Κατήγορος ή πολιτικός αντίπαλος;
"Υπέροχη η αγόρευση του κ. Πατσή"
(Βομπίρης, αναπληρωτής εισαγγελέας, 28/07/04)
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο τακτικός εισαγγελέας στη δίκη του Κορυδαλλού
διαθέτει ένα σπάνιο προσόν: την ειλικρίνεια. Στην αγόρευσή του δεν μάσησε τα
λόγια του. Ξεπέρασε όλα τα φληναφήματα περί «μη πολιτικής δίκης» και τα είπε όλα
με το όνομά τους.
Ο λόγος που ζητά την καταδίκη όσων κατηγορεί ως μέλη του ΕΛΑ είναι το γεγονός
ότι δεν θεωρεί «εθνικόφρονα» τη δράση τους. «Θα διαβλέψωμεν υπό αυτήν την
πολιτικήν και κοινωνικήν θεώρησιν την γέννησιν αυτών των ομάδων. Είχον πράγματι
εθνικόν πολιτικόν σκοπόν; Διότι εάν δεν είχον εθνικόν σκοπόν, εγώ τουλάχιστον
εις την παρούσαν διαδικασίαν δεν άκουσα ένα εθνικόν προσκλητήριον υπέρ των
αλυτρώτων είτε ομογενών σήμερα, είτε σκλάβων ακόμα εις την Ανατολήν».
Ευθέως παραδέχεται λοιπόν ο κ, Πατσής ότι είναι τα πολιτικά φρονήματα των
κατηγορουμένων που μετρούν για τη διατύπωση του κατηγορητηρίου. Αποδεικνύεται
έτσι συνεπής με την δικαστηριακή του πρακτική. Η ουσιαστική απαλλαγή των
κατηγορουμένων για την υπόθεση ΜΑΒΗ που στηρίχτηκε στη δική του πρόταση το 1996,
οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι εκείνοι οι κατηγορούμενοι είχαν επικαλεστεί
εθνωφελή κίνητρα (βλ. σχετ.
Ιός 27/6/04).
Ο εισαγγελέας εξέθεσε αναλυτικά τα πολιτικά του πιστεύω:
- Μας εξήγησε ότι η νομιμοποίηση του ΚΚΕ υπήρξε αποτέλεσμα της «μεγαθυμίας» του
δημοκρατικού καθεστώτος.
- Μας τόνισε ότι η κατάρρευση (και όχι η ύπαρξη) του στρατιωτικού καθεστώτος
εγέννησε εθνικούς κινδύνους για το ελληνικό έθνος και εξ Ανατολών και από Βορρά!
- Μας θύμισε ότι ο Μεταξάς έφτιαξε το ΙΚΑ.
- Υποστήριξε ότι "νοσταλγεί τώρα ο Ελληνας, 'πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά
μας θάναι', διότι είναι σε ξένο κατακτητή".
- Λοιδόρησε τον Μαρξ ότι έγραψε το Κεφάλαιο από το Παρίσι.
- «Αποκάλυψε» ότι οι ιστορικοί ηγέτες της διεθνούς Αριστεράς πέθαναν από
αφροδίσια νοσήματα.
Πρόκειται για ένα συγκροτημένο ιδεολογικό και πολιτικό λόγο, ο οποίος
κυριαρχούσε στην ελληνική πολιτεία μετά τον εμφύλιο, με αποκορύφωμα την περίοδο
από το 1967 ως το 1974. Ο κ. Πατσής έχει βέβαια ως άτομο το απόλυτο δικαίωμα να
πιστεύει σε όποια ιδεολογία θέλει, όσο ακραία ή ξεπερασμένη κι αν είναι αυτή.
Ομως δεν έχουν υποχρέωση οι όποιοι κατηγορούμενοι να προσαρμόζονται στις
προδιαγραφές της εθνοσωτηρίου επαναστάσεως για να αποδείξουν την αθωότητά τους.
Το κακό είναι ότι ακόμα και τη γλώσσα εκείνης της εποχής φρόντισε να μας θυμίσει
ο εισαγγελέας. Με διατυπώσεις όπως «το διανοητικό διανόημα», «οι υποχρεωτικές
υποχρεώσεις», «επιπροσθέτως προσθέτω», «η ανθρώπινη επιβίωσις του ανθρώπου»,
αλλά και με φράσεις: «υπό την άρνησιν της κατηγορίας των κατηγορουμένων και υπό
την φερομένην προσπάθειαν ότι είναι αντικείμενον σκευωρίας για πολιτικές
εκμαιεύσεις» ή «θα έχω πιστεύω την δυνατότητα της μνημονικής ικανότητος, αλλά
και του ιστορικού γίγνεσθαι». Ακόμα και τα συνωμοτικά ψευδώνυμα φρόντισε να τα
μεταλλάξει επί ο ελληνοπρεπέστερον ο κ. Πατσής (Στυλιανή αντί Στέλλα).
Το κακό είναι ότι την ίδια ανακρίβεια περιέχουν οι αναφορές του σε ζητήματα
κρίσιμα για τη συζητούμενη δικογραφία. Εκφράζει τη βεβαιότητά του ότι η
Αντιπληροφόρηση «εξηφανίσθη μετά το 79», αποδεικνύοντας ότι δεν έχει ιδέα για τα
τεύχη μέχρι το 1982, αλλά και μας πληροφορεί ότι «ο Βάινριχ καταδικάστηκε σε
ισόβια για την απόπειρα εναντίον του Σαουδάραβα πρέσβη», ενώ η υπόθεση αυτή θεωρήθηκε από τη
γερμανική δικαιοσύνη δευτερεύουσα και δεν εξετάστηκε καν.
Το συμπέρασμα, πάντως, είναι ένα: η εισαγγελία μετατράπηκε στη δίκη του
Κορυδαλλού από ποινικό κατήγορο σε πολιτικό αντίπαλο όχι μόνο της επαναστατικής,
αλλά κάθε Αριστεράς. Και το χειρότερο: για να στηρίξει το έωλο κατηγορητήριο
ενστερνίστηκε πολιτικές θέσεις που δεν είναι λιγότερο περιθωριακές ή ακραίες από
εκείνες τις οποίες φέρεται να καταπολεμά στο όνομα του αντιτρομοκρατικού αγώνα.
(Ελευθεροτυπία, 31/7/2004)