Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΞΗΡΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 25 ΧΡΟΝΙΑ

 

Ο Σάββας και ο Χέρμαν

1. / 2.   

Θύματα ή συνένοχοι;

Τις μέρες που τελείωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου στην Αργεντινή το 1978 εν μέσω βασανιστηρίων και ενώ η κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Γερμανίας υποσχόταν την αποδοχή 500 αργεντινών πολιτικών κρατουμένων, εξερράγη μια βόμβα στο σπίτι μου. Προοριζόταν για το προξενείο της Αργεντινής στο Μόναχο. Από το ατύχημα έχασα τα μάτια και τα πόδια μου. 

Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση έχει δεχτεί μόλις 20 αργεντινούς πολιτικούς κρατούμενους και εμένα με παραπέμπουν σε δίκη. Με κατηγορούν ότι εγώ και δυο γυναίκες είμαστε μέλη των Επαναστατικών Πυρήνων. Στη δίκη σχεδιάζουν να αποδείξουν ότι είναι παράλογη η ριζοσπαστική αριστερή αντίσταση. Εγώ έμαθα από το ατύχημά μου ακόμα μια φορά πόσο επικίνδυνη είναι η συμμετοχή σ' αυτό τον αγώνα, αλλά γνωρίζω και ότι οι κατήγοροί μου υποστηρίζουν μια εντελώς διαφορετική βία.

Μέσα σε λίγο καιρό, το στρατιωτικό πραξικόπημα προκάλεσε 20.000 νεκρούς στην Αργεντινή. Σήμερα, οι Αργεντινοί βοηθούν και συμβουλεύουν τους πραξικοπηματίες στρατιωτικούς της Βολιβίας. Η γερμανική ένωση ατομικής ενέργειας κλείνει δουλειές με την Αργεντινή και η εταιρεία Χέντσελ του Κάσελ πουλάει τανκς στον αργεντινό στρατό με τις ευλογίες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Η τρομοκρατία των δικτατόρων βρίσκεται στη λογική των διεθνών τραστ. Αλλά στον πίνακα με το δείκτη του χρηματιστηρίου δεν είναι ποτέ ορατό το αίμα. 

Η γερμανική κυβέρνηση είναι σ' αυτό το σύστημα μια μητρόπολη, και το να ζει κανείς εδώ σημαίνει ότι είναι ταυτόχρονα θύμα και συνένοχος σε ένα σύστημα το οποίο προκαλεί κάθε χρόνο εκατομμύρια νεκρούς από πείνα, διότι δεν ζούμε απλά εδώ, αλλά ζούμε και από αυτούς. Αντιιμπεριαλιστική πολιτική σημαίνει να μην είσαι πλέον μισός θύμα και μισός συνυπεύθυνος. Σημαίνει ότι παύεις να είσαι μέρος του προβλήματος και γίνεσαι μέρος της λύσης του.

Δεν πρόκειται για το θαυμασμό μας προς τα απομακρυσμένα απελευθερωτικά κινήματα, αλλά για την αναγνώριση ότι η επίθεση σε θεσμούς ξένων τρομοκρατικών καθεστώτων αποτελεί τμήμα του δικού μας απελευθερωτικού αγώνα.

Υπήρχαν και υπάρχουν στην Ομοσπονδιακή Γερμανία κοινωνικά κινήματα, τα οποία δεν πρέπει να υποτιμώνται, π.χ. πρωτοβουλίες κατά των πυρηνικών εργοστασίων, γυναικείες κινήσεις, εκστρατείες για την τιμή των εισιτηρίων. Η κατασκευή ενός κατασταλτικού μηχανισμού (από τον εξοπλισμό της αστυνομίας έως την οικοδόμηση φυλακών υψίστης ασφαλείας) έχει στόχο να εμποδίσει τη μακροπρόθεσμη εξέλιξη των εξεγέρσεων αυτών σε κινήσεις κοινωνικής επανάστασης. Οι Επαναστατικοί Πυρήνες μετείχαν σε αντιπαραθέσεις, σε διαδηλώσεις, σε καταλήψεις χώρων όπου επρόκειτο να οικοδομηθούν πυρηνικά εργοστάσια και έτσι υπέδειξαν τις δυνατότητες του αγώνα. 

Βρίσκω την ιδέα αυτή ορθή, αλλά μου συνέβη αυτό το ατύχημα στις 23 Ιουνίου '78. Ετσι βρέθηκα κι εγώ κατά τη διάρκεια της αντίστασης κατά των συνθηκών στην Αργεντινή, σε μια κατάσταση που θυμίζει σχεδόν Αργεντινή. Η αστυνομία και η εισαγγελία είδαν στην περίπτωσή μου μια ευκαιρία να χειριστούν το πρόβλημα των Επαναστατικών Πυρήνων, έξω από κάθε έλεγχο.

Η ανάκριση βαριά τραυματισμένων απαγορεύεται από το νόμο. Αλλά τι μ' αυτό; Τα εμπλεκόμενα κρατικά όργανα έχουν από καιρό πετάξει στα σκουπίδια τους νόμους που περιορίζουν την εξουσία τους κατά την καταπολέμηση των επαναστατών. 

Για τους επί τόσα χρόνια απογοητευμένους διώκτες ήρθε κουτί η κατάστασή μου μετά τον τραυματισμό και την τύφλωση, η αδυναμία μου να προσανατολιστώ, η ανημπόρια μου. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι 1.300 σελίδες πρακτικά ανακρίσεων, τα οποία υποτίθεται ότι προέρχονται από μένα. Μέσα σ' αυτά τα πρακτικά αναφέρονται πρόσωπα που ούτε καν γνώριζα και συσχετίζονται με τους Επαναστατικούς Πυρήνες. Προκειμένου να αρθεί κάθε αμφιβολία γι' αυτές τις «ανακρίσεις», πανηγύρισαν τότε οι κρατικοί υπερασπιστές μια μεγάλη νίκη εις βάρος των Επαναστατικών Πυρήνων, κάτι που δεν συνέβη ποτέ. Χρησιμοποίησαν γι' αυτό το σκοπό τον τύπο που είχαν στη διάθεσή τους. Στο «Σπίγκελ» παρουσιάστηκα στο επίκεντρο ενεργειών, από «κροτίδες» ώς αεροπειρατείες (34/78). 

Αυτά τα υποτιθέμενα πρακτικά των ανακρίσεων εγώ τα θεωρώ αποτέλεσμα μιας μεταχείρισης που αξίζει να πάρει το όνομα του βασανιστηρίου. Θεωρώ παράλογο να εξάγονται καταθέσεις μ' αυτό τον τρόπο.

Χέρμαν Φάιλινγκ

Σεπτέμβριος 1980



ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Die Fruechte des Zorns
(εκδ. ID-Archiv, Βερολίνο 1992). Κείμενα και υλικά για την ιστορία των Επαναστατικών Πυρήνων. Λεπτομερής εξιστόρηση της υπόθεσης του Χέρμαν Φάιλινγκ και υλικά από την περιπέτειά του μετά την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του.

Stephan Baier 
«Verhoer auf der Intensivstation»

(περ. «Konkret», Ιανουάριος 1981). Η αίτηση παύσης της δίωξης του Φάιλινγκ από το συνήγορό του, γνωστό δικηγόρο της γερμανικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Περιγράφεται η πολιτική και νομική κατάσταση του τραυματία και ο τρόπος ανάκρισής του.

«Η ανάκριση ήταν ήδη το έγκλημα» 
(περ. «Υπερσιβηρικός», τ. 3, χειμώνας 2002-2003). Η υπόθεση Χέρμαν Φάιλινγκ. Ανάλυση και ντοκουμέντα σε περιοδικό του ελληνικού αντιεξουσιαστικού χώρου. 

Ρολφ Πόλε 
«Το όνομά μου είναι άνθρωπος»

(μετ. Αλεξάνδρα Παύλου, εκδ. «Μαύρη Λίστα», Αθήνα 1999). Αυτοβιογραφική συνέντευξη για την εξέγερση του '68 και τα μολυβένια χρόνια που ακολούθησαν στη Γερμανία. Η συνέντευξη είχε παρθεί για το γερμανικό περιοδικό «Stern», αλλά ουδέποτε δημοσιεύτηκε. Μετά την ελληνική έκδοση ακολούθησε και η γερμανική (το 2002, από τις εκδόσεις «Karin Kramer»).


ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

www.freilassung.de
Η ιστοσελίδα του κινήματος για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων στη Γερμανία περιέχει πλούσιο υλικό και ντοκουμέντα για την υπόθεση του Χέρμαν Φάιλινγκ. Μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται και οι διαδοχικές ιατρικές γνωματεύσεις, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από την εισαγγελία για να δικαιολογηθεί η ανάκρισή του στο κρεβάτι της εντατικής.

 

(Ελευθεροτυπία, 29/6/2003)

 

www.iospress.gr                                  ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ