ΤΟ ΑΛΕΥΡΙ ΕΓΙΝΕ ΛΙΠΑΣΜΑ

Τα θαύματα του Αγίου Ιωάννη

1.   2.   


Για να εγκαινιάσει το εργοστάσιό του στον όρμο του Αγίου Ιωάννη στη Μαγνησία, ο βιομήχανος κ. Λούλης θυμήθηκε τη θητεία του στη διοίκηση του Αγίου Ορους και πριν από λίγους μήνες επιστράτευσε τον διαβόητο ηγούμενο Εφραίμ, για να του φέρει στους Μύλους Λούλη την «Αγία Ζώνη». Και τότε, ω του θαύματος! Ξαφνικά, οι αποθήκες με τα δημητριακά γέμισαν με λίπασμα... 

 

Δυστυχώς επιβεβαιώνεται το ρεπορτάζ του «Ιού» για την απόπειρα δημιουργίας μονάδας λιπασμάτων εντός των εγκαταστάσεων της βιομηχανίας αλεύρων «Μύλοι Λούλη» στον όρμο του Αγίου Ιωάννη, δίπλα στην Αμαλιάπολη του Αλμυρού Μαγνησίας. Μόλις ολοκληρώθηκε η σχετική έκθεση του καθηγητή του ΕΜΠ Γιώργου Σαρηγιάννη, ο οποίος είναι κατηγορηματικός: 

«Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κανείς είναι ότι η περιβαλλοντική κατάσταση στη συγκεκριμένη περιοχή είναι απαράδεκτη, όχι μόνο για ευρωπαϊκή χώρα, αλλά και για τριτοκοσμική, οι δε προτάσεις των συγκεκριμένων εταιρειών, πέρα από το γεγονός ότι είναι εκτός της κειμένης νομοθεσίας, αν υλοποιηθούν, θα έχουν ως αποτέλεσμα την περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή πολύ μεγαλύτερης περιοχής από τον συγκεκριμένο οικισμό της Αμαλιάπολης, λόγω της ιδιάζουσας θέσης του μέσα στον κλειστό Παγασητικό κόλπο, με μόνο όφελος εκείνο των εταιρειών σε βάρος του κοινωνικού συμφέροντος». 

*Θυμίζουμε ότι το κείμενο του «Ιού» δημοσιεύτηκε στη στήλη «Μικρό και Μεγάλο» το Σάββατο, 16 Μαρτίου, με στοιχεία για τη δημιουργία μονάδας λιπασμάτων εντός του χώρου των Μύλων Λούλη, δίπλα στον υδροβιότοπο της Σούρπης, ο οποίος προστατεύεται από το πρόγραμμα Natura 2000. Την ίδια μέρα, η «Ε» φιλοξενούσε σχετικό «παρασκήνιο» του Γιώργου Βότση. 

*Την επομένη, ενδιαφέρον ρεπορτάζ της Παναγιώτας Μπίτσικα και της Μάχης Τράτσα στο «Βήμα της Κυριακής» κατέληγε σε ανάλογα συμπεράσματα. Τα δημοσιεύματα αυτά απηχούν την ανησυχία του πληθυσμού της περιοχής και προβληματίζουν σοβαρά τους τοπικούς εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων. 

*Το νομαρχιακό συμβούλιο, το οποίο καλείται να εγκρίνει τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), την οποία έχει υποβάλει η εταιρεία, θα ασχοληθεί με το θέμα σε λίγες μέρες. 

Η απάντηση Λούλη

Ο ίδιος ο κ. Κωνσταντίνος Λούλης μάς έστειλε κείμενο με τις απόψεις του, τις οποίες δημοσιεύουμε σε διπλανές στήλες. Για όσα ισχυρίζεται ο ιδιοκτήτης των Μύλων Λούλη δίνει συντριπτικές απαντήσεις η έκθεση του καθηγητή Σαρηγιάννη, αλλά και επίσημα έγγραφα δημοσίων υπηρεσιών που έχουν κατατεθεί στη Βουλή. Ακολουθώντας την αρίθμηση των επιχειρημάτων του κ. Λούλη, παρατηρούμε:

1. Είναι αλήθεια ότι για την αρχική άδεια των Μύλων Λούλη στην Αμαλιάπολη απαιτήθηκαν 7,5 χρόνια. Ομως η καθυστέρηση δεν οφειλόταν στην έλλειψη πολιτικής στήριξης, ούτε στην εμμονή της εταιρείας στις νόμιμες διαδικασίες. 

Το αντίθετο μάλιστα: Αν υπήρξε καθυστέρηση, αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι επρόκειτο για τη δημιουργία μιας μεγάλης βιομηχανίας, με λιμενικές μάλιστα εγκαταστάσεις, εκτός των χωροθετημένων βιομηχανικών περιοχών και δίπλα σε προστατευόμενο βιότοπο. 

Οπως αποκαλύπτεται από έγγραφα που έχουν κατατεθεί στη Βουλή, αυτές οι καθυστερήσεις οφείλονται στην προσπάθεια της εταιρείας να ξεπεράσει τον έλεγχο και τις κυρώσεις των αρμόδιων αρχών. 

*Χαρακτηριστική είναι η αλληλογραφία των αρχών κατά την εγκατάσταση.

«Οπως μας ανέφερε η Λιμενική Αρχή Βόλου», γράφει τον Απρίλιο του 1996 ο τότε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Κοσμάς Σφυρίου, «η εν λόγω εταιρεία έχει πραγματοποιήσει περίφραξη του οικοπέδου της εκτός περιοχής δικαιοδοσίας της μετά την οριογραμμή αιγιαλού και παραλίας χωρίς να έχει εφοδιασθεί με την απαραίτητη άδεια από το Πολεοδομικό Γραφείο Αλμυρού. Προς τούτο έχει εκδοθεί πριν έξι (6) μήνες πρωτόκολλο κατεδάφισης της περίφραξης αυτής, όμως δεν έχει εκτελεσθεί μέχρι σήμερα, καθόσον έχει γίνει ένσταση από την ενδιαφερόμενη εταιρεία» (αρ. πρωτ. 96/22.4.1996). Να λοιπόν ποιος καθυστερούσε το έργο! 

*Ακόμα πιο αποκαλυπτικό είναι το έγγραφο του τότε υπουργού Γεωργίας, Στέφανου Τζουμάκα, ο οποίος παραδέχεται ότι υπάρχει καταπάτηση αιγιαλού και παραλίας, αλλά δηλώνει αναρμόδιος: «Οσον αφορά το τμήμα αιγιαλού και παραλίας που έχει καταληφθεί από την εν λόγω εταιρεία, δεν συνορεύει με δασικές εκτάσεις. Οι εκτάσεις αυτές δεν προστατεύονται από την αρμόδια Δασική Υπηρεσία» (αρ. πρωτ. 1700/26.4.1996). 

*Οσο για την εύνοια των αρχών απέναντι σε ένα βιομήχανο, ο οποίος ήταν τότε και ιδιοκτήτης -ας μην το ξεχνάμε- της μεγαλύτερης εφημερίδας στην περιοχή («Θεσσαλία»), παραθέτουμε απόσπασμα από την κοινοβουλευτική ερώτηση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Γιώργου Σούρλα για τη χωροθέτηση της βιομηχανίας Λούλη στον όρμο του Αγίου Ιωάννη Αλμυρού: 

«Παρά την απορριπτική απόφαση της Περιφέρειας Θεσσαλίας, η οποία στηρίχθηκε σε διατάξεις νόμων αλλά και σε τεκμηριωμένες εισηγήσεις των αρμοδίων οργάνων, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ εγκρίνει και μάλιστα σχεδόν εντός μηνός τη χωροθέτηση, με το πρόσχημα ότι ήταν αναρμόδια η περιφέρεια, χωρίς καν να αναφέρεται στην ουσία των προϋποθέσεων για την απόφασή του αυτή» (21/6/1996).

2. Ο κ. Λούλης επιμένει ότι δεν πρόκειται για μονάδα παραγωγής λιπασμάτων, αλλά για εταιρεία διακίνησης-αποθήκευσης. 

Ομως το καταστατικό της εταιρείας Αμαλιάπολις ΑΒΕΕ τον διαψεύδει. Οχι μόνο μιλάει για «παραγωγή» λιπασμάτων, αλλά και «φυτοφαρμάκων, εφοδίων για αγροτική χρήση», ακόμα και «ανακύκλωση, διαλογή και διάθεση αγροτικών, βιομηχανικών και αστικών υποπροϊόντων, απορριμμάτων και αποβλήτων» (άρθρο 3 της σύστασης της εταιρείας Αμαλιάπολις ΑΒΕΕ, ΦΕΚ 7181/9.9.98). 

*Σχολιάζοντας αυτές τις δραστηριότητες, η έκθεση του καθηγητή Σαρηγιάννη παρατηρεί:

«Το πρωτοφανές αυτό θέμα, το οποίο με όσους υπεύθυνους του Υπουργείου Γεωργίας και του Υπουργείου Υγείας έχει συζητηθεί, τους προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη, οι δύο εταιρείες προσπαθούν να το περάσουν μέσω μιας μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι διάτρητη, δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν, και σε καμία περίπτωση και με όσες προϋποθέσεις προστασίας να λειτουργήσει. 

»Δεν είναι δυνατόν, τρόφιμα, φυτοφάρμακα και λιπάσματα και μάλιστα σε ελεύθερη χύδην μορφή (όχι πως αν ήταν συσκευασμένα θα επιτρεπόταν!) να μεταφέρονται με την ίδια μεταφορική ταινία και να επεξεργάζονται στον ίδιο χώρο όπου παράγονται τρόφιμα, όπως αλεύρι ή αργότερα μακαρόνια».

*Η κατάληξη του κ. Σαρηγιάννη είναι κατηγορηματική: «Το εξωφρενικό θέμα της παράλληλης ύπαρξης τροφίμων με όλα τα ανωτέρω, νομίζω ότι δεν αποτελεί πλέον αντικείμενο του Νομαρχιακού Συμβουλίου Μαγνησίας, μια και έτσι και αλλιώς η υπάρχουσα προς συζήτηση ΜΠΕ είναι πολλαπλώς πλέον άκυρη, αλλά της αρμοδίας Εισαγγελικής Αρχής διά τα περαιτέρω».

3. Ο κ. Λούλης δεν βρίσκει ούτε μια λέξη να πει για τον υδροβιότοπο της Σούρπης, αλλά περιγράφει μόνο τη διακίνηση των πλοίων. Ακολουθεί, δηλαδή, τη γραμμή της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), που έχει υποβάλει η Αμαλιάπολις ΑΒΕΕ, η οποία υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχουν ευαίσθητα στοιχεία του περιβάλλοντος». Πρόκειται για σοβαρή ανακρίβεια, εφόσον οι εγκαταστάσεις γειτονεύουν με αναγνωρισμένο και θεσμοθετημένο υδροβιότοπο, ο οποίος μάλιστα έχει αναφερθεί ως χρήζων προστασίας και από την απλή λειτουργία των κυλινδρόμυλων Λούλη, στην αντίστοιχη έγκριση ΜΠΕ (Κοινή Απόφαση ΥΠΕΧΩΔΕ-ΥΕΝ α.π. 45299/10.4.1997).

4. Περί «εξοχικών κατοικιών» δεν υπήρξε λόγος στο δημοσίευμά μας. Οσο για την εκφόρτωση ασφάλτου, την οποία φέρεται να αγνοεί ο κ. Λούλης, πρόκειται για τις αιτήσεις των εταιρειών Enea Management Inc και Asfaltos Trade SA, οι οποίες εκκρεμούν στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Μαγνησίας, και οι οποίες έχουν επιλέξει μια «νεκρή αιγιαλίτιδα ζώνη στην περιοχή του Αλμυρού Αμαλιάπολης» για τη διακίνηση ασφάλτου. 

Οι αιτήσεις αυτές αναφέρουν ότι «οι υπάρχουσες λιμενικές εγκαταστάσεις (Λούλη, Στασινόπουλου) εξυπηρετούν και παρέχουν τη δυνατότητα χρήσης για το σκοπό αυτό». 

5. Για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις στην περιοχή, ο κ. Λούλης περιορίζει την απάντησή του στα μπάζα. Ομως, η ΜΠΕ που έχει υποβάλει η Αμαλιάπολις ΑΒΕΕ, είναι αποκαλυπτική: 

«Το είδος και το μέγεθος του έργου της συνολικής εγκατάστασης έχει μεταβάλει τη φυσιογνωμία του περιβάλλοντος χώρου. Η μεταβολή αυτή έχει θεωρηθεί αισθητικά αποδεκτή, διότι αφορά έναν όρμο όπου υπάρχουν μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα και λιμενικές εγκαταστάσεις». Σχολιάζοντας αυτή την τοποθέτηση, ο καθηγητής Σαρηγιάννης παρατηρεί: «Πέρα από το αφελές του επιχειρήματος (έχει η περιοχή τα χάλια της, επομένως ό,τι και να πάθει περισσότερο δεν πειράζει!), προφανώς δεν σώζεται το περιβάλλον με "αντισταθμιστικά οφέλη" των 10 (8 σε άλλο σημείο της ΜΠΕ) νέων θέσεων εργασίας».

*Κρίνοντας άλλα σημεία της ΜΠΕ, η έκθεση του κ. Σαρηγιάννη σημειώνει: «Η ΜΠΕ αναφέρει ότι η Αμαλιάπολις ΑΒΕΕ θα χρησιμοποιεί τον μηχανικό φορτωτή και τον κλειστό αγωγό μεταφοράς των Κυλινδρόμυλων, το οποίο ακόμα αναφέρεται επίσης και στην Απόφαση του Υπουργού Οικονομικών για την άδεια παράλληλης χρήσης από την Αμαλιάπολις ΑΒΕΕ των εγκαταστάσεων της Κυλινδρόμυλος Λούλη ΑΕ (1036018/ 3392/Β0010/17.5.2000). 

Πώς θα γίνεται η "εναλλάξ" χρήση; Θα ξεσκονίζεται ο αγωγός με αέρα, με νερό; Με τι; Και με πόση αποτελεσματικότητα; Τελικά είναι βέβαιο ότι θα τρώμε αλεύρι με λίπασμα τώρα, και με φυτοφάρμακα αργότερα...».

Κέρδος χωρίς προοπτική

Το τελικό συμπέρασμα, που προκύπτει από αυτή την εκ πρώτης όψεως παράδοξη επιμονή να συνυπάρξουν άλευρα και λιπάσματα στις ίδιες εγκαταστάσεις, είναι ότι μοναδικός λόγος είναι η συμπίεση του κόστους παραγωγής και διακίνησης των προϊόντων αυτών. 

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Καλαμάκι Κορινθίας, όπου οι παράκτιες και λιμενικές εγκαταστάσεις της εταιρείας λιπασμάτων Sulphur «φιλοξενούν» τις δραστηριότητες (εκφόρτωση, διακίνηση, αποθήκευση) της βιομηχανίας τροφίμων «Δημητριακή». Είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος να γενικευθεί η πρακτική αυτή, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον καταναλωτή και τη δημόσια υγεία.

*Χωρίς διάθεση να κινδυνολογήσουμε, υπενθυμίζουμε ότι αυτή ακριβώς η ασυγκράτητη επιδίωξη περιορισμού του κόστους είναι που οδήγησε στο πρόβλημα των «τρελών αγελάδων», μέσω της «αξιοποίησης» των κρεαταλεύρων ως φτηνής τροφής. Οταν διαπιστώθηκε το πρόβλημα για τη δημόσια υγεία, ήταν πλέον πολύ αργά.

*Αλλά για ποιο κόστος μιλάμε; Ηδη από την αρχική εγκατάσταση της μονάδας των Μύλων Λούλη στην Αμαλιάπολη, ο καθηγητής Σαρηγιάννης διακρίνει την προσπάθεια της εταιρείας να αποσύρει όλες τις δραστηριότητές της από την οργανωμένη και χωροθετημένη Βιομηχανική Περιοχή Βόλου, όπου λειτουργούσε επί χρόνια.

«Το φαινόμενο μπορεί να ερμηνευθεί μόνο μέσα στα πλαίσια του "ελληνικού τρόπου ανάπτυξης", όπου το μέγιστο κέρδος στον ελάχιστο χρόνο και χωρίς προοπτική αποτελεί τη βασική κατεύθυνση, και είναι δεδομένο ότι μια εγκατάσταση σε μικρή κοινότητα είναι όχι μόνο οικονομικότερη, αλλά και με περιορισμένες πιθανότητες συνεχούς και αποτελεσματικού ελέγχου. Είναι ακόμα προφανές ότι τόσο οι Μύλοι Λούλη ΑΕ, όσο και η Αμαλιάπολις ΑΒΕΕ εγκαθίστανται στον όρμο για να μην πληρώσουν λιμενικά τέλη και ακόμη για να έχουν φθηνότερο οικόπεδο εκτός της Βιομηχανικής Ζώνης, από το οποίο δεν χρειάζονται παρά μόνο τηλεφωνική σύνδεση, ηλεκτρικό ρεύμα και ύδρευση, τα οποία τους τα παρέχει και ο μικρότερος Δήμος. 

»Βιολογικοί και χημικοί καθαρισμοί και αποχέτευση, προστασία περιβάλλοντος, συνεχείς και αποτελεσματικοί έλεγχοι και άλλες ενοχλητικές απαιτήσεις μιας οργανωμένης βιομηχανικής ζώνης ή ενός μεγάλου αστικού κέντρου δεν τα χρειάζονται και μπορούν να τα αποφύγουν σε έναν μικρό δήμο. Γι' αυτό, άλλωστε, και εγκαταστάθηκαν εκεί και όχι στη Βιομηχανική Ζώνη Βόλου και οι προηγούμενες βιομηχανίες, και είναι κοινό μυστικό ότι η ΒΙΠΕ Βόλου λειτουργεί με μικρή πληρότητα, ενώ ακριβώς έξω από αυτήν συνωστίζονται πλήθος μικρομεσαίων μονάδων».



Οι απόψεις του κ. Κωνσταντίνου Λούλη

Ως απάντηση στο δημοσίευμα του «Ιού», ο κ. Κωνσταντίνος Λούλης απέστειλε εκτενές κείμενο με τις απόψεις του για τη συνύπαρξη εταιρείας λιπασμάτων εντός των εγκαταστάσεων της αλευροβιομηχανίας Μύλοι Λούλη στην Αμαλιάπολη του Αλμυρού. 

Στα επιχειρήματα του κ. Λούλη απαντάμε σε διπλανές στήλες, με νεότερα στοιχεία, και με αποσπάσματα από την αποκαλυπτική έκθεση του καθηγητή Γιώργου Σαρηγιάννη. 

Γράφει ο κ. Λούλης:


«1) Για να πάρουμε την άδεια αυτού του έργου χρειάστηκαν 7,5 ολόκληρα χρόνια, αφού εν τω μεταξύ περάσαμε ένα γραφειοκρατικό λαβύρινθο 86 επιτροπών και αντίστοιχων εγκρίσεων και ασφαλώς κατά την μακρά αυτή διαδικασία ελέγχθηκαν εξονυχιστικά και σχολαστικά όλα τα ζητήματα που έχουν σχέση με το περιβάλλον και τις οικολογικές ευαισθησίες. Σε όλη αυτή τη διαδρομή δεν ενοχλήσαμε ούτε ζητήσαμε την κατ' εξαίρεση συνδρομή ΚΑΝΕΝΟΣ υπουργού, ή άλλου παράγοντος ή υπηρεσίας, ακολουθώντας πάντοτε όλες τις νόμιμες διαδικασίες. Αν είχαμε παρεμβάσεις υπουργών δεν θα κάναμε 7,5 χρόνια να πάρουμε την άδεια ούτε θα παίρναμε επιδότηση 9 % ενώ υπήρχε περιθώριο μέχρι 40% (Υψος επένδυσης: 25 δισ., επιδότηση 2,3 δισ.). Είναι και αυτό μια απόδειξη για τις... "ισχυρές πλάτες που διαθέτουμε στα δύο μεγάλα κόμματα" (ΕΛΕΥΘ. 16.3, σελ. 9).

2) Οποιος αναφέρει "ΜΟΝΑΔΑ λιπασμάτων" μόνο σύγχυση και παραπληροφόρηση προκαλεί. Ούτε παραγωγή, ούτε επεξεργασία ή μεταποίηση λιπασμάτων πρόκειται να γίνει εντός του οικοπέδου μας. Η διακίνηση-τυποποίηση και αποθήκευση λιπασμάτων που πρόκειται να γίνει δεν προκαλεί απολύτως καμία μόλυνση στο περιβάλλον και αυτό τεκμηριώνεται επιστημονικά με έγγραφα που έχουν κατατεθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες. Το Συμβούλιο της Επικρατείας πρόσφατα έχει, εξάλλου, εκφρασθεί για την ανυπαρξία οποιουδήποτε κινδύνου υγείας, και μάλιστα μετά από ενδελεχή έλεγχο έχει απορρίψει ανάλογες προσφυγές. (Τα σχετικά στοιχεία και έγγραφα είναι στη διάθεση των αρμοδίων αρχών). 

Η δική μας αποθήκη, που προορίζεται για την ενσάκκιση και αποθήκευση λιπασμάτων, εκτός του ότι βρίσκεται εντελώς εκτός κατοικημένης περιοχής, είναι μικρότερη σε έκταση από πολλές αποθήκες λιπασμάτων της περιοχής.

Θα πρέπει επίσης τότε να απαγορευτεί η εκφόρτωση λιπασμάτων σε όλα τα λιμάνια της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που αυτά βρίσκονται μέσα σε κατοικημένες περιοχές, καθώς και η μεταφορά τους με ferry-boat αλλά και η αποθήκευσή τους στις εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες αποθήκες των συνεταιρισμών σε όλη τη χώρα, στις οποίες στοιβάζονται στον ίδιο χώρο με σπόρους ή άλλα ευπαθή προϊόντα.

Ο μόνος που θα μπορούσε να έχει ένσταση -αν υπήρχε φυσικά κίνδυνος- θα ήταν η δική μας βιομηχανία τροφίμων. Είμαστε τόσο αφελείς λοιπόν εμείς, καθώς και οι ειδικοί που μας χορηγούν μετά από αυστηρότατες διαδικασίες τα πιστοποιητικά ISO, που θα θέταμε σε κίνδυνο τη λειτουργία μιας μονάδας που στοίχισε 25 δισ., αλλά ευτυχώς τάχα υπάρχουν κάποιοι περαστικοί που θα μας προφυλάξουν; Αλίμονο, πιστεύουν όλοι αυτοί πως δεν θα είχαμε εξετάσει σε βάθος όλους τους ενδεχόμενους κινδύνους, τη στιγμή που εμάς πρώτους αφορούσε ένα τέτοιο θέμα;

3) Κατά μέσο όρο κάθε μήνα στο λιμάνι του Βόλου καταπλέουν 600 περίπου επαγγελματικά πλοία μεσαίου και μεγάλου μεγέθους (επιβατικά - φορτηγά - αλιευτικά) και επιπλέον πολλά ιδιωτικά αναψυχής. 

Στον κόλπο της Σούρπης καταπλέουν κάθε μήνα 100 τουλάχιστον επαγγελματικά φορτηγά πλοία. Στις δικές μας εγκαταστάσεις τώρα έρχεται ένα μόνο πλοίο το μήνα και εφόσον αυξηθεί η δουλειά μας και διακινηθούν και τα λιπάσματα θα καταπλέουν 4 πλοία το πολύ. Αν λοιπόν αυτά τα 4 πλοία απειλούν να ανατρέψουν το οικοσύστημα και να προκαλέσουν ρυπογόνα μόλυνση, τα υπόλοιπα 700 τι κάνουν;

4) Οι εγκαταστάσεις μας δεν έχουν οπτική επαφή με καμία εξοχική κατοικία. Ειλικρινά λυπάμαι για το ότι προκαλεί σε μερικούς σύγχυση η θέα του εργοστασίου που βρίσκεται 3 χιλιόμετρα πριν την Αμαλιάπολη στη διαδρομή τους προς τις εξοχικές τους κατοικίες.

Επίσης, κάτι που ανεγράφη περί εκφορτώσεως... πίσσας το αγνοώ, γιατί το ακούω πρώτη φορά και δεν υπάρχει σκέψη για κάτι τέτοιο.

5) Στους χώρους που υπάρχουν σήμερα οι ταμπέλες "Απαγορεύεται η ρίψη μπάζων" υπήρχαν μέχρι πρότινος -από χρόνια- σωροί μπάζων-σκουπιδιών (μέχρι και παλιές ηλεκτρικές συσκευές). Εμείς με δαπάνες μας καθαρίσαμε τους χώρους αυτούς από τα ξένα μπάζα και τα σκουπίδια, εμείς φτιάξαμε τις ταμπέλες (με την άδεια του Δήμου) και εμείς αναθέσαμε σε γεωπόνο να δενδροφυτεύσει τους χώρους αυτούς.

Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας».

(Ελευθεροτυπία, 31/3/2002)

 

www.iospress.gr                                  ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ