Βόμβες στη λογική



"Δεν περνά η τούρκικη πρόκληση"

(«ΑΥΡΙΑΝΗ», 7/10/03) 

ΑΝ ΚΑΙ ΟΛΟΙ γνωρίζουμε ότι στη Θράκη ζουν Τούρκοι, (όπως και άλλοι μουσουλμανικοί πληθυσμοί: Πομάκοι και Ρομά), όλοι τους Ελληνες πολίτες, το αυτονόητο δικαίωμά τους να συμμετάσχουν με αυτή τους την ταυτότητα σε συλλόγους καλείται (για άλλη μια φορά) να το αποφασίσει η δικαιοσύνη. Ο Αρειος Πάγος τις επόμενες μέρες θα κρίνει αν στην Ελληνική Δημοκρατία του 2003 υπάρχει χώρος για τη λειτουργία μιας «Τουρκικής Ενώσεως Ξάνθης» -η οποία βεβαίως ιδρύθηκε (και αναγνωρίστηκε από τη δικαιοσύνη) το 1946, καταργήθηκε όμως το 1984 (με πρωτοβουλία του τότε νομάρχη Μπερέτα), πήγε να ξαναλειτουργήσει το 1990 (με απόφαση του Αρείου Πάγου), αλλά με νέες προσφυγές στην δικαιοσύνη τελικά δεν τα κατάφερε.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ διότι το αυτονόητο και βασικό ανθρώπινο δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού προσκρούει στα γνωστά εθνικιστικά αντανακλαστικά που τροφοδοτούνται ανάλογα με την εξέλιξη των διακρατικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια. Αρκεί να θυμηθούμε ότι, μολονότι ίσχυε και τότε η περιβόητη συνθήκη της Λωζάννης (1923), τη δεκαετία του '50, όταν το «εθνικό μας πρόβλημα» ήταν ο κομμουνισμός και οι φορείς του, δηλαδή οι βόρειοι γείτονές μας, η επίσημη πολιτική της Ελλάδας εξαφάνιζε τους Πομάκους (ως συγγενείς των «κομμουνιστών Βουλγάρων»), υποχρεώνοντας όλη τη μουσουλμανική μειονότητα να «αυτοπροσδιορίζεται» τουρκική, στο πλαίσιο των καλών ΝΑΤΟϊκών σχέσεων με την επίσης αντικομμουνιστική και αυταρχική Τουρκία. Δεν είναι δύσκολο να βρούν οι εθνικά ανησυχούντες τις περίφημες διαταγές του πατεντάτου εθνικόφρονος Γενικού Διοικητή Θράκης Γ. Φεσσόπουλου (1043/54 και 202/55) που απαγόρευαν ρητά τη χρήση του όρου «μουσουλμάνος» επιβάλλοντας επίσημα τους -μετέπειτα απεχθείς για τους εθνικιστές- όρους «Τούρκος», «τουρκική» μειονότητα κ.λπ.

ΤΟ ΝΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ συνεπώς κανείς σήμερα πίσω από τη συνθήκη της Λωζάννης, σύμφωνα με την οποία αναγνωρίζεται μόνο θρησκευτική μειονότητα στη Δ. Θράκη, φέρνει στο νου τον ανάλογο εθνικιστικό στρουθοκαμηλισμό της Τουρκίας έναντι των Κούρδων: Οπως έχουμε ξαναγράψει, και η Τουρκία τη συνθήκη της Λοζάνης επικαλείται για να εξαφανίσει τα δικαιώματα των εκατομμυρίων Κούρδων που ζουν στο έδαφός της. Παρ' όλες τις διεθνείς πιέσεις (στο πλαίσιο ιδίως της διαπραγμάτευσης για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση), η τουρκική κυβέρνηση επιμένει ότι δεν υπάρχουν Κούρδοι. «Υπάρχουν Τούρκοι, κουρδικής καταγωγής πολίτες, οι οποίοι απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα» κ.λπ. κ.λπ., γράφει η ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ξέρουμε αν ο Αρειος Πάγος δεχτεί την εισήγηση του κ. Κασαβέτη που αποδέχεται τη νομιμότητα της χρήσης των όρων «Τουρκική Ενωση» και «Τούρκοι της Δ. Θράκης» -την οποία περιέργως την παρουσίασε ως «βόμβα για τη μειονότητα στη Θράκη» το «Βήμα», 2/10/2003. Το βέβαιο είναι ότι στη σημερινή Ελλάδα για να διαλύσεις με πρόσχημα τους «εθνικούς λόγους» ένα σωματείο δεν είναι απλή υπόθεση: Πρέπει να αγνοήσεις -πέρα από τη λογική- το Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τη Χάρτα των Παρισίων (ΔΑΣΕ, 1990) και τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης (η οποία στο άρθρο 3 ορίζεται ότι «κάθε πρόσωπο που ανήκει σε εθνική μειονότητα έχει το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα αν θα αντιμετωπίζεται ή όχι βάσει αυτής του της ιδιότητας»). Στην περίπτωση που όλα τα παραπάνω αγνοηθούν, ακολουθεί βεβαίως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου και θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι με το επίπεδο της δημοκρατίας και του νομικού μας πολιτισμού.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΑΜΥΝΑΣ των εθνικιστών, ώστε να μην αναγνωριστούν ενώσεις ή σύλλογοι με την «επικίνδυνη» επωνυμία, αποτελεί το επιχείρημα ότι άλλο το ατομικό δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού και άλλο το ομαδικό. Το επιχείρημα αυτό είναι επιπέδου κολοκυθιάς. Θυμίζει την απαγόρευση, επί χούντας, των «αντεθνικών», «αυτοπροσδιοριζόμενων» ως συνδικαλιστικών ή πολιτιστικών σωματείων, αλλά και τη βίαιη διάλυση όλων των συναθροίσεων άνω των τριών ατόμων.

ΕΙΝΑΙ ΕΞΙΣΟΥ επικίνδυνο και ανόητο, όσο και η γενικευμένη εθελοτυφλία που ζήσαμε την εποχή της μισαλλοδοξίας, η οποία οδηγούσε και περπατημένους δημοσιογράφους σε παραλογισμούς. Σαν τον Ν. Κακαουνάκη που είχε επινοήσει τον όρο «ισλαμόφωνη εφημερίδα» για να αποφύγει ...εθνικές περιπέτειες -στην τότε στήλη του στην «Καθημερινή», (26/11/1989).

(Ελευθεροτυπία, 11/10/2003)