Ο ΓΚΑΡΟΝΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΟΥ

Το Ολοκαύτωμα της αριστερής σκέψης 

1.   2.   3. 

Ηρθε και στην Ελλάδα ο Γκαροντί. Για να μας πει και από κοντά ότι δεν σκοτώθηκαν δα και τόσο πολλοί Εβραίοι από το ναζιστικό καθεστώς και ότι ο Χίτλερ δεν είχε σχεδιάσει καμιά γενοκτονία. Στο πρόθυμο ακροατήριό του, δίπλα στους παραδοσιακούς ακροδεξιούς αντισημίτες, ξεχωρίζουν οι διανοούμενοι του "προοδευτικού αντισημιτισμού".

Το αθηναϊκό φθινόπωρο του Ροζέ Γκαροντί

Ισως σε καμιά άλλη χώρα δεν απέκτησε τόσο ένθερμους υπερασπιστές το βιβλίο του Ροζέ Γκαροντί, όσο στην Ελλάδα. Αν πιστέψουμε τον εκδότη του, μέσα σε λίγες μέρες "Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής" πούλησαν 2.000 αντίτυπα, αριθμό ρεκόρ για τη χώρα μας και ειδικά για ένα "πολιτικό βιβλίο". Στην επιτυχία συνετέλεσε ασφαλώς και ο αντίκτυπος του θορύβου που προκλήθηκε στη Γαλλία, όταν έγινε γνωστό ότι ο ηλικιωμένος συγγραφέας, αφού πέρασε από τον προτεσταντισμό, το σταλινισμό, τον καθολικισμό και το Ισλάμ, κατέληξε στην υιοθέτηση του ωμού αντισημιτισμού.
Εχουμε ασχοληθεί με το περιεχόμενο του βιβλίου εγκαίρως ("Το τελευταίο 'Πιστεύω' του Ροζέ Γκαροντί", 'Εψιλον', 9.6.1996). Μια απλή ανάγνωσή του αρκεί νομίζουμε για να πεισθεί ο νηφάλιος παρατηρητής ότι οι απόψεις του Γκαροντί επαναλαμβάνουν κατά λέξη ολόκληρη τη φιλολογία των "αρνητιστών" της δεκαετίας του 70. Η παράθεση πλήθους "στοιχείων" μπορεί να θαμπώνει τον αδαή αναγνώστη, προδίδει όμως και την καθαρή πρόθεση του συγγραφέα να αποδείξει πάση θυσία μια προκατασκευασμένη αλήθεια. Αναμειγνύονται με τον πιο αδόκιμο τρόπο η προσωπική μαρτυρία θυμάτων, οι διαβλητές πηγές, και οι σοφιστείες. Χαρακτηριστικό δείγμα της επιχειρηματολογίας του που το επανέλαβε και στην Αθήνα: Οταν του γίνεται κριτική για τη μακάβρια λογιστική στην οποία επιδίδεται, προκειμένου να μειώσει όσο γίνεται τον αριθμό των δολοφονηθέντων εβραίων και συνεπώς να σχετικοποιήσει το Ολοκαύτωμα, έχει έτοιμη την απάντηση. "Ακόμα και ένας μόνο εβραίος αν δολοφονήθηκε από τους ναζιστές, εγώ αυτό το θεωρώ έγκλημα κατά της ανθρωπότητας". Μ' αυτό τον τρόπο θεωρεί ότι αποστομώνει όσους τον κατηγορούν για αντισημιτισμό. Στην πραγματικότητα ελαττώνει μέχρις εξαφανίσεως τη γενοκτονία.
Οι υποστηρικτές του Γκαροντί στη χώρα μας αρκούνταν μέχρι σήμερα να καταγγέλλουν τις διώξεις εις βάρος του στη Γαλλία. Παρέλειπαν βεβαίως να σημειώσουν ότι οι κύριοι ιδεολογικοί αντίπαλοι του Γκαροντί, όπως για παράδειγμα ο γνωστός ιστορικός Πιερ Βιντάλ Νακέ, είχαν εναντιωθεί απολύτως στη θέσπιση και τη χρήση του νόμου Γκεϊσό, ακριβώς επειδή διαφωνούν με οποιαδήποτε ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης, ακόμα και των φιλοναζιστών.
Μέχρι σήμερα μπορούσε κανείς να οχυρωθεί πίσω από την άγνοια της γαλλικής γλώσσας ή τη δυσκολία να προμηθευτεί το βιβλίο, για να δικαιολογήσει την ενασχόλησή του μ' αυτό, χωρίς να γνωρίζει το περιεχόμενό του. Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε η ελληνική μετάφραση, η δικαιολογία αυτή δεν στέκει. Και ω του θαύματος! Οι ίδιοι που περιορίζονταν σε διαμαρτυρίες για τη φίμωση των ιδεών, αναδεικνύονται σε ένθερμους υποστηρικτές και του περιεχομένου του βιβλίου, ταυτίζονται απολύτως με τις απόψεις του Γκαροντί, και υιοθετούν τη ρητορική του. Φυσικά, όταν δουν τα σκούρα, επανέρχονται στην αρχική τους επιχειρηματολογία περί "ελευθερίας των ιδεών".
Το χαρακτηριστικό στοιχείο του ελληνικού κύκλου υποστηρικτών του Γκαροντί είναι ότι η πολιτική τους τοποθέτηση δεν έχει καμιά σχέση με την παραδοσιακή μήτρα του αντισημιτισμού, την άκρα δεξιά. Ο πρώτος που αρθρογράφησε με αλλεπάλληλα υμνητικά κείμενα υπέρ του Γκαροντί δεν ήταν ο Κώστας Πλεύρης, αλλά ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Ανάλογες απόψεις φιλοξενήθηκαν σε στήλες όπως ο σύνοικός μας "Τύπος των Ηλων". Οσοι έχουν γνωρίσει τον κ. Ραφαηλίδη από τις χειμαρρώδεις τηλεοπτικές του επιδόσεις, όπου δεν σηκώνει μύγα στο μαρξιστικό του σπαθί, θα νιώσουν ασφαλώς αμηχανία. Πώς είναι δυνατόν να ταυτίζεται με τους φασίστες της "Νέας Θέσεως" που έσπευσαν να περιβάλουν με τη στοργή τους και να εκδώσουν το έργο του Γκαροντί; Η πρώτη δικαιολογία που προβάλλει ο ίδιος ο κ. Ραφαηλίδης δεν είναι ασφαλώς πειστική. "Μπορεί να μπέρδεψε τους πάντες, ίσως και τον Ελληνα εκδότη ο Γκαροντί" ('Εθνος', 17.10.96). Μ' άλλα λόγια, μπορεί ο εκδοτικός οίκος να ειδικεύεται σε φασιστικά και αντισημιτικά βιβλία, αλλά στην περίπτωση Γκαροντί "το βιβλίο είναι μόνο αντισιωνιστικό και καθόλου αντισημιτικό, και οπωσδήποτε βαθύτατα αριστερό".
Είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίσουμε ότι η "Νέα Θέσις" του κ. Σχοινά (ή Σχινά) είναι το επίσημο εκδοτικό του Πλεύρη, του Γεωργαλά και του Λεπέν, με δεκάδες προπαγανδιστικά βιβλία του φασιστικού και ναζιστικού χώρου. Τα στελέχη της "Νέας Θέσεως" είναι τα ιδρυτικά στελέχη του νεοφασιστικού ΕΝΕΚ, και εξέδιδαν κατά καιρούς διάφορα έντυπα φασιστικού και αντισημιτικού προσανατολισμού ("Συναγερμός", "21ος Αιών", "Νέα Θέσις"). Ο ίδιος ο κ. Σχινάς επιχείρησε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου του Γκαροντί στην Αθήνα να σχετικοποιήσει κάπως τα πράγματα. "Είμαι στρατευμένος μόνο στην υπηρεσία του ελληνισμού. Ο ελληνισμός είναι τελείως διαφορετικό φαινόμενο από οποιοδήποτε άλλο. Υπό την έννοια αυτή έχω εκδώσει βιβλία στο παρελθόν και εκδίδω και σήμερα. Θα συνεχίσω να υπηρετώ τον ελληνισμό, αλλά πέρα απ' αυτά έχω και μία επιχείρηση. Είναι λοιπόν φυσικό να επιλέγω βιβλία, για τα οποία πιστεύω ότι θα έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή κυκλοφορία. Οταν είδα το θόρυβο που δημιουργήθηκε, αποφάσισα να εκδώσω και το βιβλίο του κ. Γκαροντί." Ασφαλώς δεν μετέβαλε απόψεις το ιδρυτικό μέλος του ΕΝΕΚ: "Κανείς άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του σοβαρό, δεν μπορεί να αρνηθεί το παρελθόν του. Δεν θέλω να αρνηθώ το παρελθόν μου."
Αυτά όλα τα γνωρίζουν βεβαίως οι εγχώριοι υποστηρικτές του Γκαροντί. Ειδικά ο κ. Ραφαηλίδης δεν μπορεί να ισχυριστεί άγνοια, εφόσον παραβρέθηκε ακόμα και στα εγκαίνια του νέου καταστήματος της "Νέας Θέσεως", μαζί με τον Κώστα Πλεύρη. Τον "καρφώνει" ο "21ος Αιών" (τ.23, 17.3.96): "Παρόντες όλοι οι συγγραφείς που εμπιστεύονται τα βιβλία τους στη 'Νέα Θέσι" με επικεφαλής τον Κώστα Πλεύρη. Παρόντες όμως και προσωπικότητες από την άλλη μεριά, με αισθητή την παρουσία του Βασίλη Ραφαηλίδη".
Πώς να εξηγηθεί αυτό το παράξενο ειδύλλιο, αν απορριφθούν τα αφελή σχήματα με τα "δύο άκρα που συναντιούνται" κλπ; Την απάντηση έδωσε ο ίδιος ο Γκαροντί, όταν τον ρωτήσαμε πώς είναι δυνατόν να συνεργάζεται με φασίστες και αντισημίτες, ενώ ο ίδιος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι πολεμάει τον εθνικισμό και τον αντισημιτισμό. Χρειάστηκε βέβαια να επιμείνουμε, διότι αρχικά έκανε ότι δεν κατάλαβε. "Δεν συνεργάζομαι με κανέναν. Οφείλουμε όμως σήμερα να κοιτάξουμε ποιος είναι ο κύριος εχθρός της οικονομίας και του πολιτισμού όλων των λαών του κόσμου, δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος εξαμερικανισμού της Ευρώπης. Κατά συνέπεια έχουμε και πάλι φθάσει στο σημείο εκείνο που ήμαστε όταν πολεμούσαμε εναντίον του Χίτλερ. Οι έννοιες δεξιάς και αριστεράς έχουν εξαφανισθεί. Υπάρχει μόνο μια επιλογή: αντίσταση ή συνεργασία. Εκείνη την εποχή που ήμουν στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος είχαμε δίπλα μας τους βασιλόφρονες, τους χριστιανοδημοκράτες, κλπ. Σήμερα, με την ανεργία που μας έχει επιβληθεί από τους Αμερικανούς, πρέπει να υποστηρίξουμε την Ευρώπη. Σ' αυτό τον αγώνα κατά της Αμερικής θα συνεργαστούμε με ανθρώπους που δεν αγαπάμε και που δεν συμφωνούμε με τις πολιτικές τους απόψεις. Αυτοί όμως μας βοηθούν να πολεμήσουμε τον κύριο εχθρό."
Εδώ ίσως πρέπει να αναζητηθεί το κομβικό στοιχείο που συνενώνει τους αντιαμερικάνους ακροδεξιούς με ορισμένους παραδοσιακούς αντιιμπεριαλιστές της αριστεράς. Συμμερίζονται μια παρόμοια συνωμοτική αντίληψη της ιστορίας και θεωρούν μοναδική πηγή όλων των δεινών του κόσμου τη "σιωνιστική ηγεσία" των ΗΠΑ. Το απλοϊκό σχήμα καταλήγει στην ομόθυμη υποστήριξη μυθοπλασιών όπως τα βιβλία του αυτοπαρουσιαζόμενου ως υπερπράκτορα Στριγγά που εκδίδονται επίσης από τη "Νέα Θέσι" και προπαγανδίζονται με θέρμη από τον κ. Ραφαηλίδη.
Η αθηναϊκή υποδοχή του κ. Γκαροντί από μερίδα της "προοδευτικής διανόησης" επιβεβαιώνει την εκτίμηση της ιστορικού Ελένης Βαρίκα, καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Παρίσι VIII: "Η πορεία του Γκαροντί αποτελεί γελοιογραφική εκδοχή μιας στάσης η οποία, στο όνομα ενός ψευδό-αντιιμπεριαλισμού, απέφυγε να καταγγείλει -ή και ανέχθηκε- τον αντισημιτισμό, όταν αυτός εκφραζόταν από φορείς απελευθερωτικών κινημάτων, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της παλαιστινιακής επανάστασης." Μόνο που οι εγχώριοι θαυμαστές του προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα.

(Ελευθεροτυπία, 24/11/1996)