Ας πεθάνουν οι αθάνατοι


"Αθάνατες' μίζες!"
        ("Αδέσμευτος Τύπος", 27/1/1999)

Καμία από τις πρόσφατες αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα που συνθέτουν το βίο και την πολιτεία της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής δεν αποτελεί είδηση. Και η αιφνίδια κρίση στο εσωτερικό της, μόνο τον τίτλο της συνταρακτικής εξέλιξης δεν θα έπρεπε να διεκδικήσει. Γιατί η πραγματικότητα είναι γνωστή εδώ και καιρό: η ΔΟΕ είναι ο πλέον αντιδημοκρατικός, αργυρώνητος και αναξιόπιστος διεθνής οργανισμός, μια ολιγαρχική κλίκα που εμπλέκει σε αδιαφανείς συναλλαγές και αγρίως ανταγωνιστικές συμπεριφορές κάθε πόλη που θα επιθυμήσει να φιλοξενήσει μια επόμενη Ολυμπιάδα. Από την άποψη αυτή, τα τελευταία γεγονότα είναι απλές παρωνυχίδες και μόνο στην κάθαρση της ολυμπιακής κόπρου δεν πρόκειται να οδηγήσουν. Γεννούν, αντιθέτως, πολλά ερωτηματικά: εκείνοι που εντέλει θα αποπεμφθούν είναι κυρίως "αθάνατοι" από τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, άτομα που καταχρηστικά βρέθηκαν στη ρατσιστική ΔΟΕ, η οποία με μεγάλη καθυστέρηση δέχθηκε στους κόλπους της γυναίκες και μαύρους.
Σιγά, λοιπόν, το χαρτζιλίκι που πρόσφερε το Σολτ Λέικ Σίτι σε μερικούς από τους "αθανάτους". Τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς έχουν αποκαλύψει πολύ σοβαρότερες αταξίες των συναδέλφων τους και, κυρίως, έχουν τεκμηριώσει ότι το πρόβλημα έγκειται στην ίδια τη συγκρότηση της ΔΟΕ και όχι στην απληστία κάποιων μελών της. Αποδείχθηκαν έτσι οι στενές σχέσεις της ΔΟΕ με τις ισχυρότερες πολυεθνικές εταιρείες του κόσμου, η πλήρης επικράτηση του ντοπαρίσματος, ο συστηματικός χρηματισμός των συνήθως πάμπλουτων "αθανάτων". Πολύ συχνά, εξάλλου, οι εκάστοτε ηττημένοι βγάζουν στη φόρα τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησαν οι αντίπαλοί τους για να πείσουν τη ΔΟΕ για τη δική τους υποψηφιότητα. Εκτός αυτού, σημαντικές δημοσιογραφικές έρευνες, όπως αυτή των Σίμσον και Τζένινγκς ("Τα αφεντικά των Ολυμπιακών Αγώνων", εκδόσεις Ποντίκι) έχουν φωτίσει τους πολιτικούς και οικονομικούς μηχανισμούς που μετέτρεψαν τα υποτιθέμενα αθλητικά ιδεώδη "στον σύγχρονο ολυμπιακό εφιάλτη", για να δανειστούμε τα λόγια που χρησιμοποιεί ο Αντριου Τζένινγκς στο πρόσφατο βιβλίο του ("Das Olympia-Kartell", εκδ. Rowohlt 1996).
Κανείς, επομένως, δεν δικαιούται να δηλώνει έκπληκτος με τις εξελίξεις. Ηδη από το 1991, την εποχή της διεκδίκησης της Ολυμπιάδας του 2.000 από το Βερολίνο, οι αποκαλύψεις του γερμανικού τύπου (βλ. ενδεικτικά "Der Spiegel", 45/1991) ήταν συντριπτικές για τη ΔΟΕ και τον σκοτεινό αρχηγό της. Ενα χρόνο αργότερα, γινόταν γνωστό ότι οι Γερμανοί είχαν καταχωρίσει σε ηλεκτρονικό υπολογιστή τις "αδυναμίες" (ερωτικές, γαστριμαργικές, οικονομικές κ.ο.κ.) των "αθανάτων", ώστε να τους αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. Ο υπεύθυνος για την ταξινόμηση Νικόλαους Φουξ δήλωσε τότε ότι, σύμφωνα με την έρευνά του, μόνον οι 7 από τους 94 τότε "αθανάτους" δεν ήταν εξαγοράσιμοι.
Στο κλίμα αυτό, οι πρόσφατες εκκλήσεις για παραίτηση του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ μοιάζουν μάλλον υποκριτικές. Η προσωπικότητα του αφεντικού της ΔΟΕ είναι κι αυτή γνωστή από καιρό και έχει χυθεί πολύ μελάνι για το φρανκικό παρελθόν του, τις παλιές αμαρτωλές σχέσεις του με τον πρόεδρο της "Αντίντας" Χορστ Ντάσλερ, τον καθοριστικό ρόλο του στην παγίωση της σημερινής απαράδεκτης πραγματικότητας των ολυμπιακών αγώνων. Και είναι τουλάχιστον προβληματική η επίκληση της μαρτυρίας του από τους Ελληνες αρμοδίους, που έσπευσαν να δηλώσουν ότι, όπως λέει και ο Σάμαρανκ, τα σκάνδαλα αφήνουν ανέπαφη την Αθήνα.
Ανέπαφος, όμως, δεν μένει κανείς που παίζει το παιχνίδι με τους όρους της ΔΟΕ. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους άμεσα εμπλεκόμενους. Η διαφθορά αγγίζει και τους πολίτες, που εθίζονται κι αυτοί στους "εθνικούς" στόχους που επιτυγχάνονται με αδιαφανείς χειρισμούς και διωγμό των διαφωνούντων. Γι' αυτό και το ζήτημα δεν λύνεται με διαβεβαιώσεις περί της αθωότητας της Αθήνας. Ούτε μπαλώνεται με την αποβολή των ασθενέστερων κρίκων του πανίσχυρου ολυμπιακού λόμπι. Η κάθαρση της ΔΟΕ μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη διάλυσή της.

(Ελευθεροτυπία, 30/1/1999)

 

www.iospress.gr