Ποιος καταργεί τις διαδηλώσεις;
 

«Μια λωρίδα και να καίει ...τις (δήθεν) δημοκρατικές ευαισθησίες»
          (Τύπος της Κυριακής 3/9/06)

Με τη γνωστή του αυταπάρνηση, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης έχει πάρει επάνω του την προσπάθεια περιορισμού των διαδηλώσεων στο κέντρο των πόλεων και ιδιαίτερα στην Αθήνα. Γνωστός μελετητής (και μεταφραστής) του κώδικα τιμής των Σαμουράι, ο Βύρων Πολύδωρας δεν δίστασε να ορθώσει το ανάστημά του για να σταματήσει τους μανιακούς διαδηλωτές, που, αντί να πάρουν τα τζιπ τους και να κατέβουν για ψώνια στο Κολωνάκι, επιμένουν να παρεμποδίζουν τους φιλήσυχους κατοίκους της Αθήνας, προκαλώντας κυκλοφοριακό έμφραγμα σ' αυτή την τόσο ανθρώπινη πόλη.

Από τη μέρα (16/8/06) που έστειλε τη γνωστή επιστολή προς τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης θεωρήθηκε εμπνευστής του μέτρου. Πρόκειται για αδικία. Πρώτα πρώτα η προσπάθεια περιστολής των διαδηλώσεων στο όνομα της ευταξίας στο κέντρο της Αθήνας είναι πολύ παλιά. Από το 1995 ο νεοεκλεγείς τότε δήμαρχος Δημήτρης Αβραμόπουλος ζητούσε να παρεμποδιστούν οι διαδηλώσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας, επικαλούμενος τις διαμαρτυρίες «κατοίκων και εμπόρων» και εύρισκε πρόθυμο συμπαραστάτη τον αντίπαλό του στις δημοτικές εκλογές Θόδωρο Πάγκαλο. Το 1997 συγκάλεσε για το ίδιο θέμα ειδική σύσκεψη ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης. Το Μάρτιο του 1999 ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασίλειος Παπαδάκης γνωμοδότησε υπέρ της απαγόρευσης διαδηλώσεων έξω από πρεσβείες ή κατοικίες μελών της κυβέρνησης. Το 2001 και το 2002 το θέμα απασχόλησε και πάλι την κυβέρνηση Σημίτη, ειδικά εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων (βλ. Ιός, «Η δημοκρατία εκτός δακτυλίου», 29/11/03).

Αλλά το σημαντικότερο είναι άλλο: η πρόσφατη πρωτοβουλία να επιβληθεί το μέτρο περιορισμού των διαδηλώσεων δεν ανήκει στον κ. Πολύδωρα ούτε καν στον κ. Κακλαμάνη ή τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι πρέπει να αποκαλύψουμε ότι πίσω από την εκστρατεία αυτή κατά των διαδηλώσεων κρύβεται ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών (ΕΒΕΑ) κ. Κωνσταντίνος Μίχαλος.

Αλλά εδώ έχουμε ένα θεσμικό παράδοξο (αν όχι έκτροπο). Ο κ. Μίχαλος εκπροσωπεί μια μεγάλη μερίδα του επιχειρηματικού κόσμου, δηλαδή εκείνους που αποτελούν το στόχο των διεκδικήσεων των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Από πού κι ώς πού είναι δυνατόν ο εκπρόσωπος των εργοδοτών που κλείνουν π.χ. ένα εργοστάσιο, να καθορίζει τον τρόπο νόμιμης διαμαρτυρίας των εργαζομένων;

Φυσικά ο κ. Μίχαλος καλύπτεται πίσω από τις διαμαρτυρίες των εμπόρων στο κέντρο της Αθήνας και επιχειρεί να αποδώσει στις εκδηλώσεις των εργαζομένων τη μείωση του τζίρου στα μικρά εμπορικά καταστήματα. Αλλά τη βασική ευθύνη γι' αυτή τη μείωση τη φέρνει η συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, συνέπεια της σταθερής πολιτικής λιτότητας που επιβάλλουν επί χρόνια διαδοχικές κυβερνήσεις, σε στενή συνεργασία με τα συμφέροντα που εκπροσωπεί ο κ. Μίχαλος.

Ηταν λοιπόν πραγματική πρόκληση η ημερίδα που οργάνωσε το ΕΒΕΑ, με τη συνεργασία της εφημερίδας «Απογευματινή» στις 30/8. Προς τιμήν τους η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και οι δύο υποψήφιοι των κομμάτων της Αριστεράς (Τσίπρας, Χαλβατζής) αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Παρέστησαν όμως οι δύο άλλοι υποψήφιοι δήμαρχοι (Κακλαμάνης και Σκανδαλίδης) και άκουσαν αδιαμαρτύρητα τον κ. Μίχαλο να απαιτεί εξωφρενικά μέτρα περιστολής των διαδηλώσεων (έγγραφη άδεια της Αστυνομίας 5 μέρες πριν τη διεξαγωγή της διαδήλωσης, περιορισμό σε μια λωρίδα όλων των διαδηλώσεων πλην εκείνων της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, Πρωτομαγιάς και Πολυτεχνείου κ.λπ.).

Μέσα σ' αυτό το κλίμα ήταν επόμενο να κυριαρχήσει ο παρά τρίχα Ελληνας Λεπέν και ήδη υπαρχηγός του κ. Καρατζαφέρη Μάκης Βορίδης, ο οποίος εν μέσω χειροκροτημάτων δήλωσε αυστηρά ότι «πρέπει όλοι να γνωρίζετε ότι τα δικαιώματα δεν είναι απόλυτα και ότι κακώς αφήνονται κάποιοι να παίζουν με αυτά». Φυσικά ο κ. Βορίδης, που ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως αρχηγός της νεολαίας του Παπαδόπουλου (Ν.ΕΠΕΝ), μπορεί να θεωρεί μέγιστη νόμιμη διαδήλωση αυτό που είχε θεσπίσει το 1967 ο μέντοράς του, δηλαδή τη συγκέντρωση τριών ατόμων. Αλλά οι άλλοι;

(Ελευθεροτυπία, 9/9/2006)