Μετά τους κουμπάρους και τα βαφτιστήρια, σειρά έχουν οι σύζυγοι υπουργών

Κυβέρνηση φεμινιστών


Εχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο κ. Ρουσόπουλος ειρωνευόταν πρωτοποριακές γυναικείες πρωτοβουλίες, όπως η γραμμή SOS για τις κακοποιημένες γυναίκες. «Σιγά κορίτσια, σιγά», έγραφε στην «Ελευθεροτυπία» (3/5/1992) επικρίνοντας τις λιγοστές ώρες που η γραμμή ήταν σε λειτουργία με την εθελοντική προσφορά εργαζόμενων γυναικών. Μάλιστα προέτρεπε τους άντρες τους να «αξιοποιούν τα Σαββατοκύριακά τους και τις λοιπές ώρες...».

Τώρα θυμάται το φεμινισμό και εγκαλεί το ΠΑΣΟΚ που τολμάει να επισημάνει την άκομψη συνύπαρξη ενός (υπερ)υπουργού των μέσων ενημέρωσης και των επαγγελματικών δραστηριοτήτων της γυναίκας του στον ίδιο επιχειρηματικό χώρο. Βέβαια η κυρία Ζαχαρέα οδηγήθηκε τελικά σε παραίτηση και μάλιστα μετά τις πιέσεις και από το χώρο της Ν.Δ. Εμειναν έτσι στον αέρα οι πρωθυπουργικές δηλώσεις ότι «τέτοιου είδους απόψεις είναι αναχρονιστικές, θα έλεγα μεσαιωνικές, σε ό,τι αφορά το ρόλο της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία και στις επαγγελματικές δραστηριότητες».


Με το κριτήριο αυτό του πρωθυπουργού διαθέτουμε σήμερα την πιο φεμινιστική και «μη αναχρονιστική» κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων. Ο ίδιος είναι ενθουσιασμένος που διαθέτει σύζυγο χειρουργό χωρίς να έχει περάσει τα εξαντλητικά χρόνια της Ιατρικής. Η σύζυγος του υπουργού Οικονομίας διατηρεί μεσιτική εταιρεία και αντιπροσώπευε την Deutsche Telekom, ενώ οι συμβολαιογράφοι σύζυγοι υπουργών και κομματικών στελεχών φροντίζουν τις κρίσιμες αγοραπωλησίες. 

Φυσικά και δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη αν κάποιος υπουργός εμπλέκεται σε ένα σκάνδαλο. Οταν όμως οι «φεμινιστές» υπουργοί γράφουν τις θεμιτές και αθέμιτες περιουσίες τους στις συζύγους για ευνόητους λόγους ή τις βοηθούν να αποκομίσουν μέσω της υπουργικής τους θέσης οφέλη, τότε απλά τις μετατρέπουν σε ένα σκεύος πλούτου και επιρροής. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για την υπουργό Εξωτερικών και τις θέσεις που ανεβαίνει καλπάζοντας στην αθλητική ιεραρχία ο σύζυγός της. Το ίδιο ισχύει και με τους κουμπάρους, τα βαφτιστήρια, τα ξαδέλφια και τα πεθερικά. Αλλάζει μόνο ο βαθμός εμπιστοσύνης και γι' αυτό οι σύζυγοι είναι το πλέον πρόσφορο εργαλείο των υπουργών για τα μεγάλα προεκλογικά τους έξοδα αλλά και τον πλουτισμό τους.


Η σύζυγος, δηλαδή, στη χειρότερη δυνατή θέση: όχι μόνο είδος που γεννάει παιδιά (αυτό δεν αφορά τον κ. Κούβελο) αλλά ένα αντικείμενο συλλογής πλούτου. Ενα ακόμα νέο πρότυπο που λανσάρισε η κυβέρνηση Καραμανλή με τις φεμινιστικές ανησυχίες. Ποιος θυμάται ότι πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που θέλησε πριν από λίγο να υπονομεύσει το νόμο για την ισότητα των δύο φύλων με τη διάταξη που επανέφερε τη μετονομασία της συζύγου με το επίθετο του άντρα της. Αυτό θα διευκόλυνε βέβαια τα σχέδια των υπουργικών συζύγων, μια και δεν θα χρειαζόταν να εξηγούν στον κάθε άσχετο συμβαλλόμενο ότι είναι γυναίκες υπουργών, θα γύρναγε όμως πολλά χρόνια πίσω την κουτσουρεμένη έστω ισότητα στην Ελλάδα.
 

(Ελευθεροτυπία, 20/9/2008)