σας στηρίζεται στο
περιεχόμενο ενός δήθεν «ιστορικού» βιβλίου, με τίτλο «Το Ελληνικό φοιτητικό
κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία», είμαι υποχρεωμένος να
αναφερθώ σ' αυτό. Ο δημοσιογράφος σας χρησιμοποιεί το περιεχόμενό του χωρίς να
μπει στον κόπο να ελέγξει την αξιοπιστία των στοιχείων που δημοσιεύονται και τα
κίνητρα του συγγραφέως, και αγνοώντας πλήρως τις τότε επικρατούσες συνθήκες στην
Κοινότητα Νεαπόλεως. Μάλιστα υιοθετεί άκριτα και επαυξάνει τις λοιδορίες και τις
συκοφαντικές κατηγορίες του βιβλίου εναντίον των τότε Κληρικών της Νεαπόλεως. Το
συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας του, στηρίζεται σε
στοιχεία τα οποία υπεξαίρεσαν Ελληνες φοιτητές, κατά την κατάληψη του Ελληνικού
Προξενείου Νεαπόλεως το 1975, καταγράφει τακτικές αδιόρθωτων και αμετανόητων
νοσταλγών της αποβιωσάσης πλέον «δικτατορίας του προλεταριάτου», στηριζόμενο σε
έωλες μαρτυρίες ελαχίστων και συγκεκριμένων ατόμων, γνωστών στους κύκλους της
Νεαπόλεως. Το πόσο αξιόπιστο και αμερόληπτο είναι το βιβλίο και το πόσο καλά
γνωρίζουν τα πράγματα οι πληροφοριοδότες του φαίνεται από ένα και μόνο
παράδειγμα: Οι «αξιόπιστοι» πληροφοριοδότες του βεβαιώνουν ότι οι δύο ιερείς της
Νεαπόλεως πήγαμε στην Νεάπολη το 1963, με μεσολάβηση των αξιωματικών του ΝΑΤΟ
και ότι εμένα με "έφεραν με στρατιωτικό αεροπλάνο στη βάση του ΝΑΤΟ"(!!!). Ουδέν
ψευδέστερον. Ο ιερέας Γεννάδιος διορίστηκε στην Νεάπολη το 1961, εγώ δε το 1963
ήμουν ακόμη φοιτητής στην Σχολή της Χάλκης και έφθασα στην Νεάπολη τα μέσα του
1964, μέσω Σερβίας, Αυστρίας και Ιταλίας σιδηροδρομικώς! Μάλιστα τότε ούτε καν
ήξερα ότι στην Νεάπολη υπήρχε και βάση του ΝΑΤΟ. Το συγκεκριμένο βιβλίο
επιχειρεί να παρουσιάσει «με το στανιό» τους Κληρικούς τής Νεαπόλεως στην Ιταλία
και στην Αυστρία, μηδενός εξαιρουμενου, ως «συνεργάτες της Χούντας» και μάλιστα
«πράκτορες», όχι μόνον κατά την περίοδο του στρατιωτικού καθεστώτος, αλλά και
μετά. Δεν διστάζει να θίξει υπολήψεις σεβαστών και καταξιωμένων προσώπων, τα
οποία βρίσκονται υπεράνω πάσης υποψίας, όπως το πρόσωπο του Σεβ. Μητροπολίτου
Ιταλίας κ. Γενναδίου, που χαίρει εκτιμήσεως από όλες τις μέχρι σήμερα Ελληνικές
Κυβερνήσεις και τιμήθηκε από την Ιταλική Δημοκρατία με ιδιαίτερη διάκριση και
ανώτατο παράσημο. Τολμά ακόμη να προσβάλει και την μνήμη του σεβαστού
Μητροπολίτη Αυστρίας Χρυσοστόμου Τσίτερ, γνωστού για τις καθαρές δημοκρατικές
πεποιθήσεις του. Εχει διαπιστωθεί ότι μιλούν πολύ για πολλή δημοκρατία εκείνοι
που την εννοούν σαν ολοκληρωτικό σύστημα, μαύρο η κόκκινο, και στο οποίο ισχύει
ως ορθό και νόμιμο μόνον εκείνο που αυτοί καθορίζουν.
7) Η όλη σκευωρία, κ. Διευθυντά, βασίζεται σε μία «αναφορά» περί του Φοιτητικού
Κινήματος, δήθεν προς την ΚΥΠ (1970), στην οποία αναφέρεται ο αρθρογράφος σας
και την οποία εγώ προσυπογράφω. Απ' αυτό τεκμαίρει ο συγγραφέας του βιβλίου ότι
υπήρξα «πράκτορας της ΚΥΠ», με την οποία εγώ ουδέποτε και ουδεμία σχέση είχα. Η
«αναφορά» αυτή προς το Προξενείο της Νεαπόλεως, και όχι προς την ΚΥΠ, όπως
υποστηρίζουν συγγραφέας και συντάκτης του άρθρου, η οποία, όπως είπαμε,
υπεξαιρέθηκε από το Προξενείο της Νεαπόλεως, διεκτραγωδεί τον κατατεμαχισμό και
τα «χάλια» του Φοιτητικού Κινήματος στην Ιταλία την εποχή εκείνη, το οποίο τόσο
είχαμε βοηθήσει από το 1964. Αλλωστε για το ποια ήταν η υποστήριξή μας προς το
δημοκρατικό Φοιτητικό Κίνημα το καταγράφει ακόμη και ο συγγραφέας του βιβλίου,
καίτοι αλλού γράφει ότι ήδη από το 1963 ήμασταν "όργανα"!!! Με την υπογραφή μου,
λοιπόν, επιβεβαίωνα αυτή την κατάσταση, χωρίς να αποδέχομαι και ολόκληρο το
περιεχόμενο, ευχόμενος μάλιστα «την επιτυχή διευθέτησιν του προβλήματος» στο
Φοιτητικό Κίνημα. Ο δημοσιογράφος σας όμως χρησιμοποιεί το κείμενο προκρουστικά.
Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί ο ίδιος δεν ...μπόρεσε να διακρίνει στην σελ. 5, και
έναν άλλο ουσιαστικό για μένα λόγο, ένεκα του οποίου έθεσα την υπογραφή μου σ'
αυτή, επειδή δηλαδή αναφέρεται στην «συκοφαντία και δυσφήμηση των ιερέων της
Νεαπόλεως, Αρχιμ. Γενναδίου Ζερβού και Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού» εκ μέρους του
ΕΣΕΣΙ, (δηλαδή του Φοιτητικού Συνδέσμου του ελεγχόμενου από το στρατιωτικό
καθεστώς), γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση ολόκληρης της Κοινότητας.
Δεν θα έπρεπε να γίνονται σεβαστοί οι στοιχειώδεις κανόνες της δημοσιογραφικής
δεοντολογίας για την αντικειμενική έρευνα των πραγμάτων;
Πρωτοπρεσβ. Κυριακός Τσουρός
Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων
Η απάντηση του "Ιού"
Αδίκως διαμαρτύρεται ο π. Τσουρός. Από όλο το δημοσίευμά μας δεν έχει βρει ούτε
μια ανακρίβεια που να μπορεί να μας προσάψει:
- Ούτε παραποίηση των λεγομένων του (που κατέγραφε κι αυτός σε δικό του
κασετόφωνο), τα οποία μεταφέραμε με "θρησκευτική ευλάβεια".
- Ούτε χρήση κάποιου ντοκουμέντου, το οποίο να μπορεί να προσβάλει ως πλαστό.
Αναγκάζεται λοιπόν, να αντιστρέψει τα πράγματα και να παρουσιάσει εμάς ως
λογοκριτές! Λές και εμείς είμαστε που καταθέσαμε σε δικαστήριο υπέρ της
κατάσχεσης του βιβλίου του και όχι ο ίδιος εις βάρος του διάσημου αυστριακού
κομίστα. Ας του θυμίσουμε λοιπόν ορισμένα στοιχειώδη δεδομένα της υπόθεσης, τα
οποία εμφανίζεται να έχει λησμονήσει.
1) Δεν του απαγορεύει κανείς να ομιλεί (και πάντως όχι εμείς). Εχουμε όμως το
δικαίωμα να κρίνουμε την παρουσία του ως κύριου μάρτυρα κατηγορίας εις βάρος
ενός βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί ελεύθερα σε όλο τον κόσμο εκτός από την
Ελλάδα, χάρη στη δική του κατάθεση. Ο π. Τσουρός είναι εγγράμματος και γνωρίζει
καλά ότι δεν κλήθηκε από το δικαστήριο ως "περαστικός" να πει την "ελεύθερη
γνώμη" του, αλλά ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας, ως "εμπειρογνώμονας" του
επιτρεπτού και του ανεπίτρεπτου. Το γεγονός ότι είχαμε παρουσιάσει τη
λογοκριτική δράση και του προκατόχου του στο νευραλγικό πόστο του "αντιαιρετικού
αγώνα" δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να κρίνουμε και τον ίδιο.
2) Η επίκληση άλλων δικαστικών αποφάσεων και ειδικά η αναφορά στη νομολογία του
Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αποδεικνύει ότι η υπηρεσία του π. Τσουρού δεν έχει μόνο
θεολογικές ανησυχίες, αλλά πολύ σαφή δικαστικό προσανατολισμό. Δεν μας λέει όμως
λέξη ο επιστολογράφος για το γεγονός ότι το επίμαχο βιβλίο κυκλοφορεί ελεύθερο
σε όλη την Ευρώπη, ακόμα και στην Αυστρία του Χάιντερ. Οσο για τις δύο αποφάσεις
που επικαλείται, αυτές δεν αναφέρονται σε βιβλία, αλλά σε ταινίες, για τις
οποίες ισχύει σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες κάποιος έλεγχος και βαθμολόγηση
καταλληλότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δεύτερη απόφαση (Otto Preminger
Institut κατά Αυστρίας, 1994) αναφέρεται σε άρνηση άδειας για την προβολή μιας
ταινίας στην περιοχή του Τυρόλου. Η ταινία αυτή του Werner Schroeter παίζεται
ελεύθερα σε όλη την Ευρώπη, αλλά ακόμα και στο μεγαλύτερο μέρος της ίδιας της
Αυστρίας! Βασίζεται σε ένα πασίγνωστο βιβλίο (Oskar Panniza, "Das Liebeskonzil"),
το οποίο θεωρήθηκε βλάσφημο πριν από έναν αιώνα, όταν πρωτογράφτηκε (1895), αλλά
σήμερα έχει πάρει τη θέση του στην παγκόσμια λογοτεχνική παραγωγή και κυκλοφορεί
βέβαια απολύτως ελεύθερα.
3) Η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων κινδυνεύει να εξελιχθεί σε επίσημη
επιτροπή λογοκρισίας, αν δεν διαχωριστεί το πνευματικό και διαφωτιστικό της έργο
από το κατασταλτικό. Αλλά αυτό το μοντέλο θα μας οδηγούσε κατευθείαν στους
Αγιατολάδες. Το 1993 επί κυβέρνησης Μητσοτάκη προκλήθηκε σκάνδαλο, όταν
αποκαλύφτηκε η περιβόητη άκρως απόρρητη έκθεση της ΕΥΠ με τίτλο «Σύγχρονες
Αιρέσεις και Παραθρησκευτικές Οργανώσεις στην Ελλάδα». Η έκθεση αυτή πρότεινε το
φακέλωμα των «μη ορθοδόξων», αλλά και τη λήψη κατασταλτικών μέτρων, όπως
«θρησκευτική κάθαρση των μέσων μαζικής επικοινωνίας». Η υπόθεση έφτασε στη Βουλή
και η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να δηλώσει ότι η έκθεση «έχει ακυρωθεί», ενώ ο τότε
διευθυντής της ΕΥΠ κατηγορήθηκε από βουλευτές ως καταδότης επί χούντας. Η έκθεση
αυτή που υποτίθεται ότι αποσύρθηκε άρον άρον στηριζόταν στο επίσημο εγχειρίδιο
της Συνοδικής Επιτροπής αιρέσεων, το οποίο χαρακτήριζε «πολύτιμο σύμβουλο και
βασικό βοήθημα».
Η υπόθεση αυτής της έκθεσης καταδεικνύει ότι άλλο πράγμα ο ποιμαντικός έλεγχος
των διαφόρων δογμάτων και άλλο η αστυνόμευση και η καταστολή των ετεροδόξων. Και
για να έρθουμε στο επίκαιρο ζήτημα: άλλο πράγμα (και απολύτως θεμιτό) η έκφραση
της γνώμης ότι ένα καλλιτεχνικό έργο είναι κακό ή βλάσφημο και άλλο η επιδίωξη
να απαγορευτεί ένα βιβλίο, και να καταδικαστεί ένας δημιουργός.
4) Θυμίζουμε ότι στο δημοσίευμά μας αποκαλύπταμε ότι η "θυγατρική" της Συνοδικής
Επιτροπής επί των Αιρέσεων "Πανελλήνια Ενωση Γονέων" (στην οποία επίσης
προϊσταται ο π. Τσουρός), έχει στο στόχαστρό της τα βιβλία και τις ταινίες του "Χάρι
Πότερ" και προτείνει δικαστικές ενέργειες εναντίον τους. Γι' αυτή την υπόθεση
δεν βρήκε ούτε λέξη να πει ο πολυγραφότατος π. Κυριακός.
5) Αντίθετα από ό,τι υποστηρίζει ο π. Τσουρός, το ρεπορτάζ του «Ιού» δεν
στηρίζεται στο βιβλίο του Νίκου Κλειτσίκα χωρίς διασταύρωση των στοιχείων. Οπως
ρητά αναφέρεται στο κείμενό μας, τα στοιχεία διασταυρώθηκαν με συνεντεύξεις που
πήραμε από γνωστά στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος, τα οποία βρίσκονταν
εκείνη την περίοδο στη Νάπολη. Αναφέρουμε ενδεικτικά τον Γιάννη Στάμο, πρώην
βουλευτή Μαγνησίας, τον Γιώργο Τζανακάκη, δήμαρχο Χανίων από το 1990 ως το 2002,
και τον Κώστα Παπακυρίτση, πρώην νομάρχη Καρδίτσας. Ούτε λέξη από τον π. Τσουρό
για τις δικές τους μαρτυρίες. Ο γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επιλέγει να
απαντήσει σε κάποια σημεία του βιβλίου (όπως τα περί στρατιωτικού αεροπλάνου),
τα οποία όμως δεν περιλαμβάνονται πουθενά στο δικό μας κείμενο! Ούτε λέξη και
για την απαράδεκτη άρνηση να πραγματοποιηθεί μνημόσυνο για τον Γεώργιο
Παπανδρέου που ζήτησαν οι δημοκράτες φοιτητές μετά το θάνατό του το Νοέμβριο του
1968.
6) Για κακή του τύχη, υπάρχουν αυτά τα δύο σοβαρά ντοκουμέντα για τη δράση του
επί δικτατορίας στην Ιταλία. Αυτά ούτε ο ίδιος μπορεί να τα αρνηθεί. Το πρώτο,
είναι μια αναφορά στην ΚΥΠ (στο Προξενείο, λέει ο ίδιος, λές και δεν ήταν η ΚΥΠ
στο προξενείο που είχε την αρμοδιότητα να ελέγχει και να χαφιεδίζει το
αντιδικτατορικό κίνημα) με κατάπτυστες αναφορές κατά της αντίστασης και γλοιώδη
εξύμνηση των χουντικών, και της «ποθουμένης λυτρωτικής Επαναστάσεως». Την έγραψε
κάποιος φοιτητής και την προσυπέγραψε ο π. Τσουρός. Σήμερα λέει ότι την υπέγραψε
χωρίς να αποδέχεται ολόκληρο το περιεχόμενό της. Αλλά «μισή» υπογραφή δεν έχει
ακόμα εφευρεθεί.
Το δεύτερο ντοκουμέντο είναι η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης της Αδελφότητας
των Ελλήνων μετά τη μεταπολίτευση που αποφάνθηκε ότι «οι ιερείς της Αδελφότητας
εκμεταλλεύτηκαν την ανωμαλία που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα με το πραξικόπημα των
συνταγματαρχών, για να υπηρετήσουν τις αντιδραστικές δυνάμεις που επέβαλαν με τη
βία τη δικτατορία στον ελληνικό λαό, για προσωπικά ιδιοτελή οφέλη σε πλήρη
αντίθεση με τη χριστιανική διδασκαλία, κηρύσσοντας τη βία αντί της αγάπης».
7) Ο π. Τσουρός δεν κρύβει τα προσωπικά πολιτικά του πιστεύω. Μας τα ανέλυσε και
στη συνέντευξη με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Το 80% των Ελλήνων τότε πιστέψανε
ότι η λεγόμενη Επανάσταση έσωσε την Ελλάδα. Ολοι μας. Το 80% ήμασταν». Αλλά και
στην επιστολή του μιλά για «μαύρο και ερυθρό ολοκληρωτισμό» και παρουσιάζει τους
αντιστασιακούς φοιτητές ως «νοσταλγούς της δικτατορίας του προλεταριάτου».
Δικαίωμά του. Μόνο που όταν έρχεται η ώρα να καταδικαστούν συγγραφείς και να
κατασχεθούν βιβλία, τότε πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι έχει αποκατασταθεί η
δημοκρατία.
Ο Ιός
Υ.Γ. Στην επιστολή του ο π. Κυριακός επεκτείνεται και σε άλλες παρατηρήσεις
για το περιεχόμενο του βιβλίου, οι οποίες όμως δεν αναφέρονται στο δικό μας
δημοσίευμα.
(Ελευθεροτυπία, 6/3/2005)
www.iospress.gr ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ |