Ο ΓΚΑΡΟΝΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΟΥ

Το Ολοκαύτωμα της αριστερής σκέψης 

1.   2.   3. 

Οι αντισημίτες της προόδου

Η άρνηση του Ολοκαυτώματος ως στράτευση σε έναν απροκάλυπτο αντισημιτισμό συνδέεται ιστορικά με τη φιλοναζιστική ακροδεξιά. Στην πορεία ωστόσο της συγκρότησης αυτού του ρεύματος υπήρξαν ορισμένες περιπτώσεις ατόμων αριστερής προέλευσης που υιοθέτησαν τις απόψεις των αρνητιστών ισχυριζόμενοι ότι η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος δεν συνεπάγεται αυτόματα την πολιτική τους μετατόπιση. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι "αριστεροί" αρνητιστές σχετίστηκαν στενά με τις νεοναζιστικές ομάδες και τις εκδόσεις τους, ενώ χρησιμοποίησαν στο έπακρο τις διεθνείς τους διασυνδέσεις.
Ο αρνητισμός εμφανίστηκε την επαύριο της λήξης του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και στηρίχθηκε εξαρχής σε ένα αναπόδεικτο αξίωμα: ο εθνικοσοσιαλισμός ουδέποτε επιδίωξε τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων, ενώ το Ολοκαύτωμα συνιστά μια γιγαντιαία πολιτικό-οικονομική παραχάραξη της ιστορίας καθοδηγούμενη από το κράτος του Ισραήλ. Στη Γαλλία, οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν για πρώτη φορά προς το τέλος της δεκαετίας του '40 από τον φιλοναζιστή Μορίς Μπαρντές, ο οποίος υποστήριξε ότι οι νικητές επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα και ότι το μοναδικό σφάλμα της Γερμανίας υπήρξε ότι έχασε τον πόλεμο. Περιθωριακές σε μια κοινωνία που διατηρούσε ακόμη έντονα τα αντιφασιστικά ανακλαστικά της, οι θέσεις αυτές θα αποκτούσαν στη Γαλλία μεγαλύτερο ακροατήριο κατά τη δεκαετία του '50. Στη διαδικασία αυτή σημαντικός υπήρξε ο ρόλος του Πολ Ρασινιέ, παλιού στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος και κρατούμενου των ναζιστικών στρατοπέδων. Ξεκινώντας από την "απομυθοποίηση" της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Ρασινιέ προχώρησε στη σταδιακή αμφισβήτηση των δεδομένων του Ολοκαυτώματος: οι θάλαμοι αερίων ήταν λιγότεροι από ό,τι πιστεύεται, τα θύματα της γενοκτονίας δεν έφθασαν ποτέ τα έξι εκατομμύρια, ο πόλεμος υπήρξε αποτέλεσμα συνωμοσίας εμπόρων όπλων και σκοτεινών ομάδων αποτελούμενων από μασόνους και Εβραίους. Σύντομα, ο "αριστερός" Ρασινιέ θα συνδεόταν στενά με τους γαλλικούς και γερμανικούς νεοναζιστικούς κύκλους και τα έντυπά τους. Από το 1955 μάλιστα επέλεξε ως εκδότη του τον Μορίς Μπαρντές, τον άνθρωπο που το 1967 θα εκφωνούσε και τον επικήδειό του.
Η επόμενη φουρνιά αρνητιστών (ο Ελβετός Ζ. Αμοντρίζ, ο Γάλλος Ροκ, κ.ά.) ήταν άτομα συνδεδεμένα εξαρχής με τον ευρωπαϊκό νεοναζισμό. Να ξεχωρίσουμε τον Γερμανό Τις Κριστόφερσεν, έναν παλιό στρατιώτη των Ες-Ες που υπηρέτησε στο Αουσβιτς και μετά τον πόλεμο εμφανίστηκε ως δημοσιογράφος: Το βιβλίο του "Το ψέμα του Αουσβιτς" κυκλοφόρησε το 1973, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και πούλησε ένα με δύο εκατομμύρια αντίτυπα, αποτελώντας την κύρια "πηγή" των μεταγενέστερων αρνητιστών. Λίγο αργότερα θα εμφανιζόταν ο Γάλλος Φορισόν, ειδικός σε θέματα λογοτεχνίας, ο οποίος ομολόγησε κάποτε ότι άρχισε να ασχολείται με τους θαλάμους αερίων μόλις διάβασε το έργο του Ρασινιέ. "Αριστερός" ή "απολιτικός" -κατά δική του πάντοτε δήλωση-. ο Φορισόν έμελλε σύντομα να αποκτήσει φήμη "εμπειρογνώμονα" και να αποδεχθεί πάμπολλες προσκλήσεις από ακροδεξιά και νεοναζιστικά κόμματα της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Σουηδίας.
Αντίστοιχες υπήρξαν οι εκλεκτικές πολιτικές συγγένειες και των λοιπών αρνητιστών που εμφανίστηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του '70: του Αμερικανού Αρθουρ Μπουτς, καθηγητή πληροφορικής, το βιβλίο του οποίου ("Η απάτη του 20ού αιώνα", 1976) εκδόθηκε στις ΗΠΑ και κυκλοφόρησε στη Βρετανία από τις εκδόσεις του "Εθνικού Μετώπου" του Γερμανού Βίλχελμ Στέγκλιχ ("Ο μύθος του Αουσβιτς", 1979) που συνδέεται άμεσα με τη μεταπολεμική γερμανική ακροδεξιά του Αυστραλού Τζον Μπένετ που ξεκίνησε από το Συμβούλιο Κοινωνικών Δικαιωμάτων της χώρας του για να καταλήξει σύμμαχος της αυστραλιανής ακροδεξιάς του Βρετανού Ρίτσαρντ Χάργουντ, συγγραφέα της μπροσούρας "Πέθαναν πράγματι έξι εκατομμύρια;" (1974), ο οποίος αργότερα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού του "Εθνικού Μετώπου" του γερμανικής καταγωγής Ερνστ Τσίντελ που εγκαταστάθηκε στον Καναδά, όπου συνεργάστηκε με αντισημιτικά έντυπα και υπήρξε συνιδρυτής της ομάδας "Λευκή Δύναμη". Ο Φορισόν και ο πρώην Ες-Ες Κριστόφερσεν υπήρξαν οι βασικοί μάρτυρες που κάλεσε να τον υπερασπιστούν, όταν κατηγορήθηκε από μια παλιά κρατούμενη ότι "διαδίδει ψευδείς πληροφορίες που διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα". Εκτός των λοιπών σχετικών δραστηριοτήτων του, ο Τσίντελ είναι και χρηματοδότης των γερμανικών νεοναζιστικών ομάδων.
Η πιο πρόσφατη (αλλά ολιγάριθμη) γενιά αρνητιστών στη Γαλλία και την Ιταλία προέρχεται από τα κινήματα του '68. Ο Πιερ Γκιγιόμ είναι ο χαρακτηριστικότερος ίσως εκπρόσωπος αυτής της τάσης: γνώρισε από νωρίς τα γραπτά του Ρασινιέ κι αργότερα επηρεάστηκε ιδιαίτερα από το έργο του Φορισόν. Στην ίδια ομάδα μπορεί να ενταχθεί και ο Σερζ Τιόν, καθώς και ο Αλέν Γκιγιονέ. Ο Γκιγιονέ αυτοχαρακτηρίζεται ακροαριστερός αλλά είναι ένας φανατικός αντισημίτης και υπήρξε ο μοναδικός έως σήμερα Γάλλος που καταδικάστηκε για τα κείμενά του σε μη εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης. Στο κλίμα αυτό, η έκδοση του βιβλίου του Ροζέ Γκαροντί από τον οίκο "La vieille Taupe" δεν αποτέλεσε έκπληξη: πρώην ακροαριστερές, οι εκδόσεις αυτές είναι από καιρό βήμα νεοναζιστικών και ρατσιστικών απόψεων.



Τα κέρατα του Ταύρου

Τη δεκαετία του '80 η "αλλαγή" του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ περιλάμβανε και ένα ζωηρό "λαϊκό, αντιδεξιό και πατριωτικό" ρεύμα, όπως το διαπαιδαγωγούσε πολιτικά και το εξέφραζε ο "Αυριανισμός". Αλλά και πολλοί καλοπροαίρετοι(;) της παραδοσιακής Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας είχαν βρει στις εφημερίδες και το "λαό" του Γ. Κουρή έναν "στρατηγικό σύμμαχο" για τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που οραματίζονταν! Η υποβάθμιση επομένως της απροκάλυπτης αντισημιτικής ιδεολογίας που διαπερνούσε τις στήλες των εντύπων του Ταύρου, όπως και του χυδαίου σοβινισμού τους, υπό το φως των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εποχής μπορεί να είναι ερμηνεύσιμη, δεν παύει όμως να παραμένει ασυγχώρητη. Το σημερινό ασταθές διαζύγιο της "κεντροαριστεράς" με τον λαϊκισμό και τις ρατσιστικές του όψεις, δεν την απαλλάσσει αναδρομικά από τις τεράστιες ιδεολογικοπολιτικές της ευθύνες.
Η "θεωρία" του "Αυριανισμού" για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας διαπνέεται από όλους τους εξωφρενικούς μύθους περί "παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας". Πίσω από κάθε διαφορά με τους "εχθρούς του ελληνισμού" πρώτο το συγκρότημα του Ταύρου εντόπιζε (και φυσικά συνεχίζει να εντοπίζει) τους εβραίους, όπως ακριβώς και οι εθνικιστικές και ναζιστικές γκρούπες. "Ο 'Αυριανισμός' διακατέχεται από τον πιο φανατικό εθνικισμό-σοβινισμό καθώς και από έντονο ρατσισμό, αντισημιτισμό. Υποδαυλίζει και καλλιεργεί συστηματικά αισθήματα έχθρας και απέχθειας απέναντι σε άλλους λαούς σύμφωνα με το χιτλερικό αξίωμα", σημειώνει ο Αρης Παπάνθιμος στη μελέτη του "Αυριανισμός το σημερινό πρόσωπο του φασισμού" (Θεμέλιο, 1989).
Τα παραδείγματα του αντισημιτισμού στο συγκρότημα του Ταύρου είναι άφθονα. Οι Εβραίοι ετοιμάζουν μια "νέα εποχή" με ειρήνη χωρίς ελευθερία , έγραφε η "Αυριανή" (5.10.1988) λίγο μετά την "ανατριχιαστική", όπως υπογράμμιζε, αποκάλυψη ότι "το σήμα της Ολυμπιάδας της Σεούλ αποτέλεσε γραμμική παράσταση του αριθμού 666! Το μείγμα βλακείας και μισαλλοδοξίας φτάνει ως το μνημειώδες πρωτοσέλιδο του "Δημοκρατικού Λόγου" στις 7.3.1989, όπου η άποψη του περιοδικού "Time" για το σκάνδαλο Κοσκωτά και τη διαφθορά στην τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδίδεται στους Εβραίους, τη CIA και προφανώς στον Μητσοτάκη.
Στην εποχή του "εκσυγχρονισμού" ο Αυριανισμός δεν πουλάει ιδιαίτερα, δεν παύει όμως να πλασάρει (και μέσω ορισμένων αστεριών του Καναλιού 5) τις ανοησίες περί των "Πρωτοκόλλων των σοφών της Σιών" μπολιάζοντας σταθερά με το αντισημιτικό δηλητήριο το όποιο "προοδευτικό" κοινό του.



Τότε και τώρα

Το περιοδικό "Τότε" αποτελεί ίσως την πιο διαυγή περίπτωση μετάλλαξης από τον εθνικά υπερήφανο σοσιαλπατριωτισμό της μεταπολίτευσης στην καθαρόαιμη εθνικοφροσύνη των μακεδονικών συλλαλητηρίων του 1992 κι από κει στο φασίζοντα αντισημιτισμό. Το ξεκίνημά του, την άνοιξη του 1983, έγινε με προθέσεις που αντανακλούσαν το κλίμα της εποχής: "αμφισβήτηση των κατεστημένων απόψεων για την ελληνική ιστορία", σύνδεση της εθνο-λαϊκής παράδοσης με τις επιχειρούμενες τότε εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις, υπενθύμιση ξεχασμένων στιγμών από τα κοινωνικά κινήματα του παρελθόντος. Η όλη προσπάθεια στελεχώθηκε από διανοούμενους της αριστεράς, όπως ο Π.Ροδάκης, και μέλη του μεταπολιτευτικού αριστερισμού. Κράτησε, χοντρικά, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80.
Η τομή σημειώνεται στα μέσα του 1992, σε μια εποχή γενικευμένης εθνικής ανάτασης. Το "Τότε" κυκλοφορεί ξανά, με τον ίδιο εκδότη - διευθυντή ( Αρης Μωραίτης) και ενισχυμένο καστ. Στον κατάλογο συνεργατών του περιοδικού προστίθενται πλέον διάφοροι γνωστοί αστέρες της συλλογικής επιστροφής στις ρίζες του έθνους. Το πολιτικοϊδεολογικό στίγμα του εναρμονίζεται με τις νέες τάσεις: σκοπιανοφαγία, ορθοδοξία κι αναζήτηση προαιώνιων εχθρών του έθνους. Δε θα αργήσουν και οι πιο προχωρημένες ερμηνείες για τις κακοτυχίες της Φυλής. Σποραδικά στην αρχή, ρητά και κατηγορηματικά στη συνέχεια, ο "εβραϊσμός" κι ο "διεθνής σιωνισμός" προβάλλονται σαν η απόκρυφη αιτία των δεινών του έθνους. "Η ένωση λοιπόν του Εβραϊκού Κ.Κ. της Θεσσαλονίκης και του Σλάβικου του Βέλες αποτέλεσαν τη Βάση για την δημιουργία του Μακεδονικού κράτους και `Εθνους'", διαβάζουμε τον Ιανουάριο του 1993 (τχ.40). Μισό χρόνο αργότερα, η ενασχόληση με την περιβόητη "εβραϊκή συνωμοσία" γίνεται κύριο θέμα του περιοδικού. "Τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών υλοποιούνται εν αγνοία μας και εις βάρος μας! ", μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος Χρίστος Χαλαζιάς, ανακυκλώνοντας τη γνωστή εδώ και δεκαετίες αντισημιτική φιλολογία ( "Σιωνισμός εναντίον ελληνισμού", τχ.43, Ιουλ.1993). Λίγες σελίδες πιο πέρα, ο Γεώργιος Δέπος αναλύει την ανάγκη οριοθέτησής μας από "το σιωνισμό και τις παραφυάδες του": "Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η πάλη μεταξύ Ιουδαϊσμού κι Ελληνισμού συνεχίζεται ακόμα στις μέρες μας. Οτι στην πάλη αυτή παίρνουν μέρος, θέλουνε δε θέλουνε, όλοι οι λαοί κι όλοι οι διανοούμενοι". Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, τέλος, ο διευθυντής του "Τότε" αναλαμβάνει στο ίδιο τεύχος να ξεκαθαρίσει τη θέση του περιοδικού: "Εδώ και δέκα χρόνια, αρκετοί αναγνώστες είχαν ζητήσει να ασχοληθούμε με τον Σιωνισμό. Μερικοί συγγραφείς μου ζήτησαν να γράψουν σχετικά. Ο λόγος που είχα ως τώρα αρνηθεί, ήταν η γνώση του ότι αιώνες τώρα οι απλοί Εβραίοι μόνο πλήρωναν τις πραγματικές ή φανταστικές συνωμοσίες των ομοεθνών τους μεγιστάνων. Και δεν ήθελα το περιοδικό αυτό να έχει μία έστω και μικρή συμβολή στη δημιουργία ενός ρεύματος της κοινής γνώμης το οποίο θα οδηγούσε σε οποιασδήποτε μορφής πογκρόμ. Εν τούτοις, είναι σήμερα φανερό όσο ποτέ, ότι ο ελληνισμός υφίσταται ενορχηστρωμένη επίθεση. Και είναι δύσκολο πια να αποκρυβεί, ότι μαέστρος, ή ένας από τους μαέστρους αυτής της ορχήστρας είναι ο Σιωνισμός". Αφού λοιπόν έχουν αρθεί όλες οι επιφυλάξεις για την καλλιέργεια του αντισημιτισμού, τίποτα δεν είναι πλέον αδύνατο. Ούτε η προβολή του χουντοβασιλικού "Τηλε-Τώρα" σαν "μιά ακτίνα Ελληνισμού στον ζοφερό κόσμο των ιδιωτικών καναλιών", ούτε η διαφήμηση του πιο καθαρόαιμου εγχώριου εθνικοσοσιαλιστή, του Ανδρέα Δενδρινού, σαν έγκυρου αναλυτή ο οποίος "επισημαίνει την ουσία κάποιων πραγμάτων που αποκρύπτει ή δεν αντιλαμβάνεται ο Τύπος" (τχ.47, Μαρτ.1994), ούτε η διαπίστωση ότι "οι Ελληνες του 1940 επέτυχαν εκεί που απέτυχαν οι Ελληνες του 1922 και του 1974 γιατί είχαν ένα Μεταξά στην ηγεσία" (τχ.51, Νοεμβ.1994). Το Αουσβιτς δεν αμφισβητείται μεν ευθέως, υποβαθμίζεται όμως μέσα από τον ισχυρισμό ότι "το Ελληνικό Ολοκαύτωμα στην Μ.Ασία υπήρξε πολύ μεγαλύτερο του Ισραηλιτικού" (τχ.52, Ιαν.1995).
Μη νομιστεί, πάντως, ότι όλος αυτός ο "αντισιωνισμός" μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί με τη μόνη πραγματική ( πλην όμως παλιομοδίτικη) διάσταση του σιωνιστικού προβλήματος - την καταπίεση δηλαδή των παλαιστινίων από το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ. Ακριβώς το αντίθετο: το σιωνιστικό κράτος κι ο στρατός του προβάλλονται σαν πρότυπο για την Ψωροκώσταινα, ενώ δε λείπουν και οι οραματισμοί για άξονες μαζί του ενάντια σε μουσουλμάνους και "παπιστές"...

(Ελευθεροτυπία, 24/11/1996)