Η ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ


ΝΑΤΟ, CIA και σαρία

1.   2.   

Το βασίλειο του πόνου

ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ, οι απίστευτης αγριότητας παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη Σαουδική Αραβία δεν έχουν σταθεί ικανές να πτοήσουν τους δυτικούς προστάτες της. 

Παλεύοντας επί δύο ήδη δεκαετίες με το πέπλο της σιωπής που καλύπτει το σαουδαραβικό δικαιικό σύστημα, η Διεθνής Αμνηστία έχει επανειλημμένα βρεθεί αντιμέτωπη με την αδιαφορία που επιδεικνύουν οι δυτικές κυβερνήσεις, αλλά και η ίδια η αρμόδια επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών, για τις φρικαλεότητες του σαουδαραβικού καθεστώτος. 

Η ακραία αυτή ανοχή των σε άλλες περιπτώσεις υπερευαίσθητων συμμάχων της επιτρέπει στη σαουδαραβική κυβέρνηση να ισχυρίζεται υποκριτικά ότι θεωρεί «αδιαπραγμάτευτα τα ανθρώπινα δικαιώματα» και να προσυπογράφει τις διεθνείς συμβάσεις (όπως για τα Δικαιώματα των Γυναικών) με την εύγλωττη επιφύλαξη ότι «δεν πρόκειται να τις τηρεί στα σημεία εκείνα στα οποία έρχονται σε αντίθεση με τον ισλαμικό νόμο». 

«Αν ήξερε ο κόσμος τι συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα...», έγραφε πριν από δύο χρόνια ένας πρώην κρατούμενος σε σαουδαραβική φυλακή, πιστεύοντας ότι η διεθνής ανοχή για τον εφιάλτη που ζουν χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα του μόνο με την άγνοια μπορεί να δικαιολογηθεί. Μόνο που οι ετήσιες εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας (αλλά και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) προσφέρουν πληθώρα στοιχείων: αυθαίρετες συλλήψεις, κράτηση επ' αόριστον χωρίς καμιά επικοινωνία, στέρηση του δικαιώματος υπεράσπισης, συστηματικά βασανιστήρια με σκοπό την υπογραφή ομολογίας, δίκες-παρωδία, σωματικές ποινές, ακρωτηριασμοί και εκτελέσεις χωρίς να έχει προηγουμένως ενημερωθεί ο μελλοθάνατος. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί «αντίπαλοί» του, συχνά φανταστικοί, καθώς και οι φτωχοί μετανάστες. Οικτρές παραμένουν ακόμη οι συνθήκες ζωής των γυναικών, οι οποίες, στερημένες από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, υφίστανται καθημερινά τη συνένοχη διαπλοκή της οικογενειακής με την κρατική βία.

Τα βασανιστήρια συνιστούν «θεσμοποιημένο» μέρος του εγκλεισμού, οδηγώντας κάποτε στο θάνατο των κρατουμένων. Οπως προκύπτει από μαρτυρίες επιζώντων, τα όργανα του βασανισμού -χειροπέδες, αλυσίδες, ράβδοι για ηλεκτροσόκ- είναι όλα δυτικής προέλευσης (χειροπέδες της αγγλικής εταιρείας «Hiatts», της αμερικανικής «Smith & Wesson» κ.λπ.). Προσφιλές μέσο σωφρονισμού των «ενόχων» είναι η -δημόσια ή μη- μαστίγωση. 

Την αδιανόητη σκληρότητα της τιμωρίας υποδεικνύει η αφήγηση του Φιλιππινέζου Ντονάτο Λάμα που υπέστη 70 ραβδισμούς επειδή συμμετείχε σε χριστιανική τελετή: «Ηταν τρομακτικό. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα βγω ζωντανός. Διήρκεσε 15 λεπτά. Η πλάτη μου αιμορραγούσε... Ούρλιαζα από τον πόνο». Με περισσότερους ραβδισμούς τιμωρούνται τα «σεξουαλικά εγκλήματα» και η παραβίαση της απαγόρευσης του οινοπνεύματος (100 και 80 αντιστοίχως), ενώ στην περίπτωση ενός αιγυπτίου διαρρήκτη η ποινή ανήλθε στα 4.000 χτυπήματα (50 κάθε δύο εβδομάδες). 

Με ακρωτηριασμό του δεξιού χεριού τιμωρούνται οι κλέφτες, ενώ στις σοβαρότερες περιπτώσεις ακρωτηριάζεται το δεξί χέρι και το αριστερό πόδι του ενόχου. Δύο άνδρες υπέστησαν τον διπλό αυτό ακρωτηριασμό στο Ταμπούκ τον Δεκέμβριο του 1999. Η Διεθνής Αμνηστία έχει καταγράψει 1.286 εκτελέσεις από το 1980 έως το 2000, ο πραγματικός ωστόσο αριθμός είναι πολύ υψηλότερος. Το ανησυχητικό είναι ότι οι εκτελέσεις έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια, ενώ η θανατική καταδίκη έχει θεσπιστεί ως ποινή για την ομοφυλοφιλία, τη «μαγεία» κ.ο.κ. Η μοιχεία τιμωρείται με λιθοβολισμό, ενώ στις πολύ «βαριές» περιπτώσεις, το σώμα του εκτελεσμένου σταυρώνεται. 

Η εκτέλεση ανδρών γίνεται με αποκεφαλισμό, ενώ οι γυναίκες συνήθως εκτελούνται με πυροβόλο όπλο: «Χρησιμοποιώ σπαθί για τους άνδρες και πιστόλι για τις γυναίκες», αναφέρει στην ανατριχιαστική μαρτυρία του ο δήμιος Αμπντουλά Μπιν Μαμπρούκ αλ-Μπισί που περιλαμβάνεται στην έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας του 2000. «Ισως για να μην εκτεθεί στη δημόσια θέα ο λαιμός και η πλάτη της γυναίκας. Οσο για τους ακρωτηριασμούς, χρησιμοποιώ πάντοτε ειδικά μαχαίρια. Και μου είναι πιο εύκολο να εκτελέσω κάποιον από το να του κόψω το χέρι. Η εκτέλεση είναι στιγμιαία και το άτομο πεθαίνει γρήγορα. Το χέρι χρειάζεται να κοπεί στο σωστό σημείο γιατί το άτομο θα παραμείνει ζωντανό».


ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Φρεντ Χαλιντέι «Η Αραβία χωρίς σουλτάνους» (Αθήνα 1984, εκδ. Στοχαστής). Εξαιρετική παρουσίαση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης των χωρών της αραβικής χερσονήσου, με έμφαση στα αντιπολιτευτικά κινήματα της δεκαετίας του '70. Ειδικό κεφάλαιο για τη Σαουδική Αραβία, το οποίο -παρ' όλα τα χρόνια που πέρασαν- δεν έχει χάσει καθόλου την επικαιρότητά του. 

Alain Gresh «The most obscure dictatorship» (Middle East Report, τχ. 197, 11-12.1995). Η ανάπτυξη του κινήματος της -ακόμη πιο ακραίας- ισλαμικής αντιπολίτευσης, ως «απάντηση» σε ένα καθεστώς βίας, διαφθοράς και μονόπλευρης λιτότητας.

Bob Woodward «Veil. The secret wars of the CIA, 1981-1987» (Ν. Υόρκη 1987, εκδ. Simon & Schuster). Το κλασικό βιβλίο του δημοσιογράφου που αποκάλυψε το Γουοτεργκέιτ, για τους μυστικούς πολέμους της κυβέρνησης Ρίγκαν. Πλούσια στοιχεία για την, κατόπιν συνεννοήσεως, χρηματοδότηση των επιχειρήσεων της CIA από τη σαουδαραβική μοναρχία.

International Amnesty «Saudi Arabia: Α secret state of suffering» (Λονδίνο 2000). Πλούσια σε πληροφορίες έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη Σαουδική Αραβία. Δηλωμένος στόχος της, η καταγγελία της ανοχής των δυτικών κυβερνήσεων.

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

Saudi Embassy (http://www.saudiembassy.net). Αυτοπαρουσίαση του καθεστώτος από την πρεσβεία του στην Ουάσιγκτον, αποκαλυπτική για τις αντιλήψεις της οικογενειακής θεοκρατίας του Οίκου των Σαούντ.

Helen Chapin Metz (ed) «Saudi Arabia. Α country study» (http://lcweb2.loc.gov/frd/cs/satoc.html). Αναλυτική καταγραφή των κοινωνικών και πολιτικών δομών της αγαπημένης ισλαμικής μοναρχίας των ΗΠΑ από την Υπηρεσία Ερευνών του αμερικανικού Κογκρέσου.

(Ελευθεροτυπία, 7/10/2001)