Με τη διάχυση των ευθυνών η κυβέρνηση "ξεπλένει" την άνομη συναλλαγή

Στα όρια της συγκάλυψης


Οσο δίκιο έχουν τα κόμματα της Αριστεράς που καταλογίζουν ευθύνες για την υπόθεση του Βατοπεδίου και στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, άλλο τόσο άδικο έχουν όταν εξισώνουν τις δύο περιόδους που εκτυλίχθηκε το σκάνδαλο. Γιατί ανεξάρτητα από τις προθέσεις όσων την επιχειρούν, η γραμμική αντιμετώπιση της υπόθεσης οδηγεί με μαθηματική λογική στη συγκάλυψη.

Η πρώτη φάση του σκανδάλου, δηλαδή η συναίνεση κρατικών λειτουργών και υπουργών στην αποδοχή των βυζαντινών χρυσόβουλων και των οθωμανικών φιρμανίων ως γνήσιων τίτλων και η κατοχύρωση των διεκδικήσεων της μονής στη Βιστονίδα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα ακόμα δείγμα της πάγιας πολιτικής των δύο μεγάλων κομμάτων να «εξυπηρετούν» τους άγιους πατέρες, προσδοκώντας επίγεια κομματικά οφέλη. Αμεσα οικονομικά οφέλη δεν προέκυψαν στη φάση αυτή για άτομα ή φορείς. Αυτή η φάση θα είχε ολοκληρωθεί επί ΠΑΣΟΚ, αν δεν κατέφευγε στα δικαστήρια η μονή, για να διεκδικήσει ακόμα μεγαλύτερη έκταση από τις όχθες της λίμνης σε μια επίδειξη πλεονεξίας και αυτοπεποίθησης. Κάτω από τις αντιδράσεις των κατοίκων συνέβη το απροσδόκητο: η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να αντιδικήσει με τη μονή, ανέπεμψε στα όργανα τις γνωμοδοτήσεις και έτσι έσωσε την τελευταία στιγμή την τιμή της.

Τις ίδιες αντιδράσεις των κατοίκων η κυβέρνηση Καραμανλή τις αντιμετώπισε με διαφορετικό τρόπο. Σκαρφίστηκε τη διαδικασία της ανταλλαγής της Βιστονίδας με ακίνητα σ' όλη τη χώρα. Αλλά αυτή η επιχείρηση που οργανώθηκε με την υπερτίμηση του νερού της λίμνης και την υποτίμηση πανάκριβων φιλέτων γης, σε συνδυασμό με τον κατευθυνόμενο αποχαρακτηρισμό και την αλλαγή χρήσης των ακινήτων του Δημοσίου που προσφέρονταν ως αντάλλαγμα, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανένα τρόπο.

Εδώ κρύβεται η πρωτοφανής μεθόδευση, εκτελεσμένη από ένα στενό πυρήνα κυβερνητικών στελεχών και συγγενών τους, κάτω από την ομπρέλα της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου.

Την περιγραφή αυτού του δεύτερου σκέλους του σκανδάλου έκανε με τη γνωστή του μαεστρία ο Λάκης Λαζόπουλος, ο οποίος στο σημείο αυτό δεν επέτρεψε στην αδυναμία που τρέφει προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού να θολώσει την οξύτατη κρίση του: «Μετά το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος η Νέα Δημοκρατία ανακάλυψε το ξέπλυμα του βρόμικου ακινήτου».

Με την εξίσωση ευθυνών ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία του σκανδάλου. Γιατί όσο βλαπτική για το δημόσιο συμφέρον κι αν είναι η προσφορά δημόσιας γης σε μονές και μοναχούς (και μάλιστα με αμφισβητούμενους τίτλους), δεν μπορεί να συγκριθεί με την παραγωγή βρόμικου χρήματος που προκλήθηκε από το «ξέπλυμα» στη δεύτερη φάση. Αν ταυτίζουμε λοιπόν τις δυο φάσεις της υπόθεσης, στην πραγματικότητα συμβάλλουμε στη συγκάλυψη που έχει ήδη δρομολογηθεί από τους πραγματικά υπεύθυνους. Αυτούς που με το πρόσχημα της «πνευματικής» σχέσης, σχεδίασαν την πιο «υλική» μπάζα των τελευταίων δεκαετιών.
 

(Ελευθεροτυπία, 18/10/2008)