Ενα ντοκουμέντο για το ελληνικό κίνημα αλληλεγγύης στο ΡΚΚ, τις μορφές και την κατάληξή του


Ο Οτσαλάν, οι «υπηρεσίες» και εμείς
 

Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΚΟΣ, από τα σημαντικότερα στελέχη του κινήματος αλληλεγγύης στον κουρδικό λαό, μας έστειλε εκτενή απάντηση στο σχόλιο του "Ιού" για τη δίκη των Ελλήνων "συνοδών" του Οτσαλάν (7/6/03). Πιστεύουμε ότι το κείμενο του κ. Σταματούκου αποτελεί πραγματικό ντοκουμέντο, διότι για πρώτη φορά μιλάει ανοιχτά ένας άνθρωπος "από τα μέσα" για ευαίσθητα ζητήματα. Γι' αυτό το λόγο φιλοξενούμε στη συνέχεια σχεδόν ολόκληρο το κείμενο του κ. Σταματούκου, και σε χωριστό πλαίσιο τη δική μας ανταπάντηση.

Το κείμενο του κ. Σταματούκου

"Η άποψη του γράφοντος για την υπόθεση Οτσαλάν είναι ότι το σύμπλεγμα των συγκοινωνούντων δοχείων CIA-Μοσάντ-ΕΥΠ, οδήγησαν στον πολιτικό εκβιασμό Ελλήνων πολιτικών παραγόντων, ώστε να συναινέσουν στην κατάπτυστη για τη χώρα και το λαό μας απόφαση να ξεφορτωθούν τον Οτσαλάν με συγκεκριμένο τρόπο. Στην πράξη ο τρόπος αυτός που σχεδιάστηκε από την ΕΥΠ σήμαινε παράδοση του Οτσαλάν στη CIA και την τουρκική ΜΙΤ σε κάθε περίπτωση, λόγω των σχέσεων και του ελέγχου που ασκούν ξένες μυστικές υπηρεσίες πάνω στις ελληνικές, είτε άμεσα με Ελληνες πράκτορές τους είτε έμμεσα με ροή "πληροφοριών", πιέσεων και εκβιασμών. Ακόμη και εάν δεν υπήρξαν διαβουλεύσεις άμεσες μεταξύ της CIA και της ΕΥΠ, από μόνη της η λεπτομερής γνώση των εξελισσόμενων γεγονότων από τη CIA και τη Μοσάντ, αρκούσε για να στηθεί όλο το βρόμικο παιχνίδι της παράδοσης Οτσαλάν.

Ο στόχος του κειμένου αυτού όμως δεν είναι να αναφέρει τα στοιχεία ενός πραγματικού ρεπορτάζ για την υπόθεση -πράγμα που θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον- αλλά να βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους, σε σχέση με το μεγαλειώδες ελληνικό κίνημα αλληλεγγύης στον κουρδικό λαό, όπως εξελίχτηκε περίπου ώς τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και το οποίο -μάλλον από παντελή άγνοια του συντάκτη του σχόλιου στην "Ε"- σπιλώνεται.

Να λοιπόν μερικά πραγματικά αυτή τη φορά στοιχεία:

1) Το ελληνικό κίνημα αλληλεγγύης στον κούρδικο λαό ξεκίνησε σε ένα υπόγειο των Εξαρχείων το έτος 1982.

2) Οσοι Ελληνες ασχολήθηκαν με το κίνημα αλληλεγγύης στον κουρδικό λαό τα επόμενα 13-14 χρόνια, ήσαν ταυτόχρονα και με συγκεκριμένους τρόπους αλληλέγγυοι και στους εξόριστους από την τουρκική χούντα Τούρκους αγωνιστές που ευρίσκονταν στην Ελλάδα.

3) Ουσιαστικό ρόλο μετά τα πρώτα χρόνια της αλληλεγγύης, άρχισε σιγά-σιγά να παίζει η "Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών", που ήταν το ελληνικό τμήμα της αντίστοιχης διεθνούς ένωσης και η οποία συμπαραστεκόταν σε όλα τα απελευθερωτικά και κοινωνικά λαϊκά κινήματα σε όλο τον κόσμο (και στο τουρκικό αντιδικτατορικό ριζοσπαστικό κίνημα). Το ελληνικό κίνημα αλληλεγγύης στον κουρδικό λαό με βάση τα συμπεράσματα των κινημάτων αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο (ιδιαίτερα αυτά του κινήματος αλληλεγγύης στο Βιετνάμ) είχε την άποψη της μη επέμβασης σε ζητήματα πολιτικής γραμμής που αφορούσαν το κουρδικό κίνημα. Η στάση του ήταν καθαρά στάση αλληλεγγύης σε έναν αγώνα που διεξήγαγαν Κούρδοι και όχι Ελληνες. 

4) Ο αφελής και γραφικός Ναξάκης, τον οποίο χρησιμοποίησαν οι πρακτόρικοι μηχανισμοί, ήρθε μόνος του στην "Ενωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών" στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και δεν είχε καμιά "παρέα" και κανένα ρόλο, εκτός από το ότι προσπαθούσε να φανεί χρήσιμος, μαζεύοντας με κουπόνια εισφορές για τον κουρδικό αγώνα. Αργότερα -μετά το 1995- απόκτησε λόγω αυτής της χρησιμότητάς του και μόνος του, αυτόνομες σχέσεις με το ΡΚΚ. Η περίπτωσή του χρήζει ψυχαναλυτικής ερμηνείας και εν πάση περιπτώσει, είχε "φάει" και κάνα-δυό φορές ξύλο από απλούς αγωνιστές, λόγω πολιτικής ανοησίας (κανείς στο κίνημα αλληλεγγύης δεν ήξερε ότι συνεργάζεται με την ΕΥΠ).

5) Το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα και ως κυβέρνηση, ουδέποτε είχε πολιτική για το Κουρδικό. Οσες φορές αυτή εκφράστηκε ήταν αδιάφορη έως απροκάλυπτα εχθρική (π.χ. συμφωνία σε διεθνές επίπεδο για το χαρακτηρισμό του ΡΚΚ ως "τρομοκρατικής" οργάνωσης, έρευνες και ξυλοδαρμοί Κούρδων του ΡΚΚ μέσα στα σπίτια τους από κάποια "παλικάρια" της Αντιτρομοκρατικής, μέχρι και βασανισμοί σε αστυνομικά τμήματα με καψίματα του δέρματος με τσιγάρο κλπ. Εδώ βέβαια πρέπει να διαχωρίσουμε τιμητικά τις ατομικές στάσεις εκτός γραμμής κάποιων απλών μελών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Αυτά συνέβαιναν βέβαια μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 περίπου, που μπορεί να βεβαιώσει ο γράφων.

6) Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 περίπου εμφανίζεται δραματική στροφή, όχι στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ που δεν υπήρχε ή όταν υπήρχε αποσπασματικά ήταν εχθρική, αλλά στην πολιτική του ΡΚΚ που εκφράστηκε ως "συνεργαζόμαστε με οποιονδήποτε αρκεί να δηλώνει την πρόθεσή του να μας βοηθήσει". Αυτή η πολιτική αποδιάρθρωνε το ελληνικό κίνημα αλληλεγγύης και απομάκρυνε τους ιδρυτές του. Τότε εγκατέλειψε και ο γράφων την ενεργή εμπλοκή με αυτό το κίνημα. Αυτό που έμεινε ήταν ένα μικρό, χωρίς καμία συγκρότηση και διάταξη συνονθύλευμα παντός είδους καλοθελητών (από ακροδεξιούς μέχρι εντελώς απολίτικους, ενίοτε ύποπτους και από σκόρπιους αριστερούς μέχρι άκρως θρησκευόμενους) που ξεχωριστά ο καθένας είχε σχέση με το ΡΚΚ. Από τότε είναι βέβαιο ότι το ΡΚΚ στην Ελλάδα θα ήταν εύκολη λεία για πρακτόρικους μηχανισμούς. Ενα ΡΚΚ, που είχε πάει πολύ πίσω, όσο αφορά στην πολιτική του κουλτούρα και τα πρόσωπα που το απάρτιζαν στην Ελλάδα (π.χ. έγινε γνωστό, ότι όταν εξελίχθηκε σε απόλυτη γνώση των μυστικών υπηρεσιών η υπόθεση έλευσης του Οτσαλάν στην Ελλάδα, τον κύριο λόγο μεταξύ των Κούρδων του ΡΚΚ στην Ελλάδα είχε μία 17χρονη Κουρδοπούλα που είχε καταφέρει να μιλάει ελληνικά). Μπορεί να φανταστεί κανείς, πόσο εύκολο ήταν για τις μυστικές υπηρεσίες να χειριστούν το δίδυμο Ναξάκη-17χρονης Κουρδοπούλας.

7) Είμαι βέβαιος -χωρίς να γνωρίζω προσωπικά κανένα απολύτως από τα αναφερόμενα στο σχόλιο της "Ε" κρατικά και κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ- ότι η πιο δίκαιη αντιμετώπιση των περισσοτέρων απ' αυτούς, πρέπει να είναι αντιμετώπιση προς ασχέτους με το θέμα ανθρώπους, οι οποίοι είχαν μια γενική διάθεση όπως αυτή που εκφράστηκε με το μάζεμα υπογραφών από πολλούς βουλευτές για την έλευση του Οτσαλάν στην Ελλάδα. Για όσους όμως πολιτικούς έχουν προσωπική ευθύνη για το χειρισμό της αποπομπής Οτσαλάν από την Ελλάδα -και κάποιοι οπωσδήποτε έχουν- η πιο δίκαιη αντιμετώπισή τους από τον ελληνικό λαό θα πρέπει να είναι αυτή του πολιτικά ανόητου κακομοίρη, που τον "δούλεψαν" οι διαβρωμένες ελληνικές υπηρεσίες σε συνεργασία με τη CIA και τη Μοσάντ και του φόρτωσαν αυτή την τεράστια ξεφτίλα για το λαό και τη χώρα μας.

Τα παραπάνω ίσως βοηθήσουν το συντάκτη του "Ιού" να αντιληφθεί γιατί κάποιοι τα "μασάνε" στη δίκη για τον Οτσαλάν. Το σημείο που πρέπει να εστιάσει καθένας είναι ακριβώς ο βόρβορος των χειραγωγούμενων και διαβρωμένων ελληνικών μυστικών υπηρεσιών και το πώς εξελίχθηκε η υπόθεση της "ροής" πληροφοριών και εκβιασμών (μήπως απειλή άμεσου πολεμικού επεισοδίου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας;) προς τους πολιτικούς.

Περιοριζόμαστε σε δύο ακόμα απορίες για το ατυχές σχόλιο. Πράγματι πιστεύει ο συντάκτης ότι η Ελλάδα ήταν η επιθετική πλευρά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μέχρι το 1998, ώστε να έχει σχεδιασμένη στρατηγική έντασης με την Τουρκία; Πράγματι πιστεύει ότι ήταν λάθος κάποιοι Ελληνες προοδευτικοί ριζοσπάστες να συμπαρασταθούν στον κυριότερο πολιτικό εκφραστή του σφαγιαζόμενου στην κυριολεξία κουρδικού λαού του Βορειοδυτικού Κουρδιστάν; Αυτό αποτελεί εθνικισμό; 

Τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε σε κάτι: η έλευση και η αποπομπή του Οτσαλάν από την Ελλάδα δεν είχε να κάνει με το ελληνικό κίνημα αλληλεγγύης στον κουρδικό λαό. Ηταν πολιτικό έγκλημα με θύμα και το κουρδικό κίνημα που ελπίζουμε να ανακάμψει και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού».

Θανάσης Σταματούκος
Πρώην Γ.Γ. της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών

Το σχόλιο του "Ιού"

Οι απόψεις μας για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το κουρδικό πρόβλημα, το ΡΚΚ και τις παραφυάδες του κινήματος αλληλεγγύης έχουν εκτεθεί αναλυτικά σε πολλά άρθρα, δημοσιογραφικές αποστολές και ρεπορτάζ προσβάσιμα στο site μας (www.iospress.gr). Θεωρούμε πολύ σημαντική τη μαρτυρία του αναγνώστη μας και είναι καιρός να μιλήσουν επιτέλους όσοι γνωρίζουν την υπόθεση αυτή και δεν δεσμεύονται από τη διεθνή "ομερτά" των μυστικών υπηρεσιών. Εδώ θα περιοριστούμε σε τρεις μόνο παρατηρήσεις:

1) Δεν ισχύει -παρά μόνο ως ρομαντική ευχή- ο ισχυρισμός του κ. Σταματούκου περί ενιαίου κινήματος αλληλεγγύης σε Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές. Αντιθέτως, ήδη από το 1987, οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες στην Ελλάδα (και οι υποστηρικτές τους) είχαν διαχωρίσει πλήρως τη θέση τους από τους Τούρκους. Και το χειρότερο: με τις πλάτες των επίσημων ελληνικών αρχών, το ΡΚΚ προκάλεσε αιματηρά επεισόδια (22/6/87) και έδιωξε τους Τούρκους από το στρατόπεδο προσφύγων του Λαυρίου. Ημασταν παρόντες και έχουμε καταγράψει την αθλιότητα στο περιοδικό "Σχολιαστής" (τ. 52, Ιούλιος 87). 

2) Το πρόσωπο που εμφανιζόταν επί μια δεκαετία ως εκπρόσωπος του ΡΚΚ, αλλά και του κινήματος αλληλεγγύης στο κουρδικό κίνημα ήταν ο περιβόητος Κ. Αλή ή Αλή Καρδούχος ή Αλέξανδρος Καρδούχος ή ... Αυτός είχε τις δημόσιες σχέσεις, αυτός έδινε την "τουρκοφαγική" γραμμή στο κίνημα, με την ευλογία του επικεφαλής της "Ενωσης" Μιχάλη Χαραλαμπίδη. 

3) Ουδέποτε υπήρξε δημόσιος διαχωρισμός της μερίδας του κινήματος που επικαλείται ο αναγνώστης μας από αυτούς που καταγγέλλει ως αφελείς και χειραγωγούμενους. Αντιθέτως, τον τόνο έδιναν πάντα οι Ναξάκηδες, οι Βουνάτσοι, οι Καμμένοι, οι Λυκουρέζοι, οι Καρδούχοι και κάθε Πικραμένος. Οταν, λοιπόν, πραγματοποιήθηκε η "δραματική στροφή" του ΡΚΚ στα μέσα της δεκαετίας του '90 που αναφέρει ο κ. Σταματούκος, οι Ελληνες συμπαραστάτες ήταν ήδη έτοιμοι να προσαρμοστούν. Τη μάχη έδιναν πλέον οι "αφελείς" και οι "υπηρεσίες".
 

(Ελευθεροτυπία, 21/6/2003)