Ο ηθικός αυτουργός


Τη γνωστή και πολυδοκιμασμένη μέθοδο του αποδιοπομπαίου τράγου διάλεξε η κυβέρνηση για να αποσείσει τις βαριές της ευθύνες στην καλοκαιρινή τραγωδία. Επειδή, όμως, δεν ήταν εύκολο να ομαδοποιήσει τους υπόπτους εμπρησμού που συνέλαβαν οι διωκτικές αρχές σε όλη την επικράτεια κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών, βρέθηκε η λύση των πολλαπλών στόχων. Κάθε στέλεχος της κυβέρνησης, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του και το ακροατήριό του, υπέδειξε το δικό του «εμπρηστή». Κάτω από τη γενική τοποθέτηση του πρωθυπουργού ότι «δεν μπορεί να είναι σύμπτωση» και ότι υπάρχει «οργανωμένο σχέδιο», αφέθηκε ελεύθερος κάθε υπουργός να αυτοσχεδιάζει, υποδεικνύοντας ως εμπρηστές τους μετανάστες, τους Αλβανούς, τους αντιεξουσιαστές και, εντέλει, το ΠΑΣΟΚ. Ακολούθησε ο τραγέλαφος με την «ασύμμετρη απειλή» που καθένας τής δίνει διαφορετικό νόημα και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Στο τέλος έμεινε μόνο η κ. Μπακογιάννη με τον κ. Πολύδωρα να δείχνουν προς την κατεύθυνση των αντιεξουσιαστών και μάλιστα ο τελευταίος να υποδεικνύει και το αγαπημένο του Indymedia. Βέβαια ισχύει το αντίθετο: η ιστοσελίδα αυτή είναι γεμάτη από εκκλήσεις για βοήθεια στην πυρόσβεση, από την Πάρνηθα μέχρι τον Καϊάφα, ακόμα και προτάσεις να δημιουργηθεί μέσω αυτής συντονιστικό κέντρο για τη βοήθεια στην πυρόσβεση. Οσο για τους αναρχικούς, ένα από τα χαρακτηριστικά τους συνθήματα είναι το «Δε θέλουμε το κράτος και τ' αφεντικά. Θέλουμε τα δέντρα πάνω στα βουνά».

Δεν θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς με όλες αυτές τις ανοησίες, αν με την επίσημη αυτή επιχειρηματολογία δεν απαλλάσσονταν από κάθε ευθύνη οι πραγματικοί ένοχοι, δηλαδή οι πραγματικοί εμπρηστές των δασών. Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι. Και δεν μιλάμε για τους εμπρησμούς από αμέλεια, αλλά για όσους μπήκαν με τη σκοπιμότητα να προκαλέσουν την καταστροφή του δάσους και την αλλαγή της χρήσης του. Και ποιοι είναι αυτοί; Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε τους οικοπεδοφάγους (μικρούς και μεγάλους) και κάποιους κτηνοτρόφους που διεκδικούν ζωτικό χώρο για τα κοπάδια τους. Ερχεται τώρα ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδιος σε θέματα Δικαιοσύνης, Φράνκο Φρατίνι, και συσχετίζει τις πυρκαγιές στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία και την Ελλάδα με τη «δράση σκοτεινών και άπληστων κατασκευαστών κερδοσκόπων σε συνδυασμό με όσους θέλουν να γονατίσουν μια περιοχή και μια οικονομία μεταμορφώνοντας το τοπίο με τρόπο ανεπανόρθωτο». Ο κ. Φρατίνι ως πρώην υπουργός του Μπερλουσκόνι έχει ιδεολογική συγγένεια με τη Νέα Δημοκρατία και φημίζεται για τη σκληρότητά του εναντίον κάθε μορφής τρομοκρατίας. Η δήλωσή του αυτή επιχειρήθηκε να μεταφραστεί ως παραπλήσια με τις ασύμμετρες εμπνεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Ομως ο Ιταλός πολιτικός δεν μιλά για «αντιεξουσιαστές», αλλά για «κερδοσκόπους» του κατασκευαστικού κλάδου!

Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση θέλει σώνει και καλά να βρει τους δράστες αυτού του «οργανωμένου σχεδίου», ας ψάξει προς την κατεύθυνση που υποδεικνύει ο Ευρωπαίος αξιωματούχος. Ας βρει, για παράδειγμα, ποια έργα και ποιοι κατασκευαστές ενδιαφέρονταν να «κερδοσκοπήσουν» στις περιοχές που κάηκαν. Ας ψάξει σε ποια σημεία υπήρχαν δυσκολίες για σχεδιαζόμενες επενδύσεις ή «επενδύσεις». Βέβαια, κανέναν εμπρηστή δεν μπορεί τώρα πια να πιάσει επ' αυτοφώρω. Μπορεί όμως να αναζητήσει τον ηθικό αυτουργό του εγκλήματος, έστω κι αν δεν γνωρίζει τον φυσικό αυτουργό. Εφόσον, μάλιστα, ερευνά και το ενδεχόμενο να διώκονται οι εμπρηστές με τον αντιτρομοκρατικό νόμο, μπορεί να κάνει χρήση του δεδικασμένου. Σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση για τη 17Ν, «είναι νοητή ηθική αυτουργία και επί αγνώστου φυσικού αυτουργού, εφόσον υπάρχουν περιστατικά που συνδέουν το άγνωστο πρόσωπο του αυτουργού με τον ηθικό αυτουργό». Πώς λοιπόν θα εντοπίσουμε τον ηθικό αυτουργό; Ακολουθώντας την υπόδειξη του κ. Φρατίνι πρέπει να αναζητήσουμε κάποιον που παρακινεί αυτούς τους «σκοτεινούς και άπληστους κερδοσκόπους κατασκευαστές». Πρόκειται για κάποιον που έχει συμφέρον να αναπτυχθούν όλα αυτά τα κερδοσκοπικά σχέδια. Για κάποιον που είναι σε θέση να εξασφαλίσει ότι οι καμένες περιοχές δεν θα αναδασωθούν -τουλάχιστον στα σημεία που ενδιαφέρουν τους κερδοσκόπους. Για κάποιον που είναι διατεθειμένος να αλλάξει ακόμα και το Σύνταγμα, προκειμένου να ευοδωθεί το τελικό σχέδιο.

Ποιος να 'ναι, ποιος να 'ναι;

(Ελευθεροτυπία, 8/9/2007)