ΓΚΕΪ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Οι ιδιαιτερότητες του ελληνικού Τύπου

1.   2.   3.



Κακά τα ψέματα. Τις εκλογές δεν θα τις κρίνει το "κόμμα του χρηματιστηρίου", αλλά το "κόμμα της κλειδαρότρυπας", το οποίο διαμορφώνουν με συνέπεια οι κυνηγοί των ερωτικών παρεκκλίσεων του πολιτικού κόσμου. Προτείνουμε να περιληφθούν στον κώδικα δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ οι ορθές ερωτικές στάσεις και συμπεριφορές, έτσι ώστε να γνωρίζουμε ποιες αξίζει να βιντεοσκοπηθούν. 


Από τον περασμένο Δεκέμβρη όλη η χώρα -αν πιστέψουμε τα αστρονομικά νούμερα της τηλεθέασης που δίνει η AGB- καταναλώνει "ροζ σκάνδαλα", σχεδόν καθημερινά. Στην αρχή ήταν "η παιδεραστία" κάποιου μουσικού, μετά βγήκε στη φόρα το ημερολόγιο (προφανώς κλεμμένο) ενός ομοφυλόφιλου μόδιστρου, αργότερα μάθαμε ότι ορισμένοι τραγουδιστές πηγαίνουν με (ενήλικους) νέους, οι οποίοι δέχονται και αμοιβή για τη συντροφιά που προσφέρουν. Πρόσφατα ξέσπασε η νέα "συγκλονιστική αποκάλυψη", δηλαδή ότι ένας πολιτευτής είναι κι αυτός (όπως ίσως κι άλλοι συνάδελφοί του, αφέθηκε να εννοηθεί), γκέι. Κανάλια και εφημερίδες μπήκαν στην κούρσα της "ηθικής προστασίας του λαού". Οι δημοσιογραφικές (και πολιτικές) δυνάμεις που συστρατεύτηκαν με τον "νεομάρτυρα" Μάκη Τριανταφυλλόπουλο (τον αυτοαποκαλούμενο ανεξάρτητο αριστερό αγωνιστή που πολεμάει τη διαφθορά) δεν λογαριάζουν τίποτα. Η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, οι κώδικες δεοντολογίας κ.λπ., θεωρούνται όπλα στα χέρια των "διεφθαρμένων". "Κατά σύμπτωση, η πλειονότητα αυτών που διαφωνούν με το είδος και τον τρόπο των αποκαλύψεων του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, έχει 'ιδιαιτερότητες'. Πονάει αυτή η διαπίστωση, όπως και κάθε αλήθεια" (Αθηναϊκή, 18.2). Ο Σπύρος Καρατζαφέρης (άξιος αδελφός του ακροδεξιού αδελφού του βουλευτή της Ν.Δ) που επάξια πήρε τη σκυτάλη από τον ηρωϊκώς πεσόντα συνάδελφό του Μάκη, εξηγεί γιατί είναι καθήκον του να ασχοληθεί με την ερωτική ζωή των δημόσιων προσώπων: "Το δημόσιο συμφέρον απαιτεί να πληροφορηθούν έγκαιρα οι πολίτες ποιοι είναι οι πολιτικοί με τις 'ιδιαιτερότητες', για να ξέρουν τι ψηφίζουν, όταν θα προσέλθουν στις κάλπες" (Αθηναϊκή, 19.2.2000).

Συνεπώς, "ροζ σκάνδαλο" σύμφωνα με άπειρες ανάλογες αναφορές στα ΜΜΕ είναι αυτές ακριβώς οι "ιδιαιτερότητες" - και μόνο. Στο μυαλό ενός σημαντικού μέρους των ανθρώπων του Τύπου η ομοφυλοφιλία εξακολουθεί να συνιστά "σκάνδαλο", να αποτελεί την αιτία όλων των αρνητικών συμπεριφορών και απόψεων. Προχωρώντας λίγο περισσότερο τη σκέψη των ηθικολόγων δεν μένει παρά να ζητήσουμε να μάθουμε αν, πώς (σε ποια ακριβώς στάση) και πόσες φορές τα "δημόσια πρόσωπα" συνευρίσκονται με τους ερωτικούς τους συντρόφους (εντός ή εκτός γάμου, όπως θα ήθελε και ο Χριστόδουλος), για να ξέρουμε τι ψηφίζουμε. Άλλωστε, σύμφωνα με τα δόγματα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας της χώρας, ομοφυλόφιλοι, μοιχοί και ανύπαντροι εραστές ... απαγορεύονται!

Το άλλο αστέρι της ηθικολογίας, ο Γιώργος Τράγκας, φροντίζει να προσθέσει στην ίδια στρατηγική, της αποκάλυψης των σεξουαλικών προτιμήσεων των πολιτικών, και μια νότα συνωμοσίας. "Σε ανύποπτο χρόνο, πολύ πριν μπούμε στην τελική ευθεία για τις εκλογές", γράφει στη "Χώρα" (28.2), "κάποια υπόγεια κέντρα επεχείρησαν να πλήξουν την οικογενειακή ζωή του Κώστα Καραμανλή". Η ίδια, δηλαδή, ομοφοβική παρέα των ΜΜΕ που δημιουργεί τους ψιθύρους για την απόκλιση από τη "φυσιολογική" ερωτική συμπεριφορά των λεγόμενων επωνύμων, αφού πρώτα τους στήσει στον τοίχο και τους θέσει εκτός κοινωνικής "ηθικής", έρχεται μετά, υποκριτικά, να ξεσκεπάσει τα χαλκεία, τα σκοτεινά κέντρα κ.λπ, που τους διασύρουν. Και στις δυο περιπτώσεις το θέμα πουλάει. Η εφημερίδα, "Ακρόπολις", που πρώτη ξεφώνησε στις 22.2 τον γκέι πολιτευτή (με τα πλήρη στοιχεία και την έγχρωμη φωτογραφία του), παίρνοντας τη μπουκιά απ' το στόμα του διδύμου Μάκη-Σπύρου, δημοσίευσε τη δήλωσή του, λίγες μέρες μετά, με τον εξής αποστασιοποιημένο τρόπο: "Την απόφασή του να μην πολιτευτεί ανακοίνωσε ο πολιτευτής (...) το όνομα του οποίου ενεπλάκη στη ροζ σκανδαλολογία". 

Πας μη Έλλην "αδελφή" 

Αυτού του είδους ο κιτρινισμός έχει ρίζες στην Ελλάδα. Δεν θα πάμε πίσω στις εποχές των φασιστικών νόμων του Μεταξά ή στα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών -της "Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών" (και προφανώς στρέιτ επιβητόρων). Οι δήθεν χαριτωμένες αναφορές στο "τρίτο φύλο", στις "συκιές", τους "τοιούτους" και τους "πούστηδες" είναι το μόνιμο καρύκευμα όλου σχεδόν του Τύπου, πολύ πριν την αποχαλινωμένη ιδιωτική τηλεόραση. Πολύ πριν τα πιασάρικα κλισέ της κάθε τηλεοπτικής ντίβας του είδους "Όξω πούστη απ' την παράγκα". Στα "Νέα" (7/8/1980) π.χ, ο Κώστας Χαρδαβέλλας υπογράφει ρεπορτάζ με τίτλο "Χάσαμε τη Μύκονο. Στοπ", όπου έντρομος ο αναγνώστης πληροφορείται ότι οι ξένοι ομοφυλόφιλοι σεργιανίζουν στο νησί ελεύθερα και η Χωροφυλακή απουσιάζει. Στον δημόσιο τομέα κάθε "ύποπτος" ξεμπροστιάζεται: "Ο καταγγελθείς σαν κίναιδος Εισαγγελέας εξακολουθεί να δικάζει τους πολίτες", σημειώνει η εφημερίδα της παπανδρεϊκής Αλλαγής, "Αυριανή" (29.6.1984). 

Η πορεία του έθνους θα συγκλονιστεί, λίγο μετά, από τη βαλκανική αστάθεια που έφερε η κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Ο εθνικισμός θα ενισχύσει το νταϊλίκι και το αντριλίκι στην πολιτική κονίστρα και ακόμα περισσότερο στα ΜΜΕ και την κοινωνία. Ξέσαλοι πατριώτες φιλοτεχνούν σε καθημερινή βάση την εικόνα του εθνικού επιβήτορα (του έλληνα πολεμιστή) που για να βρει το "απαράγραπτο δίκιο του" συγκρούεται (φαντασιακά, φυσικά), μεταξύ άλλων, και με τις "αδερφές" εξ Εσπερίας. Δύσκολο να ξεχωρίσεις τα χουλιγκάνια των γηπέδων από τους "αναλυτές των εθνικών θεμάτων". Οι Βρετανοί είναι γνωστοί για την "ιδιορρυθμία τους", "γοργόνες της Κοπεγχάγης" χαρακτηρίζονται οι Δανοί πολιτικοί που δεν θεωρούν ότι η Μακεδονία είναι αποκλειστικά ελληνική και όσοι άλλοι Ευρωπαίοι δεν κατανοούν τις ελληνικές θέσεις προπηλακίζονται συστηματικά ως φέροντες ζαρτιέρες από τους ερτζιανούς αστέρες των πρωϊνών ζωνών. Οι προαιώνιοι εχθροί μας, οι Τούρκοι, όταν δεν είναι απλώς ...βάρβαρα τέρατα γίνονται χανουμάκια, γιουσουφάκια και η ηγεσία τους έρχεται "με το στώλο", τουρλώνοντας τα οπίσθιά της (βλ. "Ο φαλλός του Έθνους", "Ιός", 26.6.1994). Είναι περιττό να θυμίσουμε τις ανάλογης ποιότητας επιθέσεις που δέχτηκε την ίδια εποχή ο "ενδοτισμός", όπως χαρακτηρίζεται από τους φασίστες και τους νεοεθνικόφρονες το αντιπολεμικό ρεύμα στη χώρα μας . Οι "πεμπτοφαλαγγίτες" δεν θα μπορούσε παρά να είναι και "πούστηδες". Και επειδή οι ίδιοι το κρύβουν,"αν και αγκαλιάζουν Σκοπιανούς, Τούρκους, Εβραίους και Αλβανούς", "λένε τον Αλέξανδρο σφαγέα, τον Πλάτωνα αδελφή, τον Σωκράτη παιδεραστή και τον Αριστοτέλη εραστή της ενδοπαλάμιας" ("Ελεύθερος Τύπος", 26.2.1993).

Το παραβάν και η κλειδαρότρυπα 

Πάλι τις παραμονές των εκλογών, το 1993, είχε τεθεί το αγωνιώδες "ηθικό" ζήτημα της σεξουαλικότητας των πολιτικών. "Πόσοι ανορθόδοξοι ηδονιστές, κίναιδοι, παιδεραστές, οφθαλμολάγνοι κ.λπ., έχουν περιληφθεί στις λίστες των κομμάτων;", αναρωτιώταν ρητορικά η ναζιστική φυλλάδα "Χρυσή Αυγή" (17.9.1993). "Ναι αναγνώστη, δεν πρόκειται περί υπερβολής, μέγα ποσοστό των μελλοντικών βουλευτών και αντιπροσώπων του λαού, παρουσιάζει οπίσθια κλίση και ου μόνον". Η "ηθική" προσέγγιση των φασιστών είχε βρει μάλιστα και απήχηση στον ευρύτερο συντηρητικό χώρο. Στις 11.11.1993, λόγου χάρη, ολοσέλιδο ρεπορτάζ του "Ελεύθερου Τύπου", επιβεβαιώνει τις ανησυχίες τους. "Το έλα να δεις γίνεται στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Ούτε τα παραπειστικά κρητικά μουστάκια βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, ούτε τα μούσια και το εισαγγελικό προφίλ βορειότερου συναδέλφου του της Ν.Δ είναι ικανά να κρύψουν την ομοφυλοφιλική δραστηριότητά τους (...) Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπει και έτερος βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης που εκλέγεται στην κεντρική Ελλάδα. Όσο αδρανής είναι στη βουλή, τόσο ενεργητικός εμφανίζεται στην ερωτική του ζωή. Να το ξέραν μόνο οι ανίδεοι ψηφοφόροι του που έχουν και ανήλικα αγόρια! (...) Αποτελεί κοινό τόπο ότι το νεοσύστατο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά η ΠΟΛ.Α, έγινε ήδη ένας πρώτης τάξεως πολιτικό κρησφύγετο υπερβατικής αντίληψης στα θέματα σεξουαλικής συμπεριφοράς. Όλοι γνωρίζουν τις ιδιαίτερες ερωτικές προτιμήσεις δύο Αθηναίων βουλευτών της ΠΟΛ.Α στο ανδρικό φύλο. Για τον ένα τουλάχιστον, τις γνωρίζουν ο πρώην πρωθυπουργός και ο δημοσιογράφος Α. Κοκορίκος του ραδιoφωνικού σταθμού SKY". 

H πολιτικοδημοσιογραφική σκηνή είναι γεμάτη από μικρά και μεγάλα κρούσματα ομοφοβίας. Τον Απρίλιο του 1993 ο Νίκος Κακαουνάκης επιτίθεται στον Α. Ανδριανόπουλο που "δεν είναι φανατικός άνδρας" και "έχει πούστικη συμπεριφορά". Τον Ιούνιο του 1995, μεσούσης της υπόθεσης με τις "ροζ" (έτσι τις έλεγαν κι αυτές) φωτογραφίες διακοπών της Δήμητρα Λιάνη, το ανεκδιήγητο έντυπο "Όνομα" έγραφε: "Η σύλληψη και η παραπομπή σε δίκη του Γιώργου Κουρή δεν είναι τυχαίο γεγονός. Η εντολή δόθηκε από την αυλή της Εκάλης. Σχεδιάστηκε από πειθήνιους υποτακτικούς τύπου Βενιζέλου. Και εκτελείται για να μπορούν οι ρόδινοι εξουσιαστές, οι μιζαδόροι, οι τοιούτοι, οι πάσης φύσεως διεφθαρμένοι και έκφυλοι να απολαμβάνουν ανενόχλητοι την ευδαιμονία της σήψης τους". Λίγες μέρες μετά, άλλο αστέρι της δημοσιογραφίας, κάποιος "ελληναράς" και φυσικά πολύ αρσενικός σπορτκάστερ, διαφώνησε με τα σφυρίγματα ενός Άγγλου διαιτητή τον οποίον και στόλισε με τα γνωστά στερεότυπα για την "θηλυπρεπή ράτσα του".

Έπειτα ήρθαν οι ενδοκυβερνητικές διαφορές για το αεροδρόμιο των Σπάτων. Ξεστόμισε τη λέξη "σύκα" ο Θ. Πάγκαλος για συνάδελφό του υπουργό ή όχι; "Τα 'σύκα' του αθυρόστομου Πάγκαλου απειλούν να τινάξουν στον αέρα το ΠΑΣΟΚ. Σκεφτείτε την κατάντια ενός κόμματος, που εμφανίστηκε ως 'Κίνημα' και τα μέλη του απευθύνουν αλληλοκατηγορίες για ...κουνιστούς", έγραφε ο συνεπής διώκτης της διαφθοράς Δ. Ρίζος (5.9.1995). Αφού οι "κουνιστοί" είναι ανυπόληπτοι γιατί να μη σχολιάσει και η "Αυριανή" με τα ίδια κριτήρια το περιβάλλον της Εκάλης; "Έμπιστος και στενός συνεργάτης της 'κυρίας' Μιμής δήλωσε και κίναιδος στην αστυνομία για να γλιτώσει. Ο πρωθυπουργός τον δέχεται σπίτι του, τρώει μαζί του και φωτογραφίζεται, έχοντας δεξιά του αυτό το κάθαρμα και αριστερά του τον Κατσιφάρα" (26.9.1995). 

Τον Απρίλιο του 1996 ο κ. Πάγκαλος συναντήθηκε στο Βουκουρέστι με τον Τούρκο ομόλογό του. Οι πολύ πατριώτες βουλευτές τού την έπεσαν εκτός ημερησίας διατάξεως. Η αίθουσα πήρε εθνική φωτιά. "Ο Στ. Παπαθεμελής έλεγε για το Μεγαλέξανδρο και τα Σκόπια. Ανάμεσα στ' άλλα μας είπε ότι ...ένας κίναιδος ιερέας εστάλη στη Βαρσοβία από τον Γκλιγκόροφ για να κάνει ανθελληνική προπαγάνδα", σχολιάζει στην "Ε" η Ντόρα Νταϊλιάνα. Για τους περίεργους, σημειώνουμε ότι ο "κίναιδος" δεν ήταν άλλος από τον βορειοελλαδίτη παπά που επί χρόνια διέσυραν οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες και ξεφώνιζαν τα χουντοφασιστικά έντυπα ως "άτομο μειωμένης εθνικής συνείδησης".

Η εθνική μαγκιά ξαναβγήκε στην επιφάνεια, όταν τον Μάιο του 1997 ο ΟΗΕ, με τη σύμφωνη γνώμη της Κυπριακής κυβέρνησης, διοργάνωσε μουσική εκδήλωση στην "πράσινη γραμμή" για ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους νέους. Τα όσα γράφτηκαν στον εθνικόφρονα Τύπο Ελλάδας και Κύπρου τότε, για τους τραγουδιστές Σάκη Ρουβά και Μπουράκ Κουτ, ξεπερνούν κατά πολύ τον μέσο (καθημερινό) όρο κίτρινης και ομοφοβικής δημοσιογραφίας. "Γαμιέται ο Ντενκτάς και ο Ρουβάς", φώναζαν τα χουλιγκάνια ακολουθώντας τα εμπρηστικά άρθρα του κυπριακού Τύπου, τα οποία κινούνταν στο πνεύμα του θρησκευτικού τους "Εθνάρχη" Χρυσόστομου που δεν μπορεί να αποδεχτεί ακόμα ότι στην Κύπρο επιτέλους αποποινικοποιήθηκε η ομοφυλοφιλία. "Συναυλία επαναπροσέγγισης ομοφυλοφίλων", χαρακτήρισαν την πρωτοβουλία του ΟΗΕ οι πολεμοχαρείς δυνάμεις στο νησί, "ροζ συναυλία", την είπαν τα εγχώρια ΜΜΕ. Χαρούμενοι προφανώς για τα επεισόδια που δημιούργησαν οι "γκρίζοι" και οι "μπλε" έθνικιστές "λύκοι" στη Λευκωσία, δημοσιογράφοι σαν τον Κυριάκο Διακογιάννη της "Αυριανής" έγραφαν: "Αιματοκύλισμα, όταν πήγε μ' έναν Τούρκο καβάλα ο Ρουβάς να τραγουδήσει" (21.5.1997).

(Ελευθεροτυπία, 12/3/2000)

 

www.iospress.gr                                   ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ