ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ «ΙΟ»

Η ταυτότητα του «εθνικού χώρου»
 

Ρεσάλτο στις σελίδες του «Ιού» επιχειρούν ο Θύμιος Παπανικολάου κι οι συνεργάτες του. Δεν πρόκειται ούτε για Ρήξη με το παρελθόν, ούτε για Αρδην ανατροπή των συσχετισμών. Την τελική έκβαση θα κρίνει ο Λαός ή, εν ανάγκη, ο Ελεύθερος Κόσμος. 

Το άρθρο μας «Ο νέος εθνικός χώρος» («Κ.Ε.» 11.3.07), με θέμα τη συγκρότηση ενός άτυπου αλλά ενεργού δικτύου επικοινωνίας και δυνάμει συνεργασίας μεταξύ «εθνικά ευαίσθητων» ατόμων και συλλογικοτήτων ποικίλης προέλευσης, από την παραδοσιακή ακροδεξιά ώς τη μεταπολιτευτική ακροαριστερά, προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, την αντίδραση κάποιων απ' τους κατονομαζόμενους.

Παραβιάζοντας τη συνήθη πρακτική της εφημερίδας, που θέλει τις επιστολές αναγνωστών να δημοσιεύονται σε ειδική σελίδα, φιλοξενούμε σήμερα αυτές τις απαντήσεις, καθώς έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και -παρά το πολεμικό τους ύφος- επιβεβαιώνουν πλήρως το κείμενό μας. Η απάντησή μας παρατίθεται στη συνέχεια.
 

Η επιστολή του Γιάννη Κολοβού:

«Η κριτική που δέχθηκε η ομάδα των συγγραφέων του βιβλίου της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού επικεντρωνόταν στα όσα αυτοί είχαν γράψει και όχι στις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις. Η ουσία, λοιπόν, βρίσκεται στο ποια επιχειρήματα και στοιχεία παραθέτει ο καθένας στον διάλογο (π.χ. για το θέμα της μετανάστευσης) και όχι στην προσωπική του διαδρομή.

Εκτός εάν, κατ' εσάς, η συμμετοχή κάποιου σε κάποιο κόμμα (και όχι σε κάποιο άλλο) ή η συνεργασία του με κάποιο περιοδικό (και όχι με κάποιο άλλο) συνεπάγεται αυτομάτως ότι όλες οι απόψεις του είναι λάθος και όλα τα επιχειρήματά του είναι ανάξια λόγου! Αν αυτή είναι η άποψή σας (τουλάχιστον έτσι φαίνεται μέσα από το συγκεκριμένο άρθρο), τότε δεν σας μένει παρά να δημοσιοποιήσετε και τον κατάλογο αυτών των κομμάτων, οργανώσεων, εντύπων κ.λπ. που καθιστούν "ανάξια λόγου" τα επιχειρήματα όσων δραστηριοποιούνται ή αρθρογραφούν σε αυτά.

»Σε ό,τι με αφορά, θα ήθελα να ενημερώσω εσάς και τους αναγνώστες σας ότι προσφέρω άρθρα μου αμισθί σε όποιο έντυπο ενδιαφέρεται να τα δημοσιεύσει χωρίς να τα λογοκρίνει -ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθετήσεως του εντύπου. Ενα τέτοιο έντυπο πραγματικού δημοκρατικού διαλόγου είναι και το "Ρεσάλτο".

Το αν το "Ρεσάλτο" είναι "τροτσκιστικό" ή όχι μου είναι αδιάφορο, καθώς με σέβεται ως αρθρογράφο και καθώς ο καθένας, είτε συντάκτης του περιοδικού είτε αναγνώστης του, μπορεί να γράψει αντικρούοντάς με.

»Αν, λοιπόν, διαπνέεστε από αντίστοιχο δημοκρατικό πνεύμα όπως το "Ρεσάλτο", διαθέστε μου χώρο ώστε μία φορά την εβδομάδα ή μία φορά τον μήνα να αρθρογραφώ για το θέμα της μετανάστευσης (αμισθί όπως πάντα), με την ίδια νηφαλιότητα και την ίδια εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία, όπως κάνω δέκα χρόνια τώρα».


Η επιστολή του Πάνου Πικραμένου:

«Για μία ακόμη φορά ο Ιός επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών και δαιμονοποίηση ιδεών και ανθρώπων. Σε ό,τι με αφορά, προσπάθησε να με εντάξει σε... "δίκτυα" ακροαριστερών και ακροδεξιών (!) περιοδικών και προσώπων. Η εμπάθεια του Ιού έχει την εξήγησή της, αφού δημοσίευσα στο περιοδικό "Ρεσάλτο" δύο ρεπορτάζ τα οποία αναφέρονταν στο ενδεχόμενο ο Ιός να ασκεί κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, με σκοπό να σπιλώσει συγκεκριμένες προσωπικότητες. Αν και τα ρεπορτάζ στηρίζονται σε αδιάσειστα ντοκουμέντα και εισαγγελικά έγγραφα, αντί ο Ιός να ασχοληθεί με την ουσία τους, κατέβαλε εργώδη προσπάθεια να με εντάξει στα... δεξιο-αριστερά "δίκτυα" που περιγράφει, ενώ σκοπίμως με προήγαγε και σε "βασικό συντάκτη" του περιοδικού.

»Υπό τον κραυγαλέο τίτλο "Εξω οι ξένοι", ο Ιός χρησιμοποιεί μία συρραφή λέξεων και φράσεων από κείμενό μου στο περιοδικό "Αρδην" (τχ. 62), για να με παρουσιάσει εμμέσως ως ρατσιστή, αφού φέρομαι να πιστεύω ότι ο "αντιρατσισμός είναι έννοια αντιδραστική και ακραία δεξιά"!

Γιατί, άραγε, στο ίδιο κείμενο δεν είδε ο Ιός την παράγραφο που ακολουθεί, ώστε να καταλάβουν και αυτοί στους οποίους απευθύνεται ότι αναφέρομαι στην νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τον αντιρατσισμό; "Οταν λένε (οι Νεοφιλελεύθεροι) αντιρατσισμός δεν εννοούν μια κοινωνία δικαίου όπου η καταγωγή και το χρώμα δεν θα είναι παράγοντας διακρίσεων και υποβιβασμού, αλλά εννοούν την επιβολή, ακόμη και διά της βίας, της λαϊκής ανοχής σε εισαγωγή ξένων πληθυσμών με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους, την άλωση της εργασιακής αγοράς, τη διάσπαση του κοινωνικού ιστού και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων".

»Επίσης η επιλεκτική αναφορά του Ιού σε βιογραφικά στοιχεία μου είναι ελλιπής, ύποπτη και παραπλανητική.

Τα όσα αναφέρει, αποσκοπούν στο να στηρίξουν αυτά που θέλει σώνει και καλά να αποδείξει, ή ενδεχομένως στην σκιαγράφηση μελλοντικών θυμάτων και δεν καταγράφουν την σύνολη προσωπικότητά μου, ούτε την επαγγελματική και προσωπική πορεία μου».
 

Η επιστολή του Θύμιου Παπανικολάου:

«Για άλλη μια φορά ο "Ιός της Κυριακής" στιγματίζει και δυσφημεί το περιοδικό "Ρεσάλτο" και μένα προσωπικά.

Είναι γνωστή η ιστορία με τις αντιδράσεις που έχει ξεσηκώσει το βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού.

Οι αντιδράσεις αυτές προέρχονται από το σύνολο του κοινωνικού, πολιτικού και πνευματικού φάσματος. Και από το σύνολο σχεδόν του τύπου: από το "Ρεσάλτο", το "Αρδην", την εφημερίδα "Παρόν" μέχρι και την ίδια την "Ελευθεροτυπία". Ο καταλύτης αυτών των αντιδράσεων υπήρξε το ηλεκτρονικό περιοδικό "Αντίβαρο" με την πρωτοβουλία του για συλλογή υπογραφών κατά του βιβλίου αυτού.

Οι "Ιοί" επετέθησαν δυσφημιστικά, αφοριστικά και συκοφαντικά εναντίον όλων αυτών των ποικίλων και πολύχρωμων αντιδράσεων.

Στο πρόσφατο δημοσίευμά τους (11.3.2007) είχε την "τιμητική" το περιοδικό "Ρεσάλτο" και εγώ προσωπικά που το διευθύνω. Με την προσφιλή τους μέθοδο, αυτή της παραποίησης, της σπερμολογίας, των σοφιστικών τεχνασμάτων, των ανακριβειών και του ψεύδους οι "Ιοί" στιγματίζουν, μειώνουν και συκοφαντούν τις ιδέες του περιοδικού και τους αρθρογράφους του. Είναι άπειρα τα παραδείγματα. Θα τα εντάξω, όμως, σε γενικές, πολύ συνοπτικές παρατηρήσεις, για οικονομία χώρου.

»Πρώτη παρατήρηση. Το πρώτο δόλιο τέχνασμα των "Ιών" είναι ότι ανακατεύει ανόμοια πράγματα (αμάλγαμα) για να εντάξει τα πάντα στα κατασκευασμένα "σκιάχτρα" της "ακροδεξιάς" απειλής. Η γνωστή μέθοδος της αυτοκρατορικής προπαγάνδας: υψώνουμε ως απειλές τα παρωχημένα κλισέ του φασισμού για να επικαλύψουμε τον επελαύνοντα φασισμό των πλανητικών ελίτ εξουσίας.

Για τους "Ιούς" ο μέγας κίνδυνος είναι το κλούβιο αβγό της "ακροδεξιάς" και όχι τα ανοικτά φασιστικά σαγόνια του πλανητικού καρχαρία που πάνε να μας καταβροχθίσουν.

»Δεύτερη παρατήρηση. Με το τέχνασμα του αμαλγάματος μπαίνουν στο ίδιο σακί ιδεολογικά και πολιτικά ανόμοια πράγματα και αντίθετες μεθοδολογίες σκέψης. Με τέτοιες δημοσιογραφικές αλχημείες το "Ρεσάλτο" ταυτίζεται με τη "Χρυσή Αυγή", με τον Καρατζαφέρη, τον Παπαθεμελή κ.λπ. Με τη σοφιστεία όμως των τυπικών εξισώσεων, ο καθένας μπορεί να ταυτίσει τους πάντες με τα πάντα. Παίρνει κάποια τυπικά και εντελώς εξωτερικά σημεία συμφωνίας και κατασκευάζει ένα ενιαίο χώρο.

Αυτό δεν αποτελεί μόνο δολοφονία της πολιτικής σκέψης, πολτοποίηση των απόψεων, αλλά και γκεμπελική μέθοδο συκοφάντησης.

»Τρίτη παρατήρηση. Με τα τεχνάσματα αυτά εξαπατά συνειδητά τους αναγνώστες, αποκρύβοντας κυριολεκτικά τις απόψεις και πολιτικές θέσεις των πολιτικών υποκειμένων που τσουβαλιάζει. Αποκρύβεται συνειδητά: (α) Οτι το "Ρεσάλτο" βαδίζει πάνω στις ιδέες και τη μεθοδολογία σκέψης του μαρξισμού. Ο στρατηγικός του προσανατολισμός είναι ο Σοσιαλισμός, (β) Οτι τόσο η φιλοσοφία του εντύπου όσο και οι πολιτικές του αναλύσεις και θέσεις βρίσκονται σε ριζικά αντίθετη κατεύθυνση από τον πολιτικό χώρο που το εντάσσουν οι "Ιοί", ανεξάρτητα από κάποια τυπικά και εξωτερικά σημεία συμφωνίας. Ιδιαίτερα δεν ταυτίζεται σε τίποτα επί της ουσίας με το ΛΑ.Ο.Σ., το οποίο πολεμάει κι ανοικτά. Υπάρχουν κείμενα σχετικά μέσα στο περιοδικό, τα οποία οι "Ιοί" συνειδητά παραβλέπουν. (γ) Το "Ρεσάλτο" σε πολύ κεντρικά ζητήματα διαχωρίζεται πλήρως κι από το "Αρδην" και "Ρήξη" (κατά τεκμήριο πιο συγγενικό του χώρο). Στα ζητήματα της "τρομοκρατίας" και του "εποικισμού", αλλά και σε άλλα, έχει πολύ διαφορετική οπτική το "Ρεσάλτο" από τα παραπάνω έντυπα.

»Τέταρτη παρατήρηση. Μια άλλη κουτοπονηριά των "Ιών" είναι ότι προκειμένου να βάλουν στο ίδιο σακί τους πάντες χρησιμοποιούν ύπουλα το τέχνασμα των αρθρογράφων. Εάν κάποιος αρθρογράφος γράψει στο "Ρεσάλτο", στο "Αρδην" και αλλού, αμέσως αυτοί οι χώροι... ταυτίζονται. Μόνο συνειδητοί παραχαράκτες μπορεί να καταφύγουν σε τέτοιου είδους τεχνάσματα. Κάθε έντυπο πάντα φιλοξενεί διάφορες απόψεις. Το "Ρεσάλτο" έχει δηλώσει από την αρχή ότι αποτελεί βήμα διαλόγου πάνω σε κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας. Οτι ακόμα και οι "Ιοί" και οι ανοιχτοί "εχθροί" μας μπορεί να γράψουν στο "Ρεσάλτο", αν επιθυμούν διάλογο...

»Πέμπτη παρατήρηση. Οι "Ιοί" όμως ψεύδονται και συνειδητά. Χρεώνουν στο "Ρεσάλτο" τακτικούς αρθρογράφους, ενώ στην πραγματικότητα έχουν γράψει μια ή δυο φορές.

Επίσης απαιτούν από το "Ρεσάλτο" να λειτουργεί σαν Μυστική Αστυνομία και να αναζητά την πολιτική και κομματική ταυτότητα των αρθρογράφων του. Δηλαδή να μην αρθρογραφεί κάποιος με βάση τις απόψεις του και αυτά που διατυπώνει, αλλά να διερευνάται ο "φάκελος" των φρονημάτων του και της οργανωτικής του ένταξης. Αυτοί οι "αριστεροί" κατηγορούν το "Ρεσάλτο" γιατί δεν έχει "αστυνομικούς φακέλους" για τους αρθρογράφους του!!!

»Εκτη παρατήρηση. Ακάθεκτοι, όμως, οι "Ιοί"' διαπράττουν ακόμα σωρεία πλαστογραφιών και ανακριβειών. Θα μείνουμε στην πλέον καραμπινάτη. Μας κατηγορούν ότι είμαστε κατά του Φοιτητικού Κινήματος και των καταλήψεων. Ο κάθε ένας που θα διαβάσει τα κείμενα του περιοδικού θα αντιληφθεί αμέσως το χονδροειδές ψεύδος. Η κριτική σε νοσηρά φαινόμενα, όπως οι κουκουλοφόροι, τα κομματικά παιχνίδια που παίζονται με θύματα τους φοιτητές και οι καθεστωτικές στρατηγικές που προωθούνται σε βάρος του εκπαιδευτικού κινήματος δεν στοιχειοθετούν άρνηση των καταλήψεων και του κινήματος. Αυτό γίνεται καθαρό σε όλα τα κείμενά μας...

»Τελευταία παρατήρηση. Τέλος, μας κατηγορούν για συνωμοσιολόγους και πρακτορολόγους. Τα εισαγγελικά ντοκουμέντα που έχουμε δημοσιεύσει και τα οποία αποδείκνυαν την κατευθυνόμενη δημοσιογραφία των "Ιών", είναι συνωμοσιολογία;

Η στάση των "Ιών" στα μεγάλα ζητήματα του παγκόσμιου πολιτικού δράματος, πάντα με το μέρος των ισχυρών του κόσμου και με το καθεστώς (Σερβία, Αφγανιστάν, Οτζαλάν, Σχέδιο Ανάν, Παλαιστίνη, Ιράκ κ.λπ.) είναι πρακτορολογία; Οι θέσεις τους στα ζητήματα της τρομοκρατίας, οι αποκαλύψεις πάνω σε αυτά τα ζητήματα, οι θέσεις τους για τους μετανάστες κ.λπ., θέσεις που ταυτίζονται πλήρως με το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, είναι συνωμοσιολογία; Φαίνεται, σύμφωνα με τους "Ιούς", η αλήθεια και η πολιτική πραγματικότητα είναι συνωμοσιολογία».




Η απάντηση του «Ιού»

Δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε τους επιστολογράφους μας στο ύφος και τους χαρακτηρισμούς. Αλλωστε, ποτέ δεν τους έχουμε ακολουθήσει όταν επιτίθενται στον «Ιό» με τον ίδιο τρόπο (και απείρως οξύτερη φρασεολογία) από τα έντυπά τους. Η βία των εκφράσεων συνοδεύει συνήθως τη γύμνια των επιχειρημάτων. Επί της ουσίας, λοιπόν: τίποτα από όσα αναφέραμε στο δημοσίευμά μας δεν αναιρείται με τις επιστολές. Ούτε ένα στοιχείο.

Οι επιστολογράφοι αρκούνται σε γενικές διατυπώσεις και καταγγελίες, αλλά δεν μπορούν να διαψεύσουν ούτε μια λέξη. Και πώς άλλωστε; Το κείμενό μας στηριζόταν σε δικά τους δημοσιευμένα κείμενα και δημόσιες εκδηλώσεις, που δεν μπορούν να διαψευστούν. Ισχυρίζονται και οι τρεις ότι δεν έχουν σχέσεις μεταξύ τους (και με τους λοιπούς αρθρογράφους) και ότι απλώς συμπίπτουν σε περιοδικά «διαλόγου» όπως το «Ρεσάλτο». Αλλά ο ίδιος ο Θ. Π. παρουσιάζει το περιοδικό που διευθύνει ως «μαρξιστικής μεθοδολογίας σκέψης» και με «στρατηγικό προσανατολισμό τον Σοσιαλισμό». Πώς συμβιβάζονται αυτά με την αρθρογραφία του κ. Κολοβού, διακεκριμένου στελέχους της λεπενικής ομάδας Βορίδη και ειδικευμένου στη θεωρητικοποίηση της αντιμεταναστευτικής και ξενόφοβης πολιτικής;

Από τη δική του πλευρά ο κ. Κολοβός δηλώνει πρόθυμος να του δημοσιεύουμε «αμισθί» τις απόψεις στον «Ιό» κάθε μήνα! Κάτι θα έχει ακούσει περί «εισοδισμού» με τις νέες του παρέες, αλλά στραβά τα κατάλαβε. Σιγά μη μεταφράσουμε και τις καινοτόμες προτάσεις του Λεπέν για το μεταναστευτικό. Αλλο πράγμα ο διάλογος κι άλλο η νομιμοποίηση των ρατσιστικών στερεοτύπων με τη μορφή «ανταλλαγής απόψεων».

Οσο για τον κ. Πικραμένο, το τελευταίο που πέρασε από το μυαλό μας είναι να του κάνουμε τη βιογραφία! Για τον ισχυρισμό του περί «συρραφής», ιδού ολόκληρο το επίμαχο απόσπασμά του: «Ο "αντιεθνικισμός", ο "αντιρατσισμός", τα "ανθρώπινα δικαιώματα", η έννοια της "πολυπολιτισμικής" κοινωνίας, τα τελευταία είκοσι χρόνια αποτελούν την αιχμή του δόρατος του γενικότερου νεοφιλελεύθερου ρεύματος. Σε ιδεολογικό επίπεδο, μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα των ψυχολογικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ που διεξάγονται μέσω των επικοινωνιακών μηχανισμών τους. Οι έννοιες αυτές, όπως τις εννοεί σήμερα ο διεθνής παράγοντας, το εκσυγχρονιστικό ρεύμα στην Ελλάδα με τα παρακλάδια του, που ελέγχουν ιδεολογικά το Χώρο (Κίνηση, Ιός κ.λπ.) είναι βαθύτατα και ακραία δεξιές, αντιδραστικές, και έχουν αυταρχικό και απολυταρχικό χαρακτήρα» («Ο μαγικός αυλός του νεοφιλελευθερισμού και η ιδεολογία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς», «Αρδην» τχ. 62, σ. 22). Οσο κι αν ψάξαμε, δεν μπορέσαμε να βρούμε την παραμικρή αναφορά σε κάποια (υπαρκτή και όχι αφηρημένη) «μη ακροδεξιά» εκδοχή αντιρατσισμού...

Ειδικά οι παρατηρήσεις του Θύμιου Παπανικολάου είναι ιδιαιτέρως διαφωτιστικές:

1 Κατ' αρχάς εμφανίζει την «ακροδεξιά» σε εισαγωγικά, ως ανύπαρκτη, κατασκευασμένη και «κλούβιο αβγό» (παρ. 1). Εξ ου και η ευκολία με την οποία αποτάσσεται το περιοδικό του κάθε σκέψη αντιρατσισμού. Εχει άλλωστε φροντίσει να συμπεριλάβει ρητά «κάποιες δυνάμεις της "ακροδεξιάς"» στο «δημιουργικό διάλογο» και το «αυθεντικό αγωνιστικό μέτωπο» που ευαγγελίζεται ενάντια στο «νεοταξικό εφιάλτη». Διακηρύσσει μάλιστα ρητά πως «καμιά δύναμη που αντιστέκεται στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να αφορίζεται με ιδεολογικές ετικέτες» κι ότι «από τη στιγμή που υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα συμφωνίας κατά του εφιάλτη της Νέας Τάξης, πρέπει να ενθαρρύνονται κοινές πρακτικές αγώνα» («Περί μετώπων: συγχύσεις και παρανοήσεις σκόπιμες», «Ρεσάλτο» 7:5-6). Σ' αυτό το πλαίσιο, ο Θ.Π. έχει προχωρήσει στη δημιουργική επανεκτίμηση ακόμη και της χούντας: μπροστά στα «παραπλανητικά δολώματα της ελευθερίας χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς» που λανσάρει η «Νέα Τάξη», γράφει, «η χούντα της 21ης Απριλίου φαντάζει σαν αποκριάτικος καίσαρας». Γι' αυτό, «ας μην υπερτιμούμε και δαιμονοποιούμε τη βαρβαρότητα των "συμβατικών" δικτατορικών καθεστώτων» όπως αυτό του Παπαδόπουλου (Θ. Π., «Η Χούντα του 1967 και ο σύγχρονος φασισμός», τχ. 6, σ. 49-50).

2 Εφόσον η ακροδεξιά δεν είναι απειλή, δεν δυσκολεύεται ο Θ.Π. να παραδεχτεί κάποια «τυπικά και εξωτερικά σημεία συμφωνίας» ακόμα και με τη «Χρυσή Αυγή» ή το ΛΑΟΣ (παρ. 3). Ας κρίνει ο αναγνώστης σε ποιο βαθμό έχουν παραμείνει «τυπικά» αυτά τα στοιχεία. Ο ίδιος ο Θ. Π. χαρακτηρίζει άλλωστε στην επιστολή του σαν «πολύ κεντρικό ζήτημα» τον «εποικισμό» (παρ. 3γ). Για τους αναγνώστες της «Ε», που δεν παρακολουθούν τις ιδεολογικές επεξεργασίες του «Ρεσάλτο», επισημαίνουμε απλά ότι με τον όρο «εποικισμός» (από τη «Νέα Τάξη», εννοείται) ο Θ. Π. και οι συνεργάτες του περιγράφουν αυτό που οι υπόλοιποι γνωρίζουμε απλά ως «μετανάστευση». Οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι τόσο προωθημένη ορολογία ούτε οι χρυσαυγίτες δεν έχουν επινοήσει!

3 Μιλά για περιοδικό ανοιχτού διαλόγου ακόμα και με τους «εχθρούς» του (παρ. 4). Κατατάσσει άραγε τον λεπενικό κ. Κολοβό στους «εχθρούς»; Αφού όλη η σχετική αρθρογραφία του «Ρεσάλτο» για το μεταναστευτικό έχει την ίδια κατεύθυνση και προβάλλεται στα εξώφυλλά του. Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Το μοντάζ με το τζαμί στην Ακρόπολη, που το πρωτοείδαμε σε αφίσες του Βορίδη, ποιος το έβαλε στο εξώφυλλο; Οι «εχθροί»;

4 Για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο Θ. Π. εμφανίζει ως «περαστικούς» ορισμένους αρθρογράφους του περιοδικού του και μας κατηγορεί για απόπειρα φακελώματος. Αλλά δεν χρειάζεται μυστική αστυνομία -όπως λέει- για να πληροφορηθεί κανείς ότι οι ίδιοι άνθρωποι γράφουν στο «Ρεσάλτο» και στον «Ελεύθερο Κόσμο», το «Στόχο» ή τη «Χρυσή Αυγή». Αρκεί να ξεφυλλίσει πού και πού τα συγκεκριμένα έντυπα. Ως θεωρητικός που επαίρεται ότι αναλύει τις τάσεις στο χώρο της ακροδεξιάς, ο Θ. Π. υποθέτουμε ότι διαβάζει τουλάχιστον τα γραπτά του χώρου που μελετά! Αλλωστε, οι αρθρογράφοι αυτοί δεν έκρυψαν τις απόψεις τους. Απλώς τις πέρασαν και στο «Ρεσάλτο», στη βάση της «πολιτικής συμμαχιών» που περιγράψαμε παραπάνω. Για να το καταλάβει κανείς αυτό δεν χρειάζεται αστυνομία. Χρειάζεται πολιτική κρίση.

5 Καταγγέλλει σαν «χονδροειδές ψεύδος» την αντίθεσή του στις φοιτητικές καταλήψεις, υποστηρίζοντας ότι το αντίθετο «γίνεται καθαρό σε όλα τα κείμενα» του περιοδικού του.

Κι όμως, ο ίδιος έγραφε ότι «ένα τελετουργικό νωχέλειας, νωθρότητας, βαρεμάρας και "χαβαλέ" είναι αυτές οι "καταλήψεις"», «παιχνίδια "χαβαλέδων"» που «γίνονται για να υπάρχουν απλώς κάποιοι για να γράφουν συνθήματα και να σκοτώνουν απλώς την ανία τους την ίδια ώρα που το σύνολο των φοιτητών είναι αλλού». Για να καταλήξει: «Αφήνω τα αιτήματα αυτού του κινήματος. Αιτήματα που διευκολύνουν τη Ν.Δ. να περάσει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. (...) Φυσικά οι φοιτητές είναι τα θύματα. Παίζουν στην πλάτη τους όλοι. Αξιοποιούν τις αγωνίες τους και τον υποτυπώδη ακόμα ριζοσπαστισμό τους και καναλιζάρονται σε κομματικά παιχνίδια χωρίς προοπτική και καταστροφικά» (Θ. Π. «Σκέψεις πάνω στο "κίνημα" των καταλήψεων», τχ. 8, σ. 17-18). Αλλα άρθρα του περιοδικού καταδικάζουν αναδρομικά κάθε φοιτητική κινητοποίηση της τελευταίας 25ετίας (τχ. 9, σ. 53) ή υποστηρίζουν ότι το άσυλο καταλύεται από «την ίδια τη λειτουργία» φοιτητικών στεκιών στο εσωτερικό των ΑΕΙ, υπό την «προστασία» της ΠΟΣΔΕΠ (τχ. 7, σ. 23-4). Επιχείρημα που στη συνέχεια ακούσαμε κατά κόρον απ' τους προπαγανδιστές της ΕΛ.ΑΣ., του ΛΑΟΣ και του ΥΠΕΠΘ.

6 Ισχυρίζεται, τέλος, ότι ο «Ιός» στους πολέμους του Ιράκ, του Αφγανιστάν κ.λπ., αλλά και στο ζήτημα της τρομοκρατίας, ήταν «πάντα με το μέρος των ισχυρών του κόσμου και με το καθεστώς». Ηρθε προφανώς το πλήρωμα του χρόνου για να μάθουν οι αναγνώστες μας ότι αποτελούμε παράρτημα της παγκόσμιας αντιτρομοκρατικής εκστρατείας του Μπους! Οσο για τα περίφημα «εισαγγελικά ντοκουμέντα» που... «αποδεικνύουν την κατευθυνόμενη δημοσιογραφία» μας, αυτά έχουν εκδοθεί εδώ κι 11 ολόκληρα χρόνια σε βιβλίο από το Γρηγόρη Μιχαλόπουλο της «Ελεύθερης Ωρας».

Το «Ρεσάλτο» απλώς αναδημοσίευσε επιλεκτικά κάποια αποσπάσματά τους, διαστρεβλώνοντας πλήρως την πραγματικότητα.

Συμπέρασμα: Δεν πάμε έτσι στον σοσιαλισμό, Θύμιο μου. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι πρέπει υποχρεωτικά να περάσουμε από το... μεταβατικό στάδιο του εθνικοσοσιαλισμού. Αλλά απ' όσο θυμούνται οι μεγαλύτεροι από εμάς, πάντοτε υπήρξες πολέμιος της «θεωρίας των σταδίων».



Αψιμαχίες αδελφών

Την αμηχανία του για το δημοσίευμα του «Ιού» περί νέου «εθνικού χώρου» εκδήλωσε με τον πιο απροσδόκητο τρόπο ο Αδωνις Γεωργιάδης. Στη γνωστή μεσημεριανή εκπομπή τηλεπωλήσεων που παρουσιάζει μαζί με τον αδελφό του Λεωνίδα, ο εκπρόσωπος τύπου του ΛΑΟΣ ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίστηκε ότι το άρθρο μας τον... στοχοποιεί.

Απέφυγε, βέβαια, να αναφέρει τι ακριβώς έλεγε το άρθρο και υποστήριξε ότι οι επιθέσεις στο βιβλιοπωλείο του ξεκίνησαν από «ένα άθλιο θερινό δημοσίευμα του Ιού της Ελευθεροτυπίας». Εννοούσε -χωρίς να την κατονομάζει- την αποκάλυψη ότι από την εκπομπή τους εκθείαζαν και πρόβαλλαν το νέο φιλοναζιστικό πόνημα του Πλεύρη.

Θυμίζουμε ότι στο πρόσφατο δημοσίευμά μας αναφέραμε μόνο την προβολή από τα ηγετικά στελέχη του ΛΑΟΣ περιοδικών όπως το «Ρεσάλτο» και το «Αρδην». Γι' αυτά τσιμουδιά από τους δύο τηλεπλασιέ. Αρκέστηκαν σε αστειότητες για «την τρομακτική διασύνδεση της στήλης αυτής και των γνωστών αγνώστων».

Στον αντίποδα, ο αδελφός Λεωνίδας έφτασε να υπαινιχθεί και υπόγεια διασύνδεση της στήλης με τον κ. Πολύδωρα, ο οποίος απέσυρε τα ΜΑΤ από τη φύλαξη του βιβλιοπωλείου τους στα Εξάρχεια: «Δεν είναι τυχαίο ότι τα ΜΑΤ φεύγουν μετά από αυτά τα δημοσιεύματα». Αυτό δεν το άντεξε ούτε ο αδελφός Αδωνις: «Οχι, δεν έχεις καταλάβει. Το κάνει ο Βύρων Πολύδωρας κατ' εντολήν της Νέας Δημοκρατίας για να με αναγκάσει να φύγω από την πολιτική». Ο αδελφός του επέμενε: «Στα χρόνια του Ιού της Ελευθεροτυπίας απαγορεύονται αυτές οι απόψεις μας». Ωσπου ξέσπασε ο κ. Αδωνις: «Βρε ποιον Ιό; Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας έχουμε σήμερα. 165 έδρες». Ο κ. Λεωνίδας το χαβά του: «Τι να τις κάνει τις έδρες; Αυτοί (σ.σ.: ο "Ιός") έχουν τα τανκς της πένας».

Με τούτα και μ' εκείνα τα δύο αδέλφια απέφυγαν να πουν οτιδήποτε για το δημοσίευμα. Οσο για την κατηγορία περί στοχοποίησης, την απηύθυναν οι αδελφοί Γεωργιάδη και στον Λάκη Λαζόπουλο, τον «δημόσιο υπερασπιστή των κουκουλοφόρων». Αλλά το αστείο είναι ότι ως «στοχοποίηση» ο κ. Αδωνις χαρακτηρίζει και την καθημερινή παρουσία του στα κανάλια, μ' άλλα λόγια παραδέχεται ότι το πρόβλημα είναι στις θέσεις του και όχι σ' αυτούς που τις κατακρίνουν.

Ενδιαφέρον είχε και η αντίδραση του «Ελεύθερου Κόσμου», της εφημερίδας όπου συγκλίνουν υπολείμματα της χούντας και χρυσαυγίτες. Σε κύριο άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο Ιός μάς φέρνει πιο κοντά», η εφημερίδα παραδέχεται ευθαρσώς ότι συγκροτείται κάποιο νέο μέτωπο:

«Για μία ακόμα φορά, ο Κυριακάτικος Ιός έβαλε στο ίδιο τσουβάλι Παπαθεμελή, Καρατζαφέρη, Καραμπελιά, Ναξάκη, Ελεύθερο Κόσμο και άλλους που πολεμούν την άνευ όρων παράδοση της Ιστορίας του τόπου μας στα χέρια διεθνιστών, τόσο της δεξιάς (φιλελεύθεροι, Σόρος κ.λπ.) όσο και της αριστεράς (Ρεπούση, Λιάκος και φυσικά Ιός). Τους ευχαριστούμε που, με τον ισοπεδωτισμό τους, διευκολύνουν τον απλό Ελληνα να επιλέξει ανάμεσα στα δύο μέτωπα που δημιουργούνται. Αυτό που θέλει την πατρίδα και αυτό που την πολεμάει, τόσο απλά έχουν κάνει τα πράγματα, δυστυχώς γι' αυτούς. [...] Εμείς από την πλευρά μας έχουμε ξεπεράσει τα συμπλέγματα του παρελθόντος και προχωράμε μπροστά. Στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού και πνευματικού χώρου, ο οποίος δεν έχει σημασία εάν διαθέτει γαλάζια, φαιά ή κόκκινα συστατικά και απόχρωση, αρκεί να είναι Εθνικός» (18/3/07).

Επισημαίνουμε, τέλος, μία ακόμα ενδιαφέρουσα αντίδραση. Ο αρθρογράφος του «Ρεσάλτο», του «Ελεύθερου Κόσμου» και του «Στόχου» Ηλίας Λέντζος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αθηνών τον περασμένο Οκτώβριο με το συνδυασμό του χρυσαυγίτη Ζαφειρόπουλου, μας απαντά από τις στήλες του «Στόχου» (15.2.2007), απευθυνόμενος όπως γράφει «στους αναγνώστες των εντύπων όπου δημοσιεύει τις απόψεις του».

Το πιο ενδιαφέρον από τα στοιχεία της «απάντησής» του είναι η πληροφορία ότι «ήταν μέλος της ΚΝΕ από το 1994 έως τον Απρίλιο του 2003» (δύο χρόνια πριν από τις ευχές του στο «Στόχο» και δυόμισι πριν αρχίσει ν' αρθρογραφεί στο «Ρεσάλτο»).



«Κόμμα» και «μέτωπο»

Στο άρθρο μας για τα πολιτικά χαρακτηριστικά και τα αιτήματα του «κινήματος» για το βιβλίο της Στ' Δημοτικού (18/2.07) είχαμε επισημάνει την απόκρυψη της πραγματικής πολιτικής ταυτότητας κάποιων στελεχών του. Ως συγκεκριμένο παράδειγμα αναφέραμε τον Παναγιώτη Καράμπελα, πρόεδρο της Νεολαίας και συντονιστή της ΟΚΕ ΥΠΕΞ του ΛΑΟΣ, που υπογράφει τη γνωστή επιστολή απλά σαν «καθηγητής δημοσιογραφίας» κι αναλύει «το παρασκήνιο πίσω από την αντεθνική στροφή της Παιδείας μας» στην ιστοσελίδα του «Αντίβαρου» σαν «πολιτικός αναλυτής». Με επιστολή του προς τη στήλη, ο ίδιος αναλύει το σκεπτικό αυτής της απόκρυψης, σαν συνειδητή προσπάθεια να μη δώσει «κομματική διάσταση» σε μια «υπερκομματική προσπάθεια» (απλοελληνικά: να συσκοτιστεί η συμβολή του ΛΑΟΣ στο όλο «εθνικό» εγχείρημα):
 

«Αγαπητή δημοσιογραφική ομάδα του Ιού
Στην στήλη σας της 18ης Φεβρουαρίου, υπάρχει αναφορά στο άτομό μου με το σχόλιο ότι απεκρύβη η πολιτική μου ταυτότητα στην συμμετοχή μου στην πρωτοβουλία του "Αντίβαρου" για την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.
Οφείλω να ξεκαθαρίσω, λοιπόν, ότι η μη αναφορά της πολιτικής μου ιδιότητας ήταν καθαρά προσωπική μου απόφαση και έγινε για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν ήθελα να δώσω κομματική διάσταση σε μια υπερκομματική προσπάθεια.
Τέλος, απ' όσο τουλάχιστον γνωρίζω, δεν είναι κατ' οποιονδήποτε τρόπο υποχρεωτικό να υπογράφει κάποιος παντού και πάντα με όλες του τις ιδιότητες.
ΥΓ.: Θα ήμουν άδικος, πάντως, αν δεν εξέφραζα τον θαυμασμό μου για τις ικανότητές σας στο... φακέλωμα! Πραγματικά συγκινητικές οι προσπάθειές σας και στο εν λόγω άρθρο και γενικά...»
 

Ελευθεροτυπία, 24/3/2007